Ingers bevallingsverhaal: 'Je baby ligt in stuit en we krijgen haar niet gedraaid'

'Tijdens de 29 wekenecho laat de echoscopist weten dat mijn baby in stuit ligt. Op zich geen probleem, want de meeste baby's draaien later alsnog. Je hoort weleens verhalen van kindjes die de hele buik door tuimelen, maar niet die van mij. 'Ze gaat niet meer draaien', schiet er door mijn hoofd.

Draaipoging

Iets wat de 36 wekenecho bevestigt. Verbaasd ben ik niet, maar het zet toch even wat dingen op z'n kop. Ik wil namelijk graag vaginaal bevallen, en die kans wordt zo vrij klein. Op aanraden van de verloskundige probeer ik een versie, ook al vind ik dat heel spannend.

Mijn stiefmoeder mag mee en kan amper toekijken, zo pijnlijk vindt ze het eruitzien als de gynaecoloog ongeveer haar hele gewicht op mijn buik zet. Maar zonder resultaat. Ik krijg de keuze om dit nog eens te proberen, maar weet diep vanbinnen dat het weinig zin heeft.

Lees ook: Wat precies een versie is, en meer over een stuitligging lees je hier

'Dan wil ik een keizersnede', geef ik aan. Ik zie een vaginale bevalling simpelweg niet meer zitten door het risico op een spoedkeizersnede. En dat lijkt me nog wel het engste scenario van een bevalling, omdat andere mensen dan plots de controle nemen over je lichaam.

Bovendien heb je dan geen garantie op een ruggenprik, en weet je niet of je baby daarna direct op de borst mag. Ik wil het liever goed voorbereiden, helemaal als alleenstaande ouder.

Keizersnede met 39 weken

Met precies 39 weken word ik ingepland. Ideaal, want zo kan mijn beste vriendin de avond van tevoren bij mij blijven logeren en zo zeker bij de bevalling zijn.

Om 11.15 uur ben ik aan de beurt. Eenmaal aangekomen bij de kamer, blader ik door folders over de risico's van een ruggenprik. Informatie die ik nog niet eerder heb gekregen en informatie die me direct angstig maakt. Wat een heftige dingen, waarom heeft niemand mij dit verteld?

De anesthesist stelt me direct gerust en de ruggenprik gaat hartstikke goed. De keizersnede voelt allesbehalve vervelend en binnen vijf minuten heeft de gynaecoloog mijn dochtertje in zijn handen. 'Op deze manier wil ik er nog wel tien!', roep ik, waarna ze twee uur lang bij mij op de borst mag liggen voor ze wordt gewogen.

Lees ook: Keizersnede, dit kun je verwachten

Naar een kraamhotel

De volgende dag is de pijnstilling uitgewerkt en doet alles zeer. Ik mag nog twee nachten in het ziekenhuis blijven en daarna ga ik vier nachten naar een kraamhotel. Ik ben nog heel zwak en kan Jovi zelf niet optillen. Ik blijf het toch proberen, omdat ik mijn dochter zelf wil oppakken, in plaats van wachten op personeel terwijl ze daar maar ligt te huilen.

Ondanks dat ik het herstel enorm heb onderschat (in je eentje rust nemen na een keizersnede, met een baby en een hond, dat is niet te doen), kijk ik heel positief terug op de bevalling en ben ik dankbaar voor hoe alles is gegaan.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.