Susanne en Chantal kregen twee baby's in negen maanden: 'Over een tijdje lijken ze waarschijnlijk een tweeling'

Als planningen maken een olympische discipline was, zouden Susanne en Chantal een gouden plak in de wacht slepen. Want of het nou gaat om het uitstippelen van de eerstvolgende vakantie of het managen van een monsterverbouwing: alles wordt minutieus bijgehouden op lijstjes en in Excelsheets.

Blauwdruk voor kinderwens

Zelfs voor het vervullen van hun kinderwens lag al jarenlang een blauwdruk klaar. Tijdens hun eerste date werden er nog net geen namenlijstjes gemaakt, maar dat ze allebei een kinderwens hadden, kwam wel al snel ter tafel.

Chantal: 'We hadden er ook meteen een duidelijk idee bij wanneer we kinderen zouden willen krijgen. Rond ons dertigste, dat leek ons een mooie leeftijd. Maar eerst wilden we nog een paar jaar feesten, verre reizen maken. En trouwen, zodat alles juridisch goed geregeld zou zijn.'

Lees ook: Lesbisch en een kinderwens: de praktische zaken

Startklaar

Het is oktober 2018 als ze van start gaan. Die start was niet het verkennen van alle mogelijkheden, want dat hadden de twee al uitgebreid gedaan. Susanne: 'Voordat we trouwden, waren we zelfs al bij een informatiesessie van de donorbank in het ziekenhuis geweest. We wisten dat daar een wachtlijst voor was. Dus als we over een paar jaar wilden beginnen, konden we ons beter alvast inschrijven.'

Maar dat deden ze niet, want tijdens die bijeenkomst kwamen ze tot de conclusie dat dit niet het pad was dat ze wilden bewandelen. Chantal: 'We hadden er niet zo'n goed gevoel over. We wilden zelf invloed hebben op de keuze voor een donor, maar zo werkte dat daar niet.

Omdat anoniem doneren in Nederland niet is toegestaan, is er maar een kleine vijver om uit te vissen. De donorbank maakt de match, puur op basis van uiterlijke kenmerken van de partner. En daarbij: iedere donor mocht destijds 25 gezinnen helpen met maximaal twee kinderen per gezin. We wilden niet dat dat aantal nu al voor ons bepaald zou worden.'

Zaad gezocht

Uiteindelijk kiezen Susanne en Chantal voor een commerciële Deense donorbank, met bijbehorende commerciële prijzen. Honderden profielen bekijken ze samen. En waar selecteer je dan op? Chantal: 'Heel eerlijk gezegd keken we eerst naar de kinderfoto's van de donoren. Want als je een kind cute eruit vindt zien, heb je daar meteen een goed gevoel bij.'

Susanne: 'Er stond ook altijd een verhaaltje bij over de eerste indruk die de medewerker van de donorbank had van de donor. Als daarin de woorden charming of good looking stonden, hadden ze me, haha.' Chantal: 'Ook wat voor werk of opleiding de donor deed, lieten we meewegen bij het maken van de selectie.'

Over de keuze voor de uiteindelijke donor zitten de twee helemaal op één lijn en ook de beslissing wie van hen het eerst zou proberen zwanger te worden, is zo gemaakt. Chantal: 'Susanne is een jaar ouder, dus die begon.'

Lees ook: Een zaaddonor zoeken, zo doe je dat

Negen pogingen

Voor de IUI-behandelingen (intra-uteriene inseminatie) kunnen ze terecht bij Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Susanne: 'We spraken samen af dat we na negen pogingen zouden wisselen, omdat je daarna een ivf-traject in gaat.' En die wissel komt er. Want bij Susanne gebeurt er negen inseminaties lang helemaal niets.

Susanne: 'Het werd een soort obsessie. Ik begreep gewoon niet waarom het niet lukte. We waren inmiddels bijna een jaar verder en door mij hadden we nog steeds geen baby. Het was dan ook echt een verademing toen ik het stokje kon doorgeven aan Chantal.'

Maar ook Chantal raakt helaas niet pats-boem zorgeloos zwanger. Bij poging drie is het weliswaar raak, maar na zeven weken blijkt bij de eerste echo het hartje zo zwak te kloppen, dat de zwangerschap zal eindigen in een miskraam. Susanne: 'We hebben onze koffers gepakt, zijn uit eten gegaan en hebben een paar nachten in een hotel geslapen. We hadden afleiding nodig.'

Lees ook: 7 veelgestelde vragen over hulp bij zwanger worden

En door

Een echte pauze nemen ze niet. Chantal: 'We hadden juist het gevoel van: door, door, door. Er is geen moment geweest dat een van ons zei: "Nu kan ik het écht niet meer aan," zowel mentaal als fysiek.' En dus is Chantal een paar weken later, het is inmiddels eind januari 2020, weer in de kliniek voor de vierde inseminatie. Tevergeefs, net als poging vijf.

Als de kliniek daarna tijdelijk haar deuren moet sluiten vanwege covid en de eerste lockdown, besluiten ze verder te kijken. Chantal: 'Via via hadden we gehoord over dokter Valkenburg, een Nederlandse fertiliteitsarts die in België werkt en soms 'wonderen' verrichtte. We dachten: misschien moeten we ons daar voor de zekerheid ook even laten checken, als een soort second opinion. Zodat we zeker wisten dat alles oké was als Suus aan haar ivf-traject zou moeten beginnen.'

De grens over

Met een toestemmingsbrief van dokter Valkenburg mogen ze de grens over. Chantal: 'Ik geloof dat er wel zeventien buisjes bloed bij ons werden afgenomen. Ook werden onze eileiders doorgespoten, maar er werd niets gevonden wat verklaarde waarom zwanger worden wat moeizamer ging.'

Zodra de kliniek in Nederland weer open mag, volgen daar poging zes tot en met negen – maar in Chantals buik blijft het stil. Chantal: 'Intussen raakte de ene na de andere vriendin zwanger. Natuurlijk waren we blij voor hen, maar het was ook fijn dat we door covid met niemand konden afspreken, dan werden we er niet steeds mee geconfronteerd.'

Duizend euro per keer

Om de spanning nog wat verder op te voeren: de voorraad zaad van de donor slinkt. Susanne: 'Als het op is, is het op. En groot inslaan doe je niet, want een rietje met zaad voor één poging kostte zo'n duizend euro. We logden dus regelmatig in om te controleren of er nog genoeg beschikbaar was, want we wilden graag meerdere kinderen van dezelfde donor.'

Einde zomer 2020, twee jaar na de start van project kinderwens. Susanne slikt medicijnen die ze van dokter Valkenburg kreeg om haar baarmoeder tot rust te brengen en begint met het spuiten van hormonen ter voorbereiding op de eerste ivf-poging. Susanne: 'Dat we weer een stap verder waren in het proces voelde goed. Maar de oogst van de eerste punctie viel tegen: zes eitjes en uiteindelijk één embryo van slechte kwaliteit.

Laatste stadium

De arts zei: "We gaan 'm wel bij je terugplaatsen, maar ik denk niet dat dit 'm gaat worden." Toen dacht ik: shit, als dit al niet eens lukt, hoe moet dat dan? Het kwam niet door het zaad, want dat was heel vaak gecheckt en van de beste kwaliteit. Het lag duidelijk aan mij. Waren mijn eitjes toch niet goed? Ik leefde gezond, maar misschien had ik dat ene wijntje niet moeten drinken? Ik werd er onzeker van.'

De arts besluit op twee punten te sleutelen aan de behandeling: Susanne gaat een andere soort hormonen spuiten én voor de tweede poging switchen ze van ivf naar ICSI (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie). Chantal: 'Dat is zo'n beetje het allerlaatste stadium. Bij ivf doen ze een eitje bij wijze van spreken in een schaaltje, stoppen ze het kwakje erbij en dan is het een kwestie van welk zaadje er als eerste in zwemt.

Bij ICSI pakt de arts een heel beweeglijk zaadje en stopt dat letterlijk in het eitje.' En met resultaat: vier supergoede embryo's. Susanne: 'De arts was echt dolenthousiast en zei: "De rest bewaren we voor broertjes of zusjes, want hiermee gaat het gewoon lukken."'

Eindelijk zwanger

Twee strepen op de test. Tranen over hun wangen. Susanne: 'Ik bleef maar naar die test staren en dacht: hij is vast niet goed. Ik was echt een soort van in shock.' Chantal: 'En ik maar janken. Het was vroeg in de ochtend. We zijn gaan wandelen in het park, wachtend totdat er een drogist open was zodat we meer testen konden kopen.'

Gelukkig is het wél goed. Heel goed zelfs. Susanne fietst fluitend door de zwangerschap. En Chantal fluit met haar mee. Jaloers dat het bij Susanne nu wel gelukt was en bij haar niet? Allesbehalve dat. Chantal: 'Het maakte totaal niet uit wie er eerder was, we kregen een kind en dat maakte ons allebei zó gelukkig. Natuurlijk leek het me leuk om het zelf ook mee te maken, maar daar ben je op dat moment niet mee bezig.'

Doorpakken

Toch melden ze zich als Susanne hoogzwanger is alweer bij de kliniek. Susanne: 'Onze gedachte: we kunnen beter maar meteen doorgaan, want wie weet duurt het allemaal weer eeuwen. Daar bleek dat we niet tegelijkertijd onder behandeling mochten zijn. Pas als ik bevallen was, mochten we terugkomen.' Chantal: 'Maar ik was in elk geval wel helemaal ingeschreven en startklaar.'

Zo soepel als de zwangerschap was, zo heftig verloopt de bevalling. Bij de geboorte van Florine verliest Susanne drie liter bloed. Er wordt op de noodknop gedrukt. Een horde medisch personeel in de kamer. En weg is Suus, naar de O.K. Chantal: 'Daar zat ik ineens in mijn eentje in een kamer met een pasgeboren baby. Straks moest ik een geboortekaart versturen en een rouwkaart. En hoe moest het met het huis dat we net hadden gekocht? Er spookte van alles door mijn hoofd, het was heel heftig.'

Relaxte baby

Uiteindelijk duurt het zeker drie maanden voordat Susanne weer helemaal op de been is, maar gelukkig blijkt Florine een heel relaxte baby. Susanne: 'Ze sliep in haar eigen bedje en had al snel geen nachtvoeding meer nodig. Daardoor kwamen wij ook goed aan onze slaap en rust toe. We hebben geen moment getwijfeld om door te gaan.'

Als Florine twee weken oud is, begint Chantal met het spuiten van hormonen. Het scenario dat het ook meteen raak zou kunnen zijn, schrikt hen niet af. Chantal: 'Als het zo zou zijn, zagen we eigenlijk alleen maar voordelen. Ja, de eerste paar maanden met twee baby's zouden misschien pittig worden, maar daarna ben je daar wel doorheen.'

Zwanger na de kraamtijd

Terwijl de dan zes weken oude Florine nietsvermoedend ligt te tukken, stuitert Chantal om kwart over vier 's nachts uit bed om een test te doen. 'Ik had al een paar keer pijnlijke eierstokken gehad en zou de volgende ochtend gaan testen. Maar ik werd wakker en kon niet langer wachten.'

Waar een gemiddeld gezin misschien in de stress zou schieten bij een positieve zwangerschapstest aan het eind van de kraamtijd, vinden Susanne en Chantal het alleen maar fantastisch. En ook in hun omgeving reageert iedereen positief. Susanne: 'We waren heel open over ons traject, dus mensen wisten wel dat we het snel weer wilden proberen. Al hadden we niet verteld hóé snel.' Chantal: 'Niemand heeft ooit gezegd: "Waar beginnen jullie aan?" Volgens mij zagen ze ons het ook wel doen of zo.'

Lees ook: Zwangerschapstest: wanneer testen en welke soorten?

Tweedeling

Een megaverbouwing. Een verhuizing. En dan, na negen maanden en vier dagen, weer een baby: Zeger. Chantal: 'De bevalling kwam 2,5 week te vroeg op gang. Het ging zo snel. In tegenstelling tot Suus had ik echt een droombevalling.' En ook thuis, met een newborn en een baby van negen maanden, loopt het al snel soepel.

Chantal: 'Suus nam na haar ouderschapsverlof partnerverlof op en was twee maanden vrij. Daardoor konden we het echt samen doen. Al was Zeger door de borstvoeding natuurlijk veel meer aan mij gebonden en was Suus daardoor vooral met Florine bezig.' Die tweedeling is soms nog steeds merkbaar.

Susanne: 'Het wordt wel iets minder, maar Zeger hangt nog altijd meer aan Chantal en Florine meer aan mij. Juist daarom ga ik regelmatig met Zeger op pad en Chantal met Florine. En we zijn allebei een dag per week alleen thuis met de kinderen, dat helpt.' Chantal: 'Ergens is het ook wel logisch. Zeker in die eerste periode had ik minder aandacht voor Florine. Dat heeft zij natuurlijk ook gevoeld.'

Kleine grote zus

Alle aandacht of niet, Florine is superblij met haar broertje. Susanne: 'Ze doet alsof ze jaren ouder is en is heel zorgzaam. Al duwt ze hem ook weleens op de grond. "Hij is moe," zegt ze dan onschuldig als-ie begint te huilen.'

Chantal: 'De laatste tijd hebben ze vaak samen de slappe lach, zó schattig. Als ze iets ouder zijn, lijken ze waarschijnlijk gewoon een tweeling. Je merkt al dat ze wat nader tot elkaar groeien, vooral fysiek gezien. Zeger valt nu ook niet meer zo snel om als Florine hem duwt. Het is heel leuk om te zien hoe ze samen optrekken.'

Donor ontmoeten

De kinderfoto's van de donor bewaren Susanne en Chantal voor als Florine en Zeger wat ouder zijn. En als de kinderen zestien zijn, kunnen ze via de Deense donorbank de contactgegevens opvragen. Chantal: 'We hebben veel te maken met vooroordelen en krijgen regelmatig de vraag of ze van dezelfde vader zijn.

Wij noemen hem niet vader, maar donor, hij is geen vaderfiguur in hun leven. Wel nemen we Florine en Zeger nu al mee in het verhaal. Dan zeggen we: "Er was een heel aardige man en die heeft ons geholpen." Ook lezen we voor uit het prentenboek Een bijzonder gewoon gezin, dat is geschreven door twee fertiliteitscounselors. We willen het van begin af aan normaliseren.'

Lees ook: Een spermadonor via Facebook: 'Raar? We vonden anders wel de perfecte kandidaat'

Derde ronde

Twee van die mini's in huis is druk, maar dat Florine zelf loopt en ook Zeger inmiddels zijn eerste stapjes zet, maakt het alweer een stuk makkelijker. Chantal: 'Hoewel het soms echt wel intens is als je in je eentje thuis bent met die twee, heb ik het nooit als zwaar ervaren. Ik zou het zo weer doen.'

Betekent dat dat er nog een baby op de planning staat? Chantal: 'Nu alles op orde is, gaan we daar eerst van genieten. Maar we willen ook niet te lang wachten.' Susanne: 'Als we voor een derde gaan, dan gaat Chantal het weer proberen. Zij heeft sterker het gevoel dat ze nog een zwangerschap wil meemaken dan ik. Vijf minuten na de bevalling zei ze al: "Dit wil ik nog een keer."' Chantal (lachend): 'Ik heb er wel zin in!' Susanne: 'Maar we zijn nog niet bij de kliniek geweest.'

Interview: Saskia Borst