Ik heb het geprobeerd. Ik heb het echt heel hard geprobeerd. Een ritme aanhouden, schema's maken, scherm tijd beperken, de echt leuke activiteiten als zoethoudertje achter de hand. Kringgesprekken en fruitmomenten, zodat het net lijkt alsof het gewone schooldag is, maar dat is het niet.
Niets is normaal
Want hoe normaal ik ook probeer alles te laten zijn, er is niets normaal aan deze dagen. Dus waarom moet ik zo hard doen alsof dit normaal is. Waarom laat ik me de hele dag opjagen door een schema, ben ik steeds op de klok aan het kijken of we nog wel een beetje in de pas lopen met het 'normale' ritme en ben ik aan het eind van de dag moe en gestrest? Waarom lukt het me niet mezelf over te geven aan deze nieuwe realiteit en hou ik me krampachtig vast aan enige vorm van vastigheid. Waar ben ik nu eigenlijk zo bang voor?
Alles perfect
Maar dan besef ik me dat dat het is: ik ben bang. De wereld voelt als een chaotische achtbaan waar ik alle grip op ben verloren. Wat eerst een ver-van-mijn-bedshow leek, wordt een steeds hardere realiteit. Ik ben bang. Bij elk kuchje in huis, ieder paar warme wangen. Bang voor onze veiligheid, onze gezondheid, bang voor alles om ons heen. In mijn angst hou ik krampachtig vast aan alles wat me ook maar de minste houvast kan geven. Ik hou me vast aan schema's, de klok, doen alsof het gewoon is. Ik doe alsof ik me hier oké bij voel, alsof ik het allemaal perfect voor elkaar heb.
Maar dat heb ik niet. Ik ben geen perfect alternatief voor school. Ik ben geen juf. Ik ben een moeder. En het idee dat ik binnen twee weken een compleet thuisschool systeem heb opgezet passend bij mijn kinderen en ze dezelfde lessen kan meegeven als hun juf, is een fabeltje uit een slecht geschreven sprookjesboek.
Vertrouwen in elkaar
Naast dat ik dat helemaal niet kan, moet ik dit misschien nu ook helemaal niet willen. Voor mij zijn er andere lessen die ik kan geven. Ik mag ze lesgeven in knuffelen, kusjes geven en zorgen voor elkaar. Lesgeven in luisteren, fantaseren, dansen en zingen door de huiskamer. Ik mag ze leren dat je boos mag zijn en je verdrietig mag voelen om wat er gebeurt in de wereld. Ik mag ze leren dat wanneer je een dag niet lekker in je vel zit het prima is om met mama op de bank te kruipen en even helemaal niets te hoeven doen. Maar ik mag ze vooral leren dat ze vertrouwen mogen hebben. In mij, elkaar, maar het meest nog wel in zichzelf. En dat ik dat laatste vooral mezelf nog weleens wat beter mag aanleren.
Beste intenties
Ik mag erop vertrouwen dat wat ik doe met de beste intenties en de liefste bedoelingen zijn. Maar ik mag er ook op vertrouwen dat ik het gewoon niet allemaal weet. En dat ik het allemaal niet hoef te weten. Dat ik dingen mag proberen en ook dingen mag opgeven. Dat ik mag falen als vrouw, moeder, nepjuf en mens in deze tijd waarin het soms allemaal zo perfect lijkt te moeten zijn; vooral van mijzelf.
Dag schema!
En zo nemen we afscheid van het schema en bekijken we het vanaf nu dag voor dag. Hoe voelen we ons, waar hebben we zin in: zijn we moe, prikkelbaar, verdrietig of juist vol energie. Doen we vandaag een extra rekenoefening of spijbelen we een beetje? Terwijl ik vanmorgen wakker word gemaakt door twee paar kleine handjes en besef dat ik nog lang niet klaar ben om aan de dag te beginnen, nestelen we ons samen in bed. Ik gun mezelf de tijd om op mijn eigen tempo wakker te worden. De tv gaat aan en terwijl Brandweerman Sam voor de zoveelste keer Norbert Puk uit de problemen haalt, denk ik dat als Norbert het elke keer weer red het met ons zeker goed gaat komen.
Een lach en een traan wisselen zich hier thuis inmiddels regelmatig af.
Langzaam accepteer ik de chaos en dat ik de boel ook gewoon de boel mag laten ook al betekent dat een zooitje op tafel.
Niets heerlijker dan gewoon even hangen. Even doen waar we zin in hebben of gewoon helemaal niets doen.
Ook Kiwi onze kat geniet mee van de iPad die wat vaker gepakt wordt.
Eind van de middag is inmiddels ook de juf even te bekijken via YouTube. Een fijne afleiding.
Zorgen voor elkaar is wat we vooral leren deze tijd. Een tekening maken voor onze lieve buurvrouw die alleen thuis zit.
En ook mijn kledingkast laat ik los en geef ik over aan de modegrillen van een 6-jarige.
Beeld: Linda Bouritius Photography
