Foto boven artikel: Colinda (nu 56) met dochter Romy in 1998.
Klein buikje
'"Krijg jij ook weeënremmers?" vroeg een vrouw me toen ik, vijftien dagen na mijn uitgerekende datum, door het ziekenhuis liep voor een inleiding. Pas de laatste drie weken had ik een heel klein buikje. Ik had graag willen pronken met een buik, maar mijn zwangerschap ging goed en dat was het belangrijkste. Toen het tijd was voor m'n verlof, ben ik helemaal gestopt met werken. Ik wilde alle tijd met Romy doorbrengen.
De eerste vijf maanden liep dat anders, ik had een hernia door m'n bevalling. Mijn moeder trok bij ons in om te helpen. Uiteindelijk ben ik geopereerd aan m'n rug en daarna ging het stukken beter. Ik genoot ervan om hele dagen met Romy in de weer te zijn. Vooral de fase waarin ik voor het eerst gesprekjes met haar kon voeren, vond ik gezellig. Ze hielp me met schoonmaken. De vloer was dan drijfnat, maar dat gaf niet.
Poppenmama
En we liepen heel wat door de buurt. De poppenwagen mee, want Romy was een echt poppenmoedertje. Een keer raakte ze een popje kwijt. "Ik ben haar moeder en nu weet ze niet waar ik ben," huilde ze. Mijn ouders kochten een nieuwe en deden alsof ze haar pop gevonden hadden. Dolblij was ze, al haar poppen weer compleet.
Romy kwam als kleuter soms in tranen thuis, dan had iemand uit haar klas een broertje of zusje gekregen. Dat wilde zij ook. Toen ik zwanger bleek, was ze dan ook superblij. We betrokken haar er al vroeg bij, maar we vertelden ook: het kan nog misgaan. Helaas was dat ook zo. Daar was ze verdrietig over, maar ze begreep het ook goed. Misschien juist omdat we er zo open over waren.
Grote zus
Niet lang erna was ik weer zwanger, daar kwam ik pas achter met dertien weken. Wat heel prettig was, want die eerste spannende fase was toen al voorbij. Met 33 weken beviel ik van Joël, dus ik ben maar kort bewust zwanger geweest. Romy vond het geweldig. Ze was heel betrokken, soms een beetje te. Ze zat toen net op turnen en zei: "Nou mama, ik ga niet meer, want jij moet dan de baby eten geven." Dat regelen we wel, stelde ik haar dan gerust.
Hoe durf je?
Joël was 2,5 toen ik een rondvaart met hem maakte door Amsterdam. Romy hoorde dat en was woest. Met een peuter op een boot, wat als dat mis was gegaan? In de opvoeding was ik consequent, de kinderen wisten altijd waar ze aan toe waren. Ik hoefde om 19 uur maar naar de klok te wijzen en het was: oké, we gaan slapen.
Loslaten vond ik wel een dingetje. Al had ik er geen moeite mee toen Romy op haar achttiende uit huis ging en de verantwoordelijkheid kreeg in een gezinshuis. Nee, dat was voor ons nooit een issue. Dat was haar roeping. Van alle acht de kinderen heb ik een foto in huis staan en ik voel me van allemaal oma.'
Dochter
Romy (26, heeft een gezinshuis en is werkzaam als leerkracht) is getrouwd met Branco (27). Het gezin bestaat verder uit Alicia (16), Mike (13), Aleyda (12), Dailey (8), Jason (7), Hannah (5), Jayden (4) en Mia (3).
Foto: Romy (26) en Branco (27) met Aleyda, Jayden, Mia, Alicia, Jason, Dailey, Hannah en Mike
Allemaal eigen
'In Mia herken ik dingen van mezelf, ja dat is bijzonder. En ook vond ik het speciaal om een keer zwanger te zijn, maar verder voelen alle acht kinderen als eigen. Ik hou van allemaal heel veel. Misschien is het grootste verschil nog wel dat ik er bij Mia geen werk omheen heb. Niet dat de andere kinderen als mijn werk voelen, absoluut niet. Maar er hangt wel altijd iets aan: afspraken met de jeugdbescherming, bezoekregelingen met de biologische ouders. We hebben dan ook meerdere pedagogische medewerkers die ons ondersteunen.
Met z'n tienen vormen we echt een gezin. We gaan met z'n allen op skivakantie, op zomervakantie. Vrienden en familie komen op de verjaardagen van alle acht de kinderen.
Groot gezin
Ik heb nooit gedacht: ik wil een heel groot gezin, wel heb ik altijd gezegd dat ik later met kinderen wilde werken. Alle kamers zijn gevuld omdat er zo veel vraag naar is. Dat vinden we heel leuk, maar het was niet per se mijn droom. Op mijn zestiende vroeg mijn mentrix me of ik wilde helpen bij haar in het gezinshuis en zo ben ik er een beetje in gerold. Ik was eenentwintig toen ik mijn eigen huis begon, met bewust wat jongere kinderen zodat we echt als gezin konden groeien.
Mensen vragen vaak of ik niets gemist heb door zo snel zo veel verantwoordelijkheid te nemen. Nou nee, ik heb mijn momenten echt wel gepakt door af en toe uit te gaan, en ook nu gaan Branco en ik weleens samen een avondje weg. Maar ik ben ook een huismus en vind het fijn om thuis bij de kinderen te zijn.
Echt samen
Toen Branco en ik een relatie kregen, vroeg ik wel even: "Weet je het zeker? Je krijgt er meteen vijf kinderen bij." Maar hij is ervoor gegaan en vroeg zelfs al na een halfjaar of ik met hem wilde trouwen. We doen dit echt samen. Op zaterdag gaan we op het voetbalveld van wedstrijd naar wedstrijd. En doordeweeks van ballet naar streetdance naar turnen, paardrijden en het kindertheater: we taxiën wat af. Stress krijg ik daar nooit van. Ik ben heel nuchter, dat heb ik van huis uit meegekregen. Ik denk dat ik dit daarom ook goed trek.
Veilig en rustig
Ook consequent zijn en regels en structuur bieden is me met de paplepel ingegoten. Ik geloof dat kinderen naast veel liefde ook veel hebben aan grenzen. Ieder kind heeft bij ons zijn eigen problematiek, dus verschillen de regels soms ook per kind. Maar niet rennen in huis, niet springen op de bank: dat geldt voor allemaal. Thuis moet voor deze kinderen veilig en rustig zijn. Maar in de tuin mogen ze helemaal los, hoor. En ook vriendjes zijn welkom om te spelen, mee te eten of te blijven slapen. Ik wil dat ze ervaren dat dat allemaal kan.
Voorlopig blijft ons gezin zoals het nu is. We hebben geen ruimte meer, niet in ons huis, maar ook niet in ons hoofd. We willen ieder kind genoeg aandacht kunnen geven en met allemaal een-op-eentijd doorbrengen. Ik werk nu ook met kinderen, zoals ik altijd wilde: als juf op een school voor kinderen met gedragsproblemen. Dat is mijn break van thuis: niet uitpuffen, maar nóg meer kinderen om me heen, haha.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interviews: Mariska Schulte, Beeld: Privé
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
