Eva's bevallingsverhaal: 'Het bloed stroomde van de operatietafel, ik verloor 6,5 liter'

'Toen ik bijna 19 weken zwanger was, kreeg ik op mijn werk een enorme steek in mijn buik. De verloskundige dacht aan bandenpijn, ik moest in bed gaan liggen met een kruik. Ik naar huis, en op bed liggen hielp wel een beetje.

Maar later kreeg ik weer steken. Ik moest schreeuwen van de pijn, en zag ik zwart voor mijn ogen. Mijn vriend Roy heeft de ambulance gebeld.

Lees ook: Buikpijn en zwanger: wat is normaal en wat niet?

Een liter bloed en stolsels

In het ziekenhuis zagen ze op de echo dat het gelukkig goed ging met de baby. Maar naast mijn baarmoeder zagen ze een grijze massa. Tijdens een spoedoperatie bleek dat er een liter bloed en twee stolsels in mijn buik zaten, een van wel 6 centimeter, als gevolg van endometriose.

Ik wist niet eens wat endometriose was, want ik heb nog nooit andere symptomen gehad die daarbij passen. De bloeding is uitgelokt door de hormonen van de zwangerschap, dat is heel zeldzaam. Er werden drains geplaatst die het bloed afvoerden, na vier dagen ziekenhuis mocht ik weer naar huis.

Steeds weer opgenomen

In de maanden daarna ben ik wel vier of vijf keer opgenomen. Iedere keer voelde ik steken in mijn buik. Ze konden het met stollingsmedicatie oplossen, waarvoor ik elke keer een paar dagen in het ziekenhuis moest liggen.

Het was een spannende, stressvolle periode. Ik was heel blij dat ik de mijlpalen van 27 weken, 30 weken en 32 weken haalde. Bij die laatste mijlpaal mocht ik gewoon hier in Breda bevallen, en hoefde ik niet haar het Erasmus.

Wakker van de pijn

Het ging een tijdje stabiel, maar met Moederdag – ik was 32 weken zwanger – kreeg ik 's ochtends erg veel pijn. Weer moest ik naar het ziekenhuis, ik ben toen twee nachten opgenomen geweest om stollingsmedicatie te krijgen. Op dinsdag was ik thuis, maar op donderdag moest ik wéér opgenomen worden.

Ik kreeg pijnmedicatie om de nacht door te komen, maar ik werd gewoon wakker van de pijn door de pijnstilling heen. Om 04.30 uur ging het niet meer. Mijn bloeddruk kon niet goed gemeten worden, deze bleek erg laag te zijn als gevolg van het bloedverlies.

Bloed stroomde van de tafel

Vanaf toen weet ik zelf niet meer wat er is gebeurd. De gynaecoloog zag op de echo dat het niet goed ging met de baby. Ze zei tegen Roy: 'Niet schrikken, het gaat nu heel snel'. Ze belde de ok, en even later renden ze met mijn bed over de gangen, zoals in series. Toen is Luna heel snel gehaald – ze was er een kwartier nadat de gynaecoloog de echo bekeek.

Op de ok heb ik geschreeuwd om een narcose, dus ik heb haar niet geboren zien worden. Roy heeft me daar zien liggen, voor hem is het een traumatische ervaring geweest. Het bloed stroomde van de tafel af – dat beeld gaat moeilijk uit zijn hoofd. Luna is even op weg geholpen, bij een keizersnede is het normaal dat een baby niet meteen vanzelf ademt – maar na een paar seconden lukte het.

Lees ook: Jordans bevallingsverhaal: 'Mijn vriend dacht dat onze baby dood was'

6,5 liter bloed verloren

Ik heb daarna drie operaties gehad, en een volledige bloedtransfusie omdat ik 6,5 liter bloed was verloren. Bij de eerste twee operaties konden ze het bloeden niet stoppen en hebben ze mijn hele buik vol met gaas gestopt.

Pas bij de derde operatie was het bloeden gestopt, door bijzondere spuitjes stollingsmedicatie. Ze hebben toen wel mijn volledige buik opengemaakt. Uiteindelijk zat er een bloeding achter de lever en onderin de buik bij de baarmoeder.

Huid-op-huidcontact op de ic

Ik heb een week op de ic gelegen. Heel langzaam ben ik opgekrabbeld, maar het was zo zwaar. Ik heb in een delier gezeten, ik zag olifanten lopen. Ik had veel pijn aan mijn buik. Sondevoeding vond ik verschrikkelijk, uit boosheid heb ik die eruit getrokken. Ik kon mijn hand niet optillen, ik kon niet praten.

Luna deed het heel goed, zij heeft een paar dagen in de couveuse gelegen en twee dagen beademing gehad. Elke dag is ze naar de ic geweest voor huid-op-huidcontact met mij, en er zijn mooie foto's gemaakt. Na de ic heb ik nog twee weken op de gewone afdeling gelegen, en daarna mocht ik eindelijk naar huis.

Lees ook: Alles over fluxus postpartum: overmatig bloedverlies na bevalling

Wond opengegaan

Ik had gelukkig nog wat recht op kraamzorg. Maar ik had het heel zwaar. De tweede nacht thuis was mijn pyjama helemaal nat: er was een gaatje ontstaan in mijn buik, er kwam pus uit. Eenmaal in het ziekenhuis bleek ik een fikse ontsteking te hebben.

Ik moest weer elf dagen in het ziekenhuis liggen, ik kreeg antibiotica en elke keer moest die open wond schoongemaakt worden. Half juni, toen Luna een maand oud was, mocht ik dan eindelijk weer naar huis.

Trauma

Die weken zijn heel heftig geweest voor Roy, omdat hij voor drie man moest zorgen. Luna was prematuur, waardoor haar darmpjes nog niet volgroeid waren. Hele dagen heeft ze moeten huilen. En Roy heeft ook wel een trauma opgelopen aan de keizersnede. Nu de rust in huis is wedergekeerd, komt bij hem alles eruit.

De gynaecoloog die me naar de ok stuurde, zei dat ze geen moment bang waren om me te verliezen, gelukkig. Maar het was heel goed dat ik al in het ziekenhuis was. Als het thuis was gebeurd, was het misschien te laat geweest.

Lees ook: EMDR-therapie na een bevalling

Antidepressiva en hormoonremmers

Luna is nu een happy baby van zes maanden, het gaat goed met haar. Met mij gaat het ook weer goed. Ik zit aan de antidepressiva, dat helpt me heel erg. Ik krijg psychiatrische hulp, vooral voor mijn angst om pijn te hebben. Steeds als ik buikkrampen heb, raak ik in paniek.

Om de endometriose onder controle te houden, krijg ik hormoonremmers – de toekomst wijst uit of dat voldoende is. En ik ben volle bak aan het trainen bij de fysio om mijn krachten weer terug te krijgen. Ik zit nog wel thuis, maar vanuit mijn werk krijg ik gelukkig alle ruimte om op mijn gemak te herstellen.'