Een vriendin belde, ook net een baby gekregen, en ze zei: 'Ik moet telkens aan ons tripje naar New York denken.' 'Ik ook!' gilde ik uit. Toevallig had ik daar deze week een paar keer aan gedacht. Dan ging het me niet eens om het fantastische van New York, het had net zo goed Heerenveen of Den Haag kunnen zijn. Dat idee dat je kunt eten als je zelf trek hebt en kunt slapen zonder smakgeluiden. Geen lekkende borsten of zielige krampjes, rustig aankleden en dan gáán, eropuit!
Lees ook: Zonder kind op vakantie: doen of niet?
Saaiheid
Beiden realiseerden we ons van de week: een babymoeder zijn we niet. Voor de duidelijkheid: ik hou van Dexx. Ben verliefd. Dankbaar. Ja, dat allemaal. Maar de saaiheid grijpt me af en toe bij mijn ballen. Ik kan me er maar moeilijk aan overgeven. Tik tak, daar kruipt weer een dag tergend langzaam voorbij. Luier verschonen, voeden, weer voeden, weer een vieze luier, wiegen, troosten, krampjes, slapen. Wat heb ik nou helemaal gedaan vandaag? Dinsdag is een kopie van woensdag. Met hier en daar een nuanceverschil, net als het lijkt of Dexx een ritme krijgt, is ie dat twee dagen later weer kwijt. Wat logisch is, want pasgeboren baby, maar stiekem hoop ik erop.
Lees ook: Onze columnist Margot was een poppenmeisjes maar vond haar echte baby maar saai
Het huis uit
Meer dan bij Kae snak ik naar ritme, en wil ik er zelf op uit. Toen Kae een baby was, wist ik nog niets over later. Hoe het zou zijn als ze groter was. Dat weet ik nu bij Dexx wel en om eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot hij ouder is. Deze eerste weken heb ik regelmatig gedacht: ik moet dit huis uit, ik moet wat dóén. Ik was ook een beetje vergeten dat een baby zo'n handenbinder is. Misschien had ik de babytijd met Kae geromantiseerd?
Handen vol
Want ik herinner me nu ook douchesessies waarin ik als een dolle mezelf was/tandenpoets/klaarmaak en zij in de wipper ernaast zit. Want het toeval wilde, yeah right, dat ze altijd ging huilen als ik wilde douchen. Een baby wil aandacht. Krijgt ie met volle teugen. Want Dexx lacht nu, en dan doe ik van je oekiedoekiedoekiedoekie en as we speak probeer ik met één hand te tikken en ligt mijn andere arm in een soort halve bocht omdat ik ondertussen de speen in zijn mond houd.
Lees ook: Waarom heeft juist de tweede zo'n impact op je leven?
Lange avond
Ik weet ook: deze tijd komt nooit meer terug. Ik accepteer het en probeer mijn momenten te pakken. Net moest ik naar de bekkenbodemspecialist. Alleen in de auto! Jan Smit kwam voorbij in de playlist, ik keihard meezingen. En gisteren lagen Dexx en Kae allebei om kwart over zeven in bed. Een unicum, die stilte in huis! Sven en ik wisten niet wat ons overkwam. De grap: ik had geen idee wat ik moest doen. Om half negen dacht ik: wat een lange avond. Ik plaats van bij te slapen of iets te doen waar ik in al die saaiheid zo naar verlangde, pakte ik mijn telefoon, totaal lamgeslagen en weer veel te laat naar bed.
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
