Jorians bevallingsverhaal: 'De ok is klaargemaakt, voor als baby twee niet indaalt'

'Als ik 34 weken zwanger ben, kan ik niet meer. Alles doet zeer en ik kan niet meer lekker liggen, staan of zitten. De tweeling mag wat mij betreft nu zo snel mogelijk komen, maar ik moet nog even geduld hebben.

Bij de 35 wekencontrole blijkt dat baby A (Okke) wat minder groeit. Als de artsen zeggen dat ze die middag gaan overleggen met de gynaecoloog, ben ik opgelucht. Ik ben helemaal op. Ik hoop dat ze me straks bellen om te zeggen dat ik vanavond word ingeleid. Maar wat blijkt? Volgende week krijg ik een ballonnetje en daarna weeënopwekkers.

Lees ook: Onderzoek wijst uit: inleiden bevalling gebeurt vaak onnodig

De bevalling is begonnen

Nog voor het zover is, ga ik naar het ziekenhuis voor wat voelt als de honderdste CTG. Ook dat ben ik helemaal beu. Lang op mijn rug liggen doet zeer. De arts vraagt of ik harde buiken heb. Ik geef aan dat ik wel wat krampen heb, en pijn. Maar ook dat ik bijna niet meer weet hoe het is om geen pijn hebben. Als de arts gaat voelen, blijk ik al bijna 4 centimeter ontsluiting te hebben. Mijn lichaam is dus zelf al begonnen met de bevalling.

Reanimatie-tafeltjes

Thuis bel ik de buren of ze kunnen oppassen en pak ik mijn koffers om weer naar het ziekenhuis te gaan. Dat is de beste beslissing ooit, want ik kan hier met een slaappil even tot rust komen, zonder kinderen om me heen.

De bevalling zet niet door. Een aantal dagen later worden mijn vliezen gebroken. Dat blijkt weinig te doen, dus ik krijg alsnog weeënopwekkers. Mijn vorige kind werd geboren zonder weeënopwekkers en de pijn die ik nu ervaar, is bizar. Drie uur later wordt het alleen nog maar heftiger, en ik weet niet waar ik het zoeken moet.

Dan staat plots mijn kamer vol met wat voelt als honderd man, maar ze zijn met negen. Ik voel me een attractie, maar vind het ook prima zo. De ok is klaargemaakt, voor het geval baby B tijdens de bevalling niet indaalt, en er staan zelfs twee reanimatie-tafeltjes klaar.

Lees ook: Bevallen van een tweeling: alles wat je moet weten

Ik gil het uit van de pijn

Ik moet plots enorm plassen, en met hulp van een heel team ga ik naar het toilet. Als ik weer op het bed lig en alle apparaten weer goed zijn gelegd, gil ik het uit van de pijn. Ik schreeuw om pijnstilling, maar de gynaecoloog (een fantastische vrouw, trouwens), motiveert me om nog even door te gaan. Ik mag persen en tien minuten later wordt Okke geboren, met een prachtige 2500 gram.

Hij wordt op me gelegd en mijn partner moet snel de navelstreng doorknippen. Okke wordt meegenomen voor controle en binnen vijf minuten is hij terug: hij blijkt helemaal gezond. Maar ik ben nog niet klaar. Ondertussen krijg ik weer heftige weeën, en wordt me gevraagd of ik Okke op de borst wil terwijl Madelief geboren wordt. Ik bedank en Okke wordt op de borst gelegd van mijn partner. Dan is Madelief er ook binnen tien minuten.

Goeie vraag: vergeet je na de bevalling de pijn?

Mooiste en pijnlijkste ooit

Ik voel zoveel opluchting. Die zware buik is weg, mijn lichaam is weer van mij. En ze zijn helemaal gezond, en zo lief. Ik ben zo dankbaar voor het grote team dat voor me klaarstond. Als ik de tweeling een tijdje op mijn borst heb gehad, mag ik onder de douche waar ik bijna een uur blijf zitten om bij te komen.

Ik mag nog drie nachten in het ziekenhuis blijven, en de artsen nemen in de nacht de zorg van de tweeling over, waardoor ik goed kan bijslapen. Ik kijk heel goed terug op de bevalling, en ben supertrots dat het op deze manier is gegaan, maar het was wel het pijnlijkste dat ik ooit heb meegemaakt en ik zou het niet nog een keer willen doen.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.