Start: 20.20 uur
'"Dit is jullie laatste keer met z'n tweetjes," zegt de verloskundige terwijl Rick naar de auto loopt. Ik voel het zelf ook. Dit is het. Het gaat nu écht gebeuren. Koffer mee, maxicosi op de achterbank. Het voelt onwerkelijk allemaal. Zo'n gek idee dat we straks een dochter hebben.
Weeën en koorts
Al weken heb ik last van voorweeën. De afgelopen dagen werd het steeds pittiger. Ik moest gister ook naar het ziekenhuis vanwege een te hoge bloeddruk en eiwitten in mijn urine. Controles, urine inleveren en een PCR-test. Want o ja, corona. Die is er ook nog. Ik had toen 1,5 centimeter ontsluiting.
De testuitslag zou nog wel een tijd duren en met de baby was alles oké, dus we mochten weer naar huis. Maar afgelopen nacht werden de weeën heftig en kreeg ik koorts. We hebben allebei geen oog dichtgedaan. Tweede nacht op rij.
Verdacht geval
Na een controle door de verloskundige bleek ik inmiddels 3 centimeter ontsluiting te hebben. Tijd om overgedragen te worden aan het ziekenhuis. Daardoor wordt het helaas een bevalling zonder onze eigen verloskundige. In het ziekenhuis worden we compleet verrast. Zolang de uitslag van de PCR-test nog niet bekend is, ben ik een 'coronaverdachte'. Ze hebben speciale pakken aan en er mogen maar een paar mensen in onze kamer. Als de test positief blijkt, mag zelfs de geboortefotograaf niet komen. Wat heftig!
Niet snel genoeg
Het bevallen gaat gewoon door. 4 centimeter ontsluiting. Het gaat niet snel genoeg. De baby heeft een hoge hartslag, de gynaecoloog in opleiding wil doorpakken. Ze gaan mijn vliezen breken en ik krijg weeënopwekkers. En dan gaan het snel. De weeën voelen meteen krachtig. Ik probeer ze onder controle te krijgen. Het lukt niet. Paniek! De verpleegkundige doet het voor. Adem in, adem uit. Rick doet mee. Ik volg hun ritme.
De PCR-test blijkt geen spoedsticker gehad te hebben, daarom duurde het zo lang. De uitslag is er eindelijk: negatief. Huilen van geluk. Alles kan nu normaal doorgaan. De weeën stormen door. Ik kan eigenlijk niet meer. Mag ik een ruggenprik?
Goed raak
Het wordt meteen geregeld. We kunnen zelfs op de kamer blijven. De eerste poging gaat mis, bij de tweede is het meteen raak. Rust stroomt mijn lichaam in. Ik voel mijn buik samentrekken, maar minder pijnlijk. En de ontsluiting komt op gang. Heb ik die ruggenprik dan toch te snel laten zetten?
Ze doen regelmatig controles. Zomaar ineens is het zover: volledige ontsluiting. De ruggenprik moet meteen uitwerken. "Anders voel je de persweeën niet," zeggen ze. Ik mag al proberen mee te persen, maar ik voel amper iets. Geen drang, niks. Ik probeer het, maar het is niet te doen.
Laatste energie
Als ik pers, zakt de hartslag van de baby. Ik moet op mijn zij gaan liggen. Zo kan haar hartslag herstellen. Het gevoel in mijn buik komt langzaam terug. Rick staat naast me aan mijn bed. Ik mag weer gaan persen.
Maar het werkt niet. De baby komt maar niet. En haar hartslag gaat niet goed. Drie keer persen, dan weer een pauze. Mijn laatste energie. Ze zeggen iets over 'inknippen' en een 'vacuümpomp'. Doe maar. Dit duurt te lang. De pomp plakt niet goed op het hoofdje. Hij schiet telkens los. Andere pomp. Groter. Zo pijnlijk dit. Ze proberen het nog een keer. De verpleging moedigt aan: "Kom op Susan, je kunt het!" maar ik zie aan hun ogen dat het helemaal niet oké gaat.
Het moet nu gebeuren
Ik zweet me kapot. Er worden doekjes op mijn hoofd gelegd. Hoe vaak moet ik nog persen? "Als het nu niet lukt, dan wordt het een keizersnee," zeggen ze. Nee! Het maakt me niet meer uit hoe: ze moet er nú uit!
Ik pers maar door. Haar lichaampje komt uit mij, ik voel het gebeuren. Ineens is ze er en wordt ze op mijn borst gelegd. Ze kijkt met grote ogen om zich heen. Ze is er. Onze lieve, sterke Emma.'
21 uur later
naam: Emma • lengte: 49 cm • gewicht: 3112 gram
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
