Column Margot over schoolpleinangst: 'De jongens met Super Soakers waren nu vaders met labradoodles en een bedrijf'

Onze columnist Margot voelt zich op het schoolplein van haar kinderen weer net dat meisje uit groep vijf. 'Het was de plek waar de sociale rangorde werd bepaald. Maar wacht. Ik was nu toch volwassen?'

Even over het schoolplein. Je weet wel, die plek waar je vroeger tikkertje speelde en verlegen naar de coole meisjes uit groep acht keek. Het was de plek waar je met zonder jas de eerste lentezon op je armen voelde, maar ook de plek waar iemand je zomaar kon pootje haken. Of zeggen dat jij niet mee mocht doen.

Geschreven door

Margot C. Pol

Columnist

Weerloos in de boom

Ik weet nog goed hoe ik er na schooltijd met een vriendin, net zo weerloos als ik, in de enige boom klom omdat drie jongens ons maar nat bleven spuiten met zo’n veel te grote Super Soaker. (Het hielp niet. De boom was niet hoog genoeg.)

Lees ook: Wat als je kind wordt gepest?

De geur van natte tegels op een hete zomerdag bezorgt me nog altijd diezelfde stoot adrenaline als in de heetste dagen van groep vijf, toen de juffen de tuinslang op het plein zetten en wij in badpak en zwembroek door de natte straal mochten rennen; angst en opwinding tegelijk. Dat gevoel. Het schoolplein was de plek waar de sociale rangorde werd bepaald.

Helemaal aan de overkant van dat plein, het leek wel een andere wereld, stonden na school onze moeders te wachten (het waren de jaren negentig). Kalm, schijnbaar zonder zorgen over hoe ze overkwamen of dat iemand ze zou laten struikelen. Als ik dáár toch eens bij kon horen, dacht ik als kind vaak verlangend. Alsof ik een woeste zee zou zijn overgestoken en nieuw land had bereikt, met orde en Liga’s voor iedereen.

Niemand die iets tegen me zei

En inderdaad: toen ik dertig jaar en één schoolgaand kind later voet zette op die andere, felbegeerde kant van het plein, was er niemand die me pootje probeerde te haken. Maar er was ook niemand die iets tegen me zei. En ik mocht nu wel volwassen zijn, maar op het plein bleek niks veranderd.

De groepjes populaire meisjes waren vrouwen geworden die nog steeds niet op- of omkeken. De jongens met Super Soakers waren nu vaders met labradoodles en een bedrijf. Iedereen leek elkaar te kennen, ze praatten en lachten, hun ogen gericht op de schooldeur waar zo dadelijk hun kinderen uit zouden stromen, terwijl ik mezelf opnieuw in dat sociale drijfzand voelde wegzakken.

Lees ook: Voorbereiden op de basisschool

Ze zoeken het maar uit

Maar wacht. Ik was nu toch volwassen? Dan was ik groot genoeg om hier niet aan mee te doen, bedacht ik ineens. Ze zoeken het maar uit. Sociaal deed ik wel met mijn eigen vriendinnen. En zo stond ik een paar weken met mijn telefoon in de hand ostentatief te zwijgen.

Totdat ik werd aangesproken door een andere nieuwe moeder. ‘Rot hè, als je nog niemand kent.’ Ze bleek een van de leukste mensen uit de buurt en al snel zaten we bij haar thuis, waar onze kinderen harmonieus een rotzooi van de speelhoek maakten. Wat is eigenlijk jouw strategie, vroeg ik haar, op dat eeuwig intimiderende plein? ‘O,’ zei ze, ‘ik had gewoon bedacht dat ik voortaan iedereen zou aanspreken.’

Jaar van het nieuwe verhaal - Daan Borrel

€ 99,99 bij

Al die liefde en woede - Ianthe Mosselman

€ 99,99 bij

Mamamorfose

€ 99,99 bij

Is het al zeven uur?

€ 99,99 bij