Stijlicoonpotentie
Ik overweeg al een tijdje een Instagram-account aan te maken voor Reina. Haar kledingkeuze is zo uitgesproken, zo eigen, dat er onder haar bezielende geen-tegenspraak-duldende leiding vaak bijzondere dingen ontstaan. In dat opzicht heeft ze zonder meer stijlicoonpotentie. Daar heb ik een gebrek aan geloof ik, dus ik denk niet te licht over dat talent. Twee verschillende sokken, een spijkerbroek met daaroverheen een jumpsuit met korte pijpjes in een oranje WK-thema, een knalroze pet met gat – achterstevoren gedragen – boven een pastelkleurige konijnentrui. Haar korte bob met knalstijl haar en de helderblauwe ogen doen de rest. Haar look is onweerstaanbaar en iedereen die haar ziet, móét gewoon iets tegen haar zeggen. Uiteraard, ze is al drie, stelt ze al haar outfits zelf samen. Suggesties van onze kant vliegen door de kamer en belanden in een hoek. 'Nee! Niet!! Die!!!'
Accessoires
In de kraamtijd viel het me al op. Voor mijn oudste – een jongen – kreeg ik wel wat kleertjes, maar verder toch vooral boekjes en spelletjes. Cadeaus gericht op de ontwikkeling van het pasgeboren mannetje. Voor een meisje krijg je niet alleen kleertjes, maar ook meteen elastiekjes (weleens een baby met een paardenstaart gezien?), broches, speldjes en andere accessoires om duidelijk te maken dat je als vrouw (hoe klein ook) behangen dient te worden om het geslacht aan te duiden. Maar vooral, en dat stoorde me als moeder nog het meest: accessoires die ronduit oncomfortabel zijn voor een baby. Dat we later op hoge hakken moeten lopen, onze benen moeten ontharen en make-up gaan dragen, is al vermoeiend genoeg; moeten we onze dochters daar al vanaf de eerste maanden van hun levens mee lastigvallen? Moeten we meteen mooi gemaakt worden? Strong is the new pretty, is het motto (en de titel van haar net verschenen boek) van een van mijn favoriete fotografen, Kate T. Parker. Zij portretteert meiden tijdens het spelen of sporten die dus niet braaf glimlachend in de camera kijken. Ik hou daarvan.
Onweerstaanbaar
Wat ik zo heerlijk en inspirerend vind aan Reina's stijl, is dat ze zich überhaupt niet laat leiden door wat mooi is. Mode is een verzinsel van volwassenen, en soms zie ik mezelf in die valkuil lopen. Dan denk ik: nu ga ik het eens leuk afstylen. Natuurlijk is het volgens de esthetische norm dan net even leuker, dat Bretonse shirtje met een kek nepbonten giletje op die mooie skinny. Maar eigenlijk vind ik haar op z'n onweerstaanbaarst als ze weer die vlinderjurk aan wil, met niet-matchende maillot die te warm is, en papa's pet. Met haar rolkoffer achter zich aan en de Cars-rugzak van broer Magnus om, is ze weer klaar voor een ochtend op de peuterspeelzaal. Krijg de klere met je mode, denk ik dan. Reina is de allercoolste zo. Op Instagram te vinden onder #sterknietschattig, ik ga dat profiel toch eens aanmaken.
