Eveline werd verliefd in Kaapstad en eind januari 2024 werd haar zoon Moses geboren. 'Het was zomer, dus we konden veel naar buiten met onze pasgeboren baby. De ouders van mijn man wonen veertig minuten rijden bij ons vandaan, die zien we om het weekend. Mijn moeder logeerde tot eind maart om de hoek en kwam bijna dagelijks helpen. Alles voelde licht en nieuw.
Na de zomer komt de winter en dat is in Kaapstad allesbehalve gezellig: met heel veel regen. De huizen zijn niet geïsoleerd en centrale verwarming kennen ze hier niet. Dus zat ik in juni met twee truien, een muts en een jas op de bank.
Moses lag slapend in mijn armen, Netflix stond zachtjes aan en heb ik helemaal uitgekeken, buiten was het grauw en koud. Binnen was het stil, té stil. Toen kwam de eenzaamheid om de hoek kijken.
Lees ook: Eline (32): 'Op die lange dagen alleen thuis met de kinderen voel ik me soms eenzaam'
Waar zijn de moeders?
Ik ben niet iemand die blijft hangen in zelfmedelijden. Ik besloot dat het tijd was voor actie. Plan 'Looking for Mom Friends' was geboren. Via de oppas hoorde ik over een voorleesochtend in de bibliotheek. Dinsdagochtend, Moses in de draagzak, ik vol goede moed naar de bieb. Op zoek naar Zuid-Afrikaanse moeders.
Maar daar zat het vol met nanny's. Logisch, want veel Zuid-Afrikaanse moeders werken overdag. Ook wij hebben een nanny, maar ik hoopte op een praatje met een andere moeder. De vrouwen, vooral uit Malawi en Zimbabwe, waren ontzettend aardig, maar ze hadden hun eigen kring.
Ik voelde me een beetje het vijfde wiel aan de wagen. Teleurgesteld vond ik niet de vriendin die ik stiekem voor ogen had. Eentje waarmee je gezellig koffie kunt drinken of die je een keer met haar gezin uitnodigt voor een braai.
In de speeltuin
In het park zag ik hetzelfde beeld. Nanny's onder een boom, kinderen spelend in de speeltuin. Ze kennen Moses allemaal, want hij komt daar dagelijks met onze nanny. Maar als ik er zelf liep, zwaaiden ze enthousiast naar hem en dacht ik: wie zijn jullie? Ik miste de moeders die je aankijken en zeggen: 'Wat een leuke broek heeft je kind aan!'
Lees ook: Dit kun je doen als het ouderschap eenzaam voelt
Kinderfeestje zonder ouders
Toen Moses werd uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van een peutervriendinnetje, zag ik mijn kans. Eindelijk een moeder ontmoeten! Maar op de uitnodiging stond: 'No parents invited'. Het feestje werd georganiseerd door de nanny. In Zuid-Afrika vieren ze verjaardagen van kinderen eerst met familie en vrienden, en daarna een apart feestje voor de nanny's en hun vriendinnen met de oppaskinderen.
Mijn man voelde er niets voor om onze zoon met de nanny naar een onbekend huis te laten gaan. Ik probeerde hem te overtuigen, dit was mijn kans. Maar hij hield voet bij stuk en ik, Moses en de nanny bleven thuis. Kans gemist.
Een briefje met een naam
Na een jaar zoeken kwam onze nanny Catherina thuis met een briefje met een telefoonnummer erop. Een vrouw had Moses herkend in het park, ze was ook Nederlands en wilde in contact komen. Ik vond het eerst wat vreemd. Wie herkent nu mijn kind en stuurt een briefje? Maar nieuwsgierigheid won het van de twijfel, dus stuurde ik een whatsappje.
Een week later zat ik met Annebel aan de koffie. We bleken bij elkaar om de hoek te wonen, allebei getrouwd met een Zuid-Afrikaanse man en allebei eenzaam in de winter. Toen Annebel vertelde dat ze een T-shirt wilde laten drukken met 'Looking for mommy friends', schoot ik in de slappe lach. Waarom was ik niet zo creatief geweest?!
De Mommy Club
Inmiddels heb ik een Mommy Club. Het zijn vier Nederlandse vriendinnen die allemaal in Kaapstad wonen. Twee ervan zijn net als ik getrouwd met een Zuid-Afrikaanse man en eentje ging samen met haar vriend het avontuur aan en is spontaan naar Kaapstad verhuisd.
Deze zomer gaan we lekker in de tuin zitten, kunnen we bijkletsen met uitzicht op de Tafelberg, terwijl de nanny's met de kinderen spelen in de speelkamer. Zo ziet mijn leven als expatmoeder er toch weer zonovergoten uit.'
