Op tijd
'"Bel op tijd, want bij de tweede gaat het altijd sneller," heeft de verloskundige me op het hart gedrukt. Volgens mij ben ik net de slijmprop verloren, maar misschien was het wel vruchtwater. Bellen dus. Om 23.00 uur staat ze voor de deur. Ze onderzoekt me en stelt me gerust: mijn vliezen zijn nog niet gebroken en het ziet er niet naar uit dat de bevalling al begonnen is.
Geen weeën
Ik ga naar bed en slaap als een roos. Toch voel ik me niet helemaal fit als ik wakker word. Gelukkig is het vrijdag en komt mijn schoonmoeder rond de lunch langs om mijn dochter Zara van school te halen. Kan ik rustig aan doen. Ik ga op bed liggen lezen en heb wat lichte krampen. Dit zijn geen weeën, dat weet ik zeker.
Niet zo fijn
Tijdens de lunch verandert dat gevoel. Dit is niet zo fijn meer. Ik duik mijn bed weer in en bel Joey rond 14.00 uur. Hij komt meteen naar huis. Ik licht ook de verloskundige in. Omdat ik na de eerste bevalling last kreeg van verklevingen, bestaat de kans dat de placenta niet vanzelf loskomt. Het wordt uit voorzorg dus een ziekenhuisbevalling.
Weeën weg
Een uur later vertrekt mijn schoonmoeder naar huis, ze neemt Zara mee. Goed plan, want ineens heb ik kort na elkaar heel heftige weeën. Als de verloskundige en haar stagiaire even later aankomen, is daar alleen niets meer van te merken. Hè verdorie. De verloskundige voelt en maakt de boel meteen een beetje los: 2 centimeter pas.
Ongemakkelijk
Zij en haar stagiaire laten me met rust en gaan beneden zitten zodat ik niet afgeleid word. Het helpt niet, de weeën blijven weg. En de wetenschap dat zij daar beneden zitten te wachten totdat er bij mij iets gebeurt, werkt eerlijk gezegd ook niet echt mee. Ik voel me er alleen maar nog ongemakkelijker door. Als de verloskundige om 15.45 uur vraagt wat ik wil, zeg ik dat ze niet hoeft te blijven. Dit gaat nog wel even duren, vrees ik.
Veel pijn
De deur is nog niet dichtgevallen of mijn lijf gaat los. Onophoudelijk heftige weeën. Ik duik snel onder de douche, dat vond ik bij de bevalling van Zara heerlijk. Nu heeft het een tegenovergesteld effect. Blijkbaar heb ik rugweeën en het water dat op mijn rug klettert, maakt de pijn alleen maar erger. In no time ben ik er weer onder vandaan. Die pijn! Ik kan niet liggen, niet zitten, niet staan.
IJsberen
Alleen lopen is enigszins te doen. Ik ijsbeer door de babykamer. Om 16.15 uur hou ik het niet meer. Joey belt de verloskundige. Die is inmiddels onderweg naar een andere bevalling, maar er wordt iemand anders gestuurd. De minuten kruipen voorbij en de pijn blijft maar toenemen. Dit gaat niet goed, ik raak buiten adem, ben niet meer aanspreekbaar en weet niet wat ik moet doen.
Onderweg
Vijf minuten na ons telefoontje schreeuw ik tegen Joey dat ie weer moet bellen. "De verloskundige vertrekt nú," krijgt hij te horen. Godzijdank, dan duurt het hooguit nog tien minuten. De verloskundigenpraktijk is hier niet ver vandaan.
Vliezen breken
Het volgende moment voel ik: de baby komt eraan. Ik ren naar de badkamer en probeer met mijn handen de boel tegen te houden. Meteen breken mijn vliezen. Joey hangt alweer aan de telefoon, de verloskundige aan de andere kant van de lijn duwt op dat moment de rolstoel van een andere bevallende vrouw door het ziekenhuis. Of het vruchtwater helder is, vraagt ze. Ik kijk, maar het is precies op onze turquoise badmat terechtgekomen. Ehm, geen idee dus.
Telefoon op speaker
Zolang haar collega hier nog niet is, blijft de verloskundige aan de lijn. Joey zet de telefoon op de speaker en legt 'm op de badkamervloer. "De baby komt nu!" roep ik. Ik moet op handen en knieën gaan zitten. Joey krijgt instructies om handdoeken te pakken en de voordeur vast open te zetten zodat de verloskundige zo zelf naar binnen kan.
Ring of fire
Ondertussen probeer ik uit alle macht de persweeën weg te puffen en de baby binnen te houden. Heel even lukt het niet meer. Ik voel hoe het hoofdje een stuk naar buiten komt, ik voel de brandende pijn van de ring of fire, en ineens floept het hoofdje weer naar binnen. Ik wil dit niet. Mijn lijf wil dit niet. Joey staat klaar om de baby aan te pakken, maar ik durf niet zonder verloskundige. Ik zet alles op alles om het nóg langer tegen te houden.
Daar is ze
Na een telefoongesprek van zestien minuten horen we eindelijk de verloskundige de trap opkomen. Ze gooit haar jas op de grond, trekt handschoenen aan, gaat achter me zitten en… ik mag. Nog één keer persen en ze is er: onze dochter Imaya. Tussen mijn benen door krijg ik haar aangereikt. Voor m'n gevoel zit ik eindeloos op de badkamervloer met Imaya tegen mijn borst. Pas als ik even later in bed lig, knipt Joey de navelstreng door. Gelukkig komt de placenta ook gewoon los.
Kon niet wachten
Imaya, ons kleine meisje kon niet wachten. Van tevoren had ik getekend voor zo'n snelle bevalling, maar deze weeënstorm was zo extreem heftig, dat ik er liever een paar uur langer over had gedaan.'
