De eerste hints
Juf José van de crèche vroeg mij laatst: 'Claudia, mag ik je iets vragen?'. Aan de manier waarop ze het vroeg was het direct duidelijk dat het niets te maken had met Otis of hoe laat ik hem zou ophalen die dag. 'Moet je mij soms iets vertellen? Ben je misschien zwanger?' Hopla, direct om 7:30 krijg je die voor je voeten geschoven! 'Uuhh, voor zover ik weet niet! Hoezo dat dan?' reageerde ik. 'Nou, Otis blijft maar praten over de baby in de buik en ik dacht dat hij misschien thuis iets had opgevangen.' Nu heb ik een exemplaar wat GEK is op baby's en gezien het feit dat er de laatste maanden aardig wat baby's geboren waren, snapte ik zijn interesse wel. Daar begonnen de hints…
Zwanger?
Een week later ging de telefoon en had ik mijn goede vriendin E. aan de telefoon. Eerst kwamen er wat koetjes en kalfjes voorbij, maar toen kwam het hoge woord eruit. 'Clau, ik bel je eigenlijk omdat ik je wat wil vragen… Ik had opeens het gevoel dat je zwanger bent en ik MOEST je echt even bellen om het te vragen!' Het werd dus steeds gekker (of enger, net hoe je het bekijkt).
'Dag baby!'
Ken je toevallig die uitspraak 'van je kind moet je het hebben?'. Zo'n gevalletje kwam er dus ook nog achteraan. Ik vertelde net al dat Otis gek is op baby's. Hij mag op de opvang dan ook vaak de juffen helpen met flesjes geven. Iedere baby in een straal van 10 meter wordt gespot en moet hij even over het hoofdje aaien. Stuk voor stuk worden ze gegroet met een zoet 'Dag baby!' Kortom, het is duidelijk dat hij een broertje of zusje fantastisch zou vinden. We stonden laatst samen in de badkamer voordat we van huis weggingen. 'Mama, je weet het toch van die baby?' 'Welke baby bedoel je schat?' want ik miste even wat hij bedoelde. 'Die baby in jouw buik.' Uuhhmm oké. De hints zijn overduidelijk. Wil mijn omgeving graag dat er een baby komt of probeert het universum mij iets duidelijk te maken?
Mijn moeder-skills
Het is niet dat ik geen leuke moeder ben. Ik doe het best aardig, maar ik heb het niet allemaal onder controle. Mijn kind eet geen warm avondeten, op een gehaktbal en gebakken ei na en groente gaat er al helemaal niet in. Ik ben blij met hier en daar wat verdwaalde komkommer of een augurk. Doorslapen doet hij met zijn vier jaar ook nog niet en om hem te laten luisteren, dreig ik vaak met geen tv of de iPad verkopen. Mijn moeder-skills zijn dus niet echt optimaal ontwikkeld, om het maar netjes uit te drukken. Zal dat het misschien zijn? Dat wat er nu allemaal fout gaat, in de toekomst alleen nog maar mee kan vallen? Eén ding weet ik zeker. Mocht mijn kind opeens op miraculeuze wijze de nachten door gaan slapen op vierjarige leeftijd, dan wil ik er nog weleens serieus over nadenken!
