Het idee om een vlogserie te starten kwam bij Roosmarijn geleidelijk. Ze dacht snel even te filmen hoe zij en Richie een positieve zwangerschapstest zou bekijken. Maar die test was negatief. En dat bleef heel lang zo. Terwijl hun dochtertje Sydney meteen verwekt werkt nadat ze elkaar vier maanden kenden.
Roosmarijn: ,,Het hele traject duurde uiteindelijk twee jaar. We bleven optimistisch testen in de hoop dat het vanzelf zou gebeuren, misschien na één, twee of drie pogingen. Uiteindelijk heb ik 24 zwangerschapstesten gedaan. Bizar."
Tweede kind
In het begin hadden Roosmarijn en Richie geen plannen voor een tweede. Ze waren ontzettend dankbaar dat ze überhaupt ouders waren geworden, vooral omdat Roosmarijn 38 was toen ze Richie ontmoette. Toch begon ze langzaam een verlangen naar een tweede kindje te ontwikkelen.
,,Op onze trouwdag hadden we tijdens een etentje een goed gesprek en besloten we ervoor te gaan. We wilden proberen om nog een kindje te krijgen. Ik begon toen vlogs te maken over het proces: testen, de teleurstelling als het niet lukte, en de uitdagingen met de timing, omdat ons leven drukker is geworden met onze dochter Sydney erbij."
Lees ook: Alles over ivf (in-vitrofertilisatie)
Teleurstelling op teleurstelling
In de eerste twee vlogs zie je dan ook vooral veel negatieve zwangerschapstesten voorbij komen. ,,Dat was zwaar, maar omdat we al één heel leuk kind hadden, konden we het telkens toch redelijk makkelijk loslaten. Wat je in de vlogs ziet, is hoe het echt ging: kort even teleurgesteld, en dan weer snel overschakelen naar hoop.
Dat is eigenlijk wat er in zo'n cyclus steeds gebeurt. Je realiseert je even dat je niet zwanger bent geraakt, maar voor je het weet, is het alweer tijd om je ovulatie te testen en voelt het als een nieuwe kans. Dat optimisme trok me telkens weer naar de hoop toe: het kan nog steeds."
Van huisarts naar gynaecoloog
Op een gegeven moment besloten ze om naar de huisarts te stappen. Roosmarijn: ,,De tijd begon te dringen; ik was toen 41. Normaal gesproken ga ik niet snel naar de huisarts; dat is niet mijn eerste reflex. Maar toen het niet lukte, besefte ik dat het tijd was om die stap te zetten. Misschien was er wel iets beschadigd tijdens de bevalling van Sydney."
Uiteindelijk werden ze doorverwezen naar de gynaecoloog. ,,Het avontuur begon met een bezoek aan de huisarts en bloedtesten om mijn overgangshormonen te controleren. Vervolgens had ik een afspraak met de gynaecoloog, die moest bepalen of ik geschikt was voor IVF."
Dit betekende wachten op goedkeuring, waarbij haar leeftijd en fysieke toestand beoordeeld werden. ,,Uiteindelijk bespraken mijn partner en ik de optie van IVF. Hij steunde mijn beslissing om de hormonale rollercoaster en mogelijke pijn door te zetten."
Lees ook: Start je binnenkort met IVF? 9x tips die je kunnen helpen
IVF-traject
Hoewel Roosmarijn niet bang was voor pijn en het haar niet afschrikte om een tweede kind te krijgen, bleek het IVF-traject veel intensiever dan ze had verwacht. ,,De IVF-procedure bracht veel fysieke belasting en pijn met zich mee. Het oogsten van de eitjes was het zwaarst, maar de pijnstilling zorgde er gelukkig voor dat ik tijdelijk in een andere realiteit belandde. Maar het herstel heeft wel een aantal weken geduurd."
Het terugplaatsen van het embryo was daarentegen een bijzonder en emotioneel moment. Roosmarijn: ,,Veel mooier dan ik had gedacht. Ondanks alle techniek van het proces voelde ik een diepgaande verbondenheid met het embryo. Na deze ervaring stortte ik wel in van de emotionele en fysieke belasting van de periode ervoor."
Het grote wachten begon. ,,Je bent pas echt zwanger wanneer het embryo zich aan de baarmoederwand hecht en begint te ontwikkelen. Twee weken na de terugplaatsing konden we testen. Het ziekenhuis belde ons 's ochtends om de resultaten te bespreken. Er was slechts een kans van 25% dat de IVF succesvol zou zijn, dus de spanning was groot."
Goed nieuws
En toen volgde het goede nieuws: ,,We waren meteen bij de eerste terugplaatsing zwanger. Nu ben ik 19 weken zwanger en ontzettend blij. Na mijn vakantie ben ik begonnen met het editen van de vlogs die ik gemaakt hebt, en wilde ik wachten met publiceren totdat ik drie keer bevestiging had dat alles goed ging."
Nu, met alle goede echo's achter de rug, kan ze eindelijk het nieuws delen. Roosmarijn: ,,Mijn buik is inmiddels goed zichtbaar, dus filmen lukt niet meer zoals eerst. Maar het voelt geweldig om dit moment te delen, ondanks dat het hele proces en de zwangerschap heel anders zijn verlopen dan ik had verwacht."
Op dit moment heeft Roosmarijn geen last van kwaaltjes. ,,Ik voel het kleintje al een beetje trappen, wat ontzettend leuk is. Ik ben nu helemaal gelukkig. Gisteren stuurde ik Richie nog een berichtje om hem te laten weten hoe dankbaar ik ben voor alles wat we nu hebben. We hebben echt alles wat we willen, en dat maakt ons compleet."
Lees ook: Dit zijn de vergoedingen bij vruchtbaarheidsbehandelingen
Reactie familie en vrienden
,,Toen we besloten om IVF te doen, hebben we dat direct gedeeld met onze vrienden en familie. Vanaf dat moment was iedereen erg ondersteunend, en leefde volop met ons mee." Na de terugplaatsing van het embryo begon de zenuwslopende periode van wachten op de uitslag van de zwangerschapstest.
,,Familie en vrienden vroegen regelmatig hoe het ging, maar ik kwam er al snel achter dat ik het liever voor onszelf wilde houden tot we zekerheid hadden na de eerste echo. Ik wilde eerst zeker weten dat alles goed was, om niet meteen overspoeld te worden met vragen, vooral als het anders zou lopen dan we hoopten."
Veel steun en vreugde
Door deze ervaring begrijpt Roosmarijn nu goed waarom veel vrouwen ervoor kiezen om niet alles direct met hun omgeving te delen. ,,Er kan een gevoel van schaamte zijn of simpelweg de druk die je liever vermijdt. Bij ons ging het gelukkig meteen goed, maar wat als dat niet het geval was geweest? Dan zouden die voortdurende vragen enorm zwaar hebben gevoeld."
Toen ze uiteindelijk het goede nieuws bekendmaakten, was iedereen ontzettend blij voor hen. ,,Ze wisten hoe groot onze wens was en dat maakte het extra bijzonder. Hoewel het misschien niet zo'n verrassing was dat we zwanger waren zoals destijds bij Sydney, voelden we juist daardoor des te meer steun en vreugde om ons heen.
Het voelde bijna als een klein wonder dat het direct gelukt was, zeker na zo'n intens proces. Het was een lange weg, maar uiteindelijk hebben we het geluk gehad dat het allemaal op z'n plek viel."
