Ik ben net in slaap gevallen als ik wakker word van gekreun naast me. Eerder die dag vroeg ik me nog af hoe je het verschil ziet tussen een oefenwee en een echte. Volgens internet, toch een bron die altijd de waarheid predikt, 'weet je het wanneer het de real deal is'. Ja hoor, zo lust ik er nog wel een paar. Ik kijk op de klok en zie dat het 00:15 uur is. Dan kijk ik naar mijn vrouw en zie dat het de real deal is.
Totale paniek
Met mijn vrouw onder de douche, dat schijnt te helpen, en de verloskundige onderweg, probeer ik totale paniek te onderdrukken. Door mijn hoofd schieten zowel praktische zaken als een vrachtwagenlading aan emoties. De vluchtkoffer, zit alles daar al in? Ook een tandenborstel? Oh mijn hemel, ik ga vader worden! Waar is de telefoonoplader? Die moet mee, anders kan ik niemand bereiken. Vader zijn, kan ik dat wel? Wat als mijn dochter me een enorme flapdrol gaat vinden? Hoe kan ik ervoor zorgen dat het goed gaat met mijn vrouw?
Even aankijken
De verloskundige komt binnen en ik verwacht dat we direct naar het ziekenhuis kunnen, waar we graag willen bevallen, maar zo blijkt dat niet helemaal te werken. De ontsluiting is pas drie centimeter en na gedegen onderzoek en een uur aankijken, vertrekt ze weer met de boodschap dat ze rond half vijf in de ochtend terugkomt. Het is elf over twee. Om drie uur duren de weeën een minuut en de pauzes ertussen korter dan dat. Ik bel de verloskundige dat ik graag wil dat ze terugkomt.
Enorme rust
We gaan naar het ziekenhuis, letterlijk aan het einde van de straat. Lopen zit er niet in, dus rijdt de verloskundige de auto voor. Buiten bij de voordeur vangt mijn vrouw een wee op en juist op dat moment daalt er een enorme rust over me heen, net als de rust die op straat hangt op dit tijdstip. Ik zie een jongen van de bakkerij aan de Wibautstraat langslopen en moet lachen bij het idee dat terwijl zijn werkdag begint, wij op het punt staan een heel nieuw leven te beginnen.
Bewondering
Eenmaal in het ziekenhuis heb ik een aantal uren de tijd om de situatie goed op me te laten inwerken. Ik kom voornamelijk tot één gedachte: als de man de sekse was die verantwoordelijk was voor het ter wereld brengen van nieuw leven, zou het snel afgelopen zijn met de mensheid. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel pijn en uitputting vrouwen kunnen hebben. Als ik mijn teen goed stoot heb ik vaak al het idee dat mijn hele been geamputeerd moet worden. Of erger. Griep? Ik ben al bezig met het plannen van mijn uitvaart. Maar vrouwen veranderen in een soort leeuwinnen. Wat een kracht. Wat een geweld.
Hole-in-one
En wij mannen? Wij proberen te ondersteunen waar we kunnen. Slokjes water geven, hoofd deppen met een koud doekje, datzelfde hoofd omhoog houden tijdens het persen en zeggen hoe fantastisch ze het doet. Eigenlijk voel ik me als een caddie tijdens het golfen. Een caddie geeft je de club aan, is van ondersteuning tijdens je spel en zegt af en toe dat je het goed doet. Kortom: het is fijn dat hij er is. Zo voel ik me nu en dat bevestigt mijn vrouw ook als het hele gevecht achter de rug is: het is fijn dat ik er ben. Maar om nou te zeggen dat ik het verschil maak? Nee. Die prachtige hole-in-one wordt toch echt door mijn vrouw gemaakt.
Nieuw leven
Iets voor half tien in de ochtend is ze er: Lulu Keesje Versteegh. Niet veel later ligt ze op mijn blote borst. Naar haar kijkend besef ik twee dingen: dit moet het mooiste zijn wat je als geliefden kunt delen, en ik zal nooit meer een dag helemaal zonder zorgen zijn.
