Francine: 'Patrick en ik ontmoetten elkaar voor het eerst in 2018, in een gebruikersruimte in Rotterdam. Ik was als eindredacteur van het programma Het Rotterdam project van Beau van Erven Dorens op zoek naar dakloze kandidaten die we konden portretteren en helpen hun leven weer op de rit te krijgen. Patrick was verslaafd aan heroïne en sliep op straat. Hij werd heel negatief bejegend door politie en hulpverleners, iedereen waarschuwde me voor hem: hij zou niet te helpen zijn. Ik zag vooral een prachtige man en werd boos van die opmerkingen. Deze jongen hoort helemaal niet op straat, dacht ik. Daar is hij veel te leuk en slim voor. Hij raakte me.'
'Ook mijn team hield al snel van Patrick. Dat maakte dat hij dacht: als er mensen van mij houden en ik blijf drugs gebruiken en stelen, waar ben ik dan mee bezig? Het was voor hem de eerste stap omhoog en van het een kwam het ander. Nu is hij clean, wonen we samen en hebben we een zoon. Veranderen kan, hoe diep je ook zit.'
Stiekem verliefd
Patrick, geëmotioneerd: 'Het doet me nog steeds veel om haar zo liefdevol over mij te horen praten. Als ik terugdenk aan die tijd voel ik juist zoveel onmacht. Tv-recensent Angela de Jong heeft eens over Floris gezegd dat hij symbool staat voor mijn strijd. Ik zie dat niet zo. Floris is het symbool van onze liefde, de kers op de taart van onze relatie en dat staat los van wat ik heb meegemaakt.'
'Mensen denken weleens dat ik voor Francine clean ben geworden, maar ik deed het voor mezelf, ik was helemaal klaar met mijn situatie. Maar ik was stiekem al wel verliefd op haar en naarmate ik langer clean was, begon ik het ook echt te voelen; er kwam ruimte voor. Het is zo fijn om iemand naast je te hebben die in je gelooft en je een zetje geeft als het even niet lukt. Ze gelooft ook helemaal in mij als vader.'
Zo ongelofelijk veel liefde
Patrick: 'Floris is het allermooiste dat er is. Hij begint nu te lachen en contact met ons te zoeken: dat maakt me zó blij. Ik hoorde mensen weleens zeggen dat ze onvoorwaardelijke liefde voelen voor hun kind, maar daar kon ik me nooit echt iets bij voorstellen. Ik heb ook niet bepaald het goede voorbeeld gehad van mijn eigen ouders. Maar vanaf het moment dat Floris ter wereld kwam, voelde ik het. Zo ongelofelijk veel liefde, ik wist niet eens dat dat kon, joh.'
'Ik heb altijd een kinderwens gehad, maar dat die nu in vervulling is gegaan, is heel bijzonder. Ik ben de hele dag met Floris in de weer. Gelukkig is Francine niet zo'n beschermende moeder die uit een soort oerdrift denkt dat je als man niet goed voor de baby kan zorgen. Ze laat heel veel aan mij over en dat voelt supertof.'
Stevige basis
Francine: 'Ik heb er nooit over getwijfeld of hij een goede vader zou zijn. Ik ken niemand die zo goed in elkaar zit als Patrick dus ik dacht alleen maar: wil ik een gezin met iemand die zo fantastisch is als hij? Ja!' 'Ik ben absoluut niet bang dat zijn verleden een rol gaat spelen in zijn ouderschap. Hij kan natuurlijk altijd een terugval krijgen, maar dan heeft hij een gezin, een stevige basis. Ik ga ervan uit dat hij dan weer opkrabbelt. Ik grap weleens: zijn leven is al zó overhoop gegooid de laatste jaren, daar kon een kind ook nog wel bij.'
Niks meer te vrezen
Patrick: 'Ik heb me wél afgevraagd of ik het allemaal wel zou kunnen. Moest ik wel vader worden met mijn verleden? Daar heb ik lang over getwijfeld. Maar ik ben op eigen kracht gestopt met dope, alcohol en heroïne en ik leef niet meer op straat. Ik ben in staat geweest mijn leven 180 graden te draaien en dus heb ik niks meer te vrezen. Toen ik me dat realiseerde, durfde ik het aan. Ik geniet van elke dag. We maken ruzie wie Floris mag dragen in de draagzak en kunnen hard lachen als we niet meer uit onze ogen kunnen kijken van vermoeidheid of als de babykots in onze haren zit.' Francine: 'Haha ja, als hij helemaal ondergespuugd is, vraag ik hem of het op straat niet toch beter was. Toch speelt het in ons dagelijks reilen en zeilen helemaal niet dat hij dakloos is geweest.'
Een beetje meepuffen
Francine: 'We hebben het ontzettend goed, samen in ons huis. Aan zijn verslaving zal hij altijd moeten blijven werken, maar dat doet hij buiten de deur, op meetings en in de hulpverlening. Hier thuis zijn we een normaal gezin, waarin we zoveel mogelijk samen doen. '
Patrick: 'Ook de zwangerschap hebben we helemaal samen beleefd, net als de bevalling. Ik was zelfs zo bezig met Francine en met wat zij voelde, dat ik van de daadwerkelijke geboorte van Floris weinig heb meegekregen. Ze vond het superzwaar, dat zag ik aan alles, maar ik kon helemaal niks. Ik voelde me zo hulpeloos. Ik ging maar een beetje meepuffen met de verpleegkundigen en tegen haar zeggen dat ze het goed deed, terwijl ik alleen maar dacht: kan dit stoppen?'
Middeleeuws gedoe
Francine: 'Wát zeg je nu? dacht ik toen, "Je kunt het?" Ga je nou de kant van de verpleging kiezen? Haha, zo voelde het een beetje toen hij mij óók ging aanmoedigen. Ik vond de zwangerschap zwaar; het viel me met name fysiek ontzettend tegen, om over de misselijkheid nog maar te zwijgen. In de eerste maanden stond ik regelmatig te spugen aan de kant van de weg. Maar bevallen was ook niet bepaald een pretje, al viel het me vergeleken met mijn zwangerschap mee. Ik ben bevallen in het ziekenhuis, waar ik superfijn ben behandeld en pijnbestrijding kreeg, maar toch heb ik al die uren gedacht: wat is dit toch een middeleeuws gedoe.'
Patrick: 'Dat merkte ik aan alles en ik kon niks voor haar doen, heel naar. Het zorgde ervoor dat het zo druk werd in mijn hoofd dat ik bijna van mijn stokkie ging. We hadden een keurig bevalplan gemaakt en ons goed voorbereid, maar niets liep zoals we het hadden bedacht. Dat hoort ook een beetje bij bevallen volgens mij, maar ik vond dat echt moeilijk.'
Echt aan de bak
Francine: 'Patrick gedijt erg bij structuur, dat heeft hem er ook bovenop geholpen. Maar baby's trekken zich daar natuurlijk niks van aan en dat zit hem momenteel nog weleens in de weg. Dan is Floris ineens wakker, terwijl hij even wilde werken bijvoorbeeld. Of hij zit hij in zijn pyjama met een slapend kind op schoot, terwijl hij had gepland te gaan douchen. Dan moet ik weleens tegen hem zeggen: "Joh, laat het lekker allemaal en ga hier nu gewoon een uurtje zitten met je zoon. Dat is prima."'
Patrick: 'Floris is de zoetste baby die er bestaat. Hij zit al goed in een ritme en is rustig. Maar je kunt hem geen seconde alleen laten, en dat wil ik ook helemaal niet. Aan opruimen en schoonmaken, wat ook belangrijk voor me is, kom ik dus nauwelijks meer toe. Dat vind ik niet altijd makkelijk en zal nog wel een dingetje worden als Francine straks weer fulltime aan het werk gaat. Floris gaat dan twee dagen naar de opvang, zodat ik ook kan werken als fotograaf en de rest van de tijd zorg ik voor hem. Dan moet ik echt aan de bak als vader, zo voelt het. Maar ik kijk er enorm naar uit. Ik ben zo trots joh, dat hij mijn kind is.
Geen schaamte
Francine: 'Patrick mag er ook apetrots op zijn dat hij straks de meeste zorg op zich gaat nemen. Ik heb daar alle vertrouwen in. Ze zijn zo leuk samen: als ze wandelen buiten, vertelt Patrick Floris hele verhalen. Dat is ontroerend om te zien, ik word daar heel gelukkig van. We zitten echt op een roze wolk met zijn drietjes. "Het is zeker jullie eerste hè?", hoorden we gisteren nog in een winkel, toen we elkaar van puur geluk even een zoen gaven. Het is ons blijkbaar aan te zien dat we dolblij zijn dat Floris er is.'
Patrick: 'Als hij ouder is, krijgt hij alles te horen over mijn verleden en neem ik hem mee naar de plekken waar ik leefde. Daar heeft hij recht op. Ik schaam me daar niet voor, want ik kan hem een verhaal vertellen over verandering. Dat als je iets echt wilt, het zal lukken. Ik wil daarin een voorbeeld voor hem zijn, en voor andere mensen. Maar dat ben ik geloof ik al: ik word regelmatig aangesproken door mensen die me herkennen van tv en dan zeggen dat ze trots op me zijn. Dat vind ik bijzonder, maar uiteindelijk draait het allemaal om Floris. Ik wil dat hij opgroeit in een gezin waarin we alles tegen elkaar kunnen zeggen en waarin hij zichzelf kan zijn.'
Warm nest
'Hij mag worden wat hij wil. Of dat nou houtbewerker of danser bij Het Nationale Ballet is. Ik pleit erg voor dat laatste trouwens, dat lijkt me echt te gek. Drugs ga ik hem niet verbieden, al zal ik hem wel vertellen over de gevaren. Maar als je jong bent, wil je toch dingen uitproberen, en dingen tegenhouden werkt alleen maar averechts. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt als wij het warme nest voor hem creëren dat we voor ogen hebben. Ik zal er in ieder geval altijd voor hem zijn.'
Je kunt Patrick volgen via @caveman010
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Neeltje Huirne. Fotografie: Brenda van Leeuwen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
