Column Jan Versteegh: ‘Ik weet dat ik in jouw ogen een luizenleven leid’

Vroeger was slaap voor Jan zo vanzelfsprekend. Inmiddels is het een product van schaarste en is hij moe. Heel moe. 'Inmiddels heb ik ontdekt dat slapen ook prima overdag kan. Slaapmasker op tegen het daglicht en minuten pakken, zoals wij dat thuis noemen.'

Vanzelfsprekend

Er waren tijden, nog niet eens zo heel lang geleden, dat slaap een vanzelfsprekend iets was. Het kon wanneer je maar wilde, al bleek dat opvallend vaak te gebeuren in de nacht, en ook de tijdsduur van deze activiteit was niet vastomlijnd. Als ik nu terugkijk op deze periode – of eigenlijk op het hele leven van voordat ik papa werd – moet ik met een schuldgevoel toegeven dat ik mijn goede vriend slaap wellicht te weinig heb gewaardeerd. Ik heb hem voor lief genomen, beschouwd als vanzelfsprekend en soms zelfs genegeerd, omdat ik dacht dat zijn aanwezigheid in mijn bestaan oneindig zou zijn.

Schaarste

Dat bleek absoluut niet het geval. Het kind deed haar intrede in ons leven. Slaap werd een product van schaarste. De tijdsduur van de activiteit laat zich het beste omschrijven als een tijdbom waarvan je niet weet wanneer hij afgaat. Soms is het een uur of vijf achter elkaar, soms slechts tien minuten. Dan heb je nog de goede en slechte nachten. Inmiddels zijn wij in Huize Versteegh op het punt dat een goede nacht zich als volgt voltrekt: de baby gaat ergens tussen zeven en acht naar bed. Dan volgt er doorgaans nog een fles tussen tien en elf. Hierna slaapt de baby tot een uur of zes door en dat is dan dat.

Geschreven door

Jan Versteegh

Zeldzaam

Deze vorm van een goede nacht is echter zeer zeldzaam. Ik denk dat hij op twee handen te tellen is geweest qua kwantiteit. Natuurlijk zou ik samen met de vrouw ook om acht uur onder de wol kunnen kruipen, maar dat doe je toch niet zo snel. Een slechte nacht blijkt gek genoeg een stuk minder zeldzaam dan de goede nacht en tekent zich door het ontwaken van de baby. Bij een redelijk tot prima nacht is dat maximaal twee keer, maar het gebeurt meestal vaker. Wat het record is durf ik niet te zeggen, maar tien keer klinkt me absoluut niet vreemd in de oren.

Luizenleven

Mocht je in het bezit zijn van een zogeheten huilbaby, dan moet je om al het bovenstaande waarschijnlijk ontzettend hard lachen. En huilen trouwens ook. Ik ben me ervan bewust dat ik in jouw ogen een luizenleven leid, waarvoor excuses. Slapen deed ik dus voorheen vooral in de nacht, maar inmiddels heb ik ontdekt dat slapen ook prima midden op de dag kan. Er zijn legio zondagen waarop ik – na een aantal slechte nachten en terwijl de baby voor een ochtendslaapje ging – ook terug in bed dook om een uurtje mee te pakken. Soms zelfs samen met moeder de vrouw. Slaapmasker op tegen het daglicht en minuten pakken, zoals wij dat thuis noemen. Ik zeg niet dat je helemaal verkwikt en uitgerust raakt, maar het voelt toch alsof je iets terug pakt wat in de eerste plaats al aan je toebehoorde. Slaap lekker!