'Ik weet nog goed wanneer onze kinderwens voor het eerst echt vorm kreeg. Zeven jaar geleden, Johan en ik waren op vakantie in Italië. We aten pizza op het terras van de camping waar ik veel jeugdvakanties heb doorgebracht met mijn zussen en ouders. Samen fantaseerden we hoe onze vakanties eruit zouden zien als we kinderen zouden hebben. Ik was 25, hij was 30. We waren net een jaar samen, maar wisten zeker dat dit het was.
Ook wisten we van elkaar dat we graag een gezin wilden, maar daar in Italië werd het voor het eerst concreet. Samen lachten we voorzichtig bij het idee dat ik met de pil zou stoppen. Het voelde luchtig, maar ook spannend en serieus. Ik heb altijd gedacht dat ik eerst een zoon en daarna een dochter zou krijgen. We zouden vakanties in Italië afwisselen met tripjes naar Denekamp waar Johan mee is opgegroeid.
Lees ook: Stoppen met de pil, alles wat je moet weten
Spannende eerste maanden
Met de pil stopte ik zo'n twee maanden later. We woonden al een tijdje samen. Johan gaf me een bos witte rozen cadeau en zei: 'Ik ben er klaar voor'. Toen ik foliumzuur ging kopen bij de drogist, was ik bang dat iemand me zou zien. We wonen in een dorp waar Johan al zijn hele leven woont, veel mensen kennen hem. Deze wens was echt iets van ons tweeën, ik wilde het nog niet delen. Het leek me zoveel leuker om goed nieuws als verrassing te kunnen brengen.
De eerste maanden vond ik erg spannend. Ik begon mijn cyclus bij te houden, die was steeds keurig 28 dagen. Via apps en website berekende ik mijn meest vruchtbare dagen. In die tijd paste ik extra goed op met mijn telefoon; wat als iemand per ongeluk zou zien dat ik mijn cyclus bijhield? Niemand wist ervan, behalve mijn tweelingzus. We hebben een nauwe band en vertellen elkaar alles.
Tip: Vruchtbare dagen en ovulatie berekenen met onze tool
Hoopvol begin
Toen ik met de pil stopte, kocht ik twee rompertjes met Winnie de Poeh erop. Eentje voor mijn zus en eentje voor mij, voor als het zover was. We waren als kinderen gek op Winnie de Poeh. Ik stopte de rompertjes in een doosje dat ik gaandeweg vulde met meer babyspullen. Toen mijn zus zwanger bleek, kon ik haar een van de rompers cadeau doen. Die van mij zit nog altijd in het doosje.
In het begin was ik vrij hoopvol. Ik had genoeg afleiding en werkte als neurologie verpleegkundige. Elke menstruatie voelde wel als een teleurstelling, maar kort daarna pakte ik de draad weer op. Het lastigste vond ik dat ik steeds een nieuw potje foliumzuur moest kopen, met in mijn andere hand juist een doosje tampons. Maar ik hield me vast aan het besef dat we nog geen jaar bezig waren. Ovulatietesten vermeed ik, ik was bang dat het dan een obsessie zou worden.
Naar de huisarts
Het duurde anderhalf jaar voordat we bij de huisarts terechtkwamen. Johan is al die tijd heel relaxt gebleven. 'Het gaat ons heus lukken', bleef hij tegen me zeggen. Ik was inmiddels verdrietig en schaamde me. Het kostte me maanden voordat ik de telefoon durfde te pakken voor een afspraak. Voor het eerst sprak ik hardop uit dat we al anderhalf jaar probeerden om een kind te krijgen. 'Dan heb je alle recht om te bellen', zei de assistente. Ik brak, het gaf me de bevestiging dat dit de juiste stap was.
Alles leek normaal, maar gezien de duur van onze wens kregen we een doorverwijzing naar een gynaecoloog. In Drachten, gelukkig niet in het UMCG in Groningen waar ik werkte. In die tijd werd ik daar gevraagd voor mijn droombaan: ic-verpleegkundige op de afdeling neonatologie. Ik begon aan een interne opleiding en vond het ontzettend bijzonder om bij te dragen aan de zorg voor de meest kwetsbare kindjes. Het gaf me energie, en in die tijd kon ik het los zien van mijn eigen kinderwens.
Veel steun van beide families
We kregen een aantal onderzoeken waar niets uit naar voren kwam: mijn bloedwaarden waren normaal en Johans zaad leek in orde. Het advies was om nog vier maanden af te wachten, met een vervolgafspraak voor het geval ik nog niet zwanger was. In de tussentijd namen we onze ouders en zussen in vertrouwen. Ik zei tegen mijn moeder dat we iets moesten vertellen en dat het niet positief was. Ze kreeg tranen in haar ogen en wist meteen waar het over ging. Vanaf dat moment kregen we veel steun van onze beide families.
Toen de vier maanden om waren, kreeg ik een kijkoperatie om verklevingen uit te sluiten en de doorgankelijkheid van mijn eileiders te controleren. Ik had al jaren pijnlijke menstruaties en was bang dat er bij een blindedarmoperatie iets mis was gegaan. Ik was zo opgelucht dat we verder werden geholpen dat ik euforisch die operatiekamer in ging. Ik mocht muziek kiezen bij het inslapen en koos voor Happy van Pharrell Williams. 'Er is niets afwijkends gevonden', hoorde ik bij het ontwaken. We mochten starten met iui en hormoontherapie.
Lees ook: Miranda probeerde iui, ivf en icsi: 'Ik verloor alle hoop. Toch bleven we doorgaan'
Een doos vol medicatie
'Deze injectiepen hoef ik niet meer terug', zei de apotheker in het ziekenhuis toen ik een doos vol medicatie ophaalde. Ik nam 'm aan, maar besefte dat ik die pen helemaal niet wilde hebben. Als verpleegkundige dacht ik dat mezelf spuiten geen probleem zou zijn, maar ik vond het vreselijk. Het vergde ook heel wat organisatie in combinatie met mijn werk en opleiding op de ic-neonatologie. Zodra alles voor de baby's in orde was, zei ik tegen collega's dat ik naar de wc moest. Daar zette ik in het geheim een naald in mijn buik, keer op keer.'
Weten hoe het verdergaat? We publiceren iedere vrijdagochtend een nieuw deel in deze interviewreeks. Eerdere afleveringen kun je teruglezen in het dossier In de wachtkamer. Daar vind je ook de column van Marieke Poelmann over haar eigen fertiliteitstraject.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marloes en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
