Heel hard ploeteren

Sofie is de afgelopen jaren depressief geweest. Behalve dat zij soms somber was, hebben haar kinderen niks gemerkt. Toch duikt er af en toe een speldenprikje schuldgevoel op.

Depressie

Hallo lieve collega-ouders, hoe is het met jullie? Ik ben eindelijk mijn therapie aan het afronden. Voor wie het niet wist: ik ben de afgelopen jaren behoorlijk depressief geweest. Nu het weer beter gaat, voel ik soms voor het eerst hoeveel ik hou van mijn jongste kind, mijn prachtige dochter Reina. Het komt nu met grote scheuten binnengolven in mijn hart. Een klein speldenprikje schuldgevoel duikt daar soms wel bij op, maar ik vergeef mezelf snel. Ik heb haar niets ontzegd, niet tekort gedaan. Ik was gewoon heel hard aan het ploeteren om weer naar het licht te bewegen in mijn leven. Dat heb ik ook voor haar gedaan, voor mijn gezin. En ondertussen was ik een lieve moeder, die soms wat moe was, of wat sombertjes. Maar meer hebben ze niet gemerkt, mijn kinderen.

Licht aan het einde van de tunnel

Mijn psychiater zei het net nog: voor veel mensen voelt het krijgen van het eerste kind als ouders worden, bij een tweede word je een gezin. Zo’n levensverandering waarbij je ontegenzeggelijk zo veel nieuws begint, maar ook zo veel van jezelf moet achterlaten, heeft een enorme impact. Wat je inlevert, is van jezelf. Wat je ervoor terugkrijgt, doe je voor iemand anders. Grenzen stellen, voor jezelf zorgen; het is allemaal nogal lachwekkend. Dat is helemaal niet aan de orde. Je gaat door, dat moet gewoon, je koos er toch zelf voor. Je krijgt een burn-out (zie Sophie Hilbrand), je krijgt een depressie (de andere Sofie, ik dus). In therapie heb ik geleerd dat deze periode in je leven vol zit met triggers voor een dip in je stemming. Dikke kans dus dat je dit in meer of mindere mate herkent als je dit leest. Ik voel nu dat er niet alleen licht aan het einde van de tunnel van mijn mentale gesteldheid is, maar ook in mijn gezin. We zijn uit de luiers, de nachten brengen we goeddeels slapend door en soms spelen ze wel een halfuurtje samen zonder ruzie of inmenging van ons. André en ik zijn nog steeds samen en blij met elkaar. Ik heb werk. En elke dag ontmoet ik iemand met wie ik even echt contact maak. Ik ben daar zo gruwelijk dankbaar voor.

Een fase

Voor wie er nog middenin zit: ik schrijf dit niet om jullie de ogen uit te steken. Integendeel. Ik bedoel zoiets te zeggen als: ook dit kan een fase zijn. En slaapgebrek doet geen mens goed. En aan de andere kant, dit is het leven. Een aaneenrijging van fases, waarvan dit wel een van de meest intense – zwaar en mooi – is. En, je bent niet alleen. Dat scheelt toch. Bedankt voor deze fijne heart to heart. Schrijf vooral iets terug als je zin hebt, via Facebook of Twitter.