'Altijd als anderen over baby's begonnen, voelde ik niets', vertelt Elody. 'Geen kriebels, maar wel urgentie door de maatschappelijke druk om als vrouw kinderen te krijgen. Toch wist ik ergens dat ik ooit kinderen wilde. Toen mijn man en ik gingen trouwen, zei hij: 'Ik wil de volgende stap zetten'.
Ik was daar nog niet klaar voor, maar met de tijd wende ik aan het idee. En dus zijn we begonnen. Al snel bleek dat zwanger worden niet vanzelf ging. Vanaf dat moment begon de zoektocht naar de oorzaak.'
Jaren van pijn
'Vanaf mijn eerste menstruatie slikte ik de pil. Daardoor lag mijn cyclus plat, maar had ik ondertussen wel vijftien jaar chronische buikpijn en darmklachten. De diagnose was prikkelbaredarmsyndroom (PDS), maar diep vanbinnen wist ik dat er iets anders speelde. Toen ik stopte met de pil om onze kinderwens te vervullen, verergerde de pijn. Het was een typisch gevalletje van het kastje naar de muur. Maar uiteindelijk ontdekte ik wat er aan de hand was: endometriose.
In Nederland namen de artsen me niet serieus, maar in België wel. Ik ging daar onder het mes. En wat bleek? Alles aan de linkerkant – darmen, blaas en eierstok – bleek aan elkaar verkleefd, precies waar ik pijn had. De verkleving van ruim 15 centimeter werd tijdens de operatie verwijderd. Achteraf zei de chirurg: 'Ik snap niet hoe jij überhaupt hebt kunnen functioneren met zulke pijnlijke cycli'. Ik voelde me gezien.'
Lees ook: Eén op de tien vrouwen heeft endometriose, dit moet je erover weten
Innerlijk werk
Voordat Elody geopereerd werd, deed ze zelf onderzoek naar de dieperliggende betekenis van endometriose. 'Niet alleen de lichamelijke aandoening, maar vooral naar de boodschap van mijn lichaam die vroeg om gehoord te worden. Door lichaamswerk, systemische heling en innerlijk onderzoek lukte het om herstel op gang te brengen.
Dat maakte de operatie niet dé oplossing, maar onderdeel van een groter proces. Juist door een combinatie van medische zorg en innerlijk werk om onverwerkte emoties, spanning en patronen onder de loep te nemen, heeft mijn lichaam de rust gekregen om te herstellen.'
Leren omgaan
'Door de jaren heen heb ik leren omgaan met pijn die vergelijkbaar is met bevallingspijn. Dat was mijn normale staat van zijn geworden. Na de operatie kwam er eindelijk rust in mijn lichaam. Mijn cyclus werd regelmatig, de pijn verdween. En dat is het moment dat ik écht in mijn lichaam kon zakken. Dat ging gepaard met vijftien jaar aan opgespaard verdriet dat eindelijk loskwam. Al die tijd werd ik niet gezien, niet gehoord en nu was het weg. Ik moest de tijd nemen om te rouwen.'
Het voelt voor Elody alsof ze opnieuw kennismaakt met zichzelf. 'Vier maanden duurde het voordat ik weer helder kon nadenken. Pas toen ik écht terugkeerde in mijn lichaam, voelde ik iets wat ik nog nooit eerder op dit niveau had gevoeld: een diepe wens om moeder te worden. Ik raakte er geëmotioneerd van, want dit was nieuw voor mij. Voor het eerst voelde ik dat ik er klaar voor was en dat ik dit verlangen mocht toelaten.'
Grootste steun
De onvervulde kinderwens raakt niet alleen Elody, maar ook haar partner. Ze noemt hem haar rots in de branding. 'Hij is niet bang voor emoties, haalt chocola en kruiken, neemt het huishouden over als het nodig is en geeft me de ruimte om alles te voelen.
We praten veel over mijn cyclus, over wat er met mijn lichaam gebeurt. Hij zegt: 'Welke stap we ook zetten, de keuze is aan jou en ik sta naast je'. Die veiligheid maakt alles lichter.'
Hoop en vertrouwen
Vijf jaar proberen zwanger te worden zonder succes, heeft Elody niet onberoerd gelaten. Maar dat vermindert haar vertrouwen in de toekomst niet. 'Natuurlijk is het verlangen groot en is het soms moeilijk. Maar ik weet inmiddels dat ik mijn eigen pad bewandel. Alles gebeurt op mijn tempo. Ik hoef niets te forceren. Het enige wat ik van mezelf moet vragen, is geduld.'
De dertiger heeft haar 'spirit baby's', zoals zij ze noemt, al ontmoet. 'Ze komen eraan, dat weet ik zeker.'
Medische wereld
Of het Elody en haar partner gaat lukken om op de natuurlijke manier zwanger te worden, weet ze niet. Waar ze lange tijd geen behoefte voelde om opnieuw in de medische molen te stappen, staat ze er inmiddels wel voor open. En dus is het stel in gesprek gegaan met fertiliteitsartsen.
'Alles draait om cijfers, kansen en schema's. Maar ik wil bij mijn gevoel blijven', zegt ze. 'Ik heb aangegeven dat ik iui zonder hormonen wilde proberen, ook al werd me verteld dat de slagingskans klein was. Voor mij ging het niet alleen om het resultaat, maar ook om trouw blijven aan mijn lichaam. Misschien dat we later wél voor hormonen kiezen, maar dan op mijn voorwaarden.
We hebben geen haast en niet het gevoel dat we achterlopen, dus we doen het graag eerst even op een manier waar ik me prettig bij voel. Alle andere opties zijn in de toekomst ook nog beschikbaar.'
Lees ook: Overzicht vruchtbaarheidsbehandelingen: welke soorten zijn er?
Je bent niet gek
Dit hele proces heeft de dertiger geleerd om trouw te blijven aan haar gevoel én heeft bevestigd dat ze niet gek was toen ze werd weggestuurd met pijn omdat artsen zeiden dat het bij de menstruatie hoorde.
Elody: 'Ik heb jarenlang gedacht dat het aan mij lag. Dat ik overdreef. Dat was niet zo, ik had echte pijn. Ik wil andere vrouwen meegeven dat ze hun lichaam mogen vertrouwen. Dat ze met zachtheid en op hun eigen tempo contact mogen maken met hun baarmoeder en bekkenbodemgebied.
Uiteindelijk weet jij altijd wat er speelt, dus laat je niet afwimpelen als je voelt dat er iets anders speelt dan wat medische professionals je vertellen.'
Je kunt Elody volgen op Instagram.
