Ratten kunnen het
Er is tussen nieuwbakken ouders een groot gevoel van saamhorigheid. We horen allemaal bij dezelfde club en we voelen ons bijna verheven boven de mensen zonder kinderen. Terwijl het, op de keper beschouwd, allemaal niet zo bijzonder is. Om met de woorden van Theo Maassen te spreken: 'Ratten kunnen het.' Het feit dat wij onszelf kunnen voortplanten, is eigenlijk net zo geweldig als het feit dat de zon elke dag weer opkomt. Maar goed.
Opscheppen
Naast dit groepsgevoel is er nog iets anders wat vaak vrij snel om de hoek komt kijken. Het is een beetje wat er in de jongenskleedkamer gebeurt als er na een sportwedstrijd wordt gedoucht: er wordt even op het oog gemeten wie de langste heeft. Ook binnen hetzelfde team en van dezelfde club. Zo gaat het ook met onze baby's. 'Hoe gaat het met je dochter?' 'Ja, heel goed! Nog wel vaak wakker 's nachts, maar verder geweldig.' 'Nog wakker? Elke nacht?! Jeetje zeg. Onze Mees sliep al na drie maanden door.' 'Oh, onze Sophie deed dat al na een week of zes. Heerlijk.' Voor je het weet sta je in een kringetje te praten. Of eigenlijk: op te scheppen. Over alle vaardigheden die je kind al heeft ontwikkeld in de korte tijd dat hij op deze aarde rondloopt.
Trots
Nou ja, rondloopt. Jullie kinderen lopen waarschijnlijk al vanaf een maand of zes rond. Mochten een klas overslaan op de crèche, zijn al afgestudeerd of in de running voor de Nobelprijs voor de vrede. Ik snap het wel. Ons nageslacht is onze grootste trots. We kijken naar ze en zien ze per dag stapjes maken. Niet altijd al in de letterlijke zin van het woord, maar stapjes zijn het desalniettemin. En ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik zie ook met de dag meer van mezelf en mijn vrouw terug in mijn dochter. Zo heeft ze duidelijk de vrolijke amandelvormige ogen van mijn lief. Ook haar lange vingers komen onmiskenbaar van haar moeder.
Grote neus
Gelukkig zie ik ook dingen van mezelf terug. Ze heeft mijn grote neus, ondeugende blik en het vermogen om na één nacht wat minder slapen al wallen te kweken onder haar ogen. En ze gaat dus met de dag verder in haar ontwikkeling. Dat maakt dan ook dat ik met grote trots kan vertellen dat onze baby, die nu al zeer geniaal is, besloten heeft dat haar eerste woordje wat anders moest zijn dan 'dada'. Spelend in de box wees ze naar een wereldkaart en zei, perfect gearticuleerd: 'Abu Dhabi'. We wachten nog op de tweede keer dat ze het zegt, maar dat kan nooit lang duren met zo ontegenzeggelijk veel talent.
