Geen houden aan
'Ik verruilde onze surveillancewagen voor de auto van het echtpaar. Vanaf de achterbank stelde ik de vrouw gerust en gaf ik haar man instructies om mijn collega in de surveillancewagen te volgen naar het ziekenhuis.
De moeder in spe pufte haar weeën weg, maar het bleken al persweeën te zijn. "Ik voel de baby komen!" riep ze. In een split second dacht ik aan mijn eigen bevalling. Ik heb drie kinderen en bij mijn middelste, mijn dochter (nu 6), ging het ook razendsnel. Toen ik haar thuis plotseling voelde komen, was er geen houden meer aan. De vrouw in de stoel voor me moest precies hetzelfde voelen.
In de deuropening
Via de portofoon zei ik tegen mijn collega dat we het ziekenhuis niet gingen halen. Dan maar het dichtstbijzijnde tankstation. Pomp 7, om precies te zijn. 'Terwijl ik de broek van de moeder voorzichtig naar beneden trek, zie ik het hoofdje van de baby al verschijnen. Dit gaat wel heel snel, er is niet eens tijd om mijn handschoenen aan te trekken. Ik ga gehurkt naast de vrouw zitten, in de deuropening van haar auto. Hoewel ze aan het persen is, is ze vrij kalm. Ze kan zich goed concentreren en laat de hele situatie over zich heenkomen.
Haar man heeft er meer moeite mee. Hij zit gespannen op de bestuurdersstoel en zodra hij het hoofdje van zijn kind ziet, wordt het hem bijna te veel. "Wat gebeurt er, hoe moet dit?" roept hij in paniek. Natuurlijk had hij zich de geboorte van zijn kind anders voorgesteld. In het ziekenhuis, waar hij met zijn vrouw naar op weg was, met hulp van verloskundigen. Niet bij een tankstation, in de regen, omringd door twee politieagenten, bij een graad of 8.
Gezonde baby
Terwijl mijn collega naast me staat en de moeder nog een keer perst, hou ik mijn handen op om de baby op te vangen. Zodra ik de baby vast heb, check ik of alles in orde is: ademt ie, is het huidje zachtroze van kleur? Op het eerste oog ziet de baby er gezond uit. Tegen de vader, die er nog steeds geschrokken naast zit, zeg ik dat hij de verwarming van de auto hoog moet zetten. De baby leg ik tussen de benen van de moeder, om het te beschermen tegen de wind. Ik laat de moeder haar vest uittrekken, zodat ik dat rondom haar kind kan leggen.
In een vest gewikkeld, op de borst
Pas als ik de baby toedek, zie ik wat het geslacht is. "Het is een meisje!" roep ik. De moeder vertelt me dat ze al wist dat ze een dochter kreeg. Het is hun tweede kind, ze heet Lisa. Ik feliciteer de ouders en vertel dat de ambulance, die door de meldkamer is opgeroepen, onderweg is. Als blijkt dat die van de andere kant van de stad moet komen en het nog wel een paar minuten duurt, realiseer ik me dat de baby beter op de borst van de moeder kan liggen. De navelstreng zit nog vast, maar het lukt me om de kleine Lisa, gewikkeld in een wollen vest, dicht bij haar moeder te leggen.
Kop koffie voor papa
De vader staat ondertussen naast de auto, waar het personeel van het tankstation hem een kop koffie aanbiedt. De moeder is ontspannen en streelt haar dochter. Het is zo'n vertederend beeld, dat ik automatisch terugdenk aan de geboortes van mijn eigen kinderen. Ik vertel haar dat ik weet hoe het is om zo abrupt te bevallen, zonder verloskundige. Ze zegt dat ze blij is dat ik er ben. Als de ambulance arriveert, knipt de vader de navelstreng door. Ik maak met mijn mobiel foto's zodat de ouders later een mooi aandenken hebben.
Te nuchter
Terug op het politiebureau, nadat ik met de ouders ben meegegaan naar het ziekenhuis en afscheid van ze heb genomen, zijn collega's nieuwsgierig: hoe is het gegaan? Ik vertel het hele verhaal. Emotioneel word ik niet – daar ben ik te nuchter voor en ik kan door mijn werk emoties vaak uitschakelen. Wel besef ik hoe bijzonder het is wat er vandaag is gebeurd. Het is de eerste keer dat ik een bevalling als buitenstaander heb meegemaakt. Nota bene bij een tankstation. Wat een ervaring. Ik was er bovendien zo nauw bij betrokken dat het bijna voelt alsof ik zelf een vierde kind heb gebaard.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
