Paparadijs

Alle vakantie-uren van Ouders van Nu- columnist Danny zijn in de verbouwing van de kinderkamers gaan zitten. Onbetaalde vrije dagen kan hij zich niet veroorloven. Daarom pleit Danny voor langer vaderschapsverlof.

Nederland lijdt aan moederschapsverheerlijking. Kiezen voor een keizersnee is kiezen voor het hazenpad, want een bevalling hoort nou eenmaal gepaard te gaan met urenlang krom liggen van de weeën en zo hard persen dat je ogen uit je schedel dreigen te stuiteren. Die pijn zorgt ervoor dat je als moeder… tja, wat eigenlijk? Meer van je kind gaat houden? Nog zo’n heet hangijzer: borstvoeding. Nutrilon is immers de duivel vermomd als makkelijk oplosbare poeder (met handig doseerschepje). En stop je je kinderen bijna elke dag op de kinderopvang? Ook dan ben je de duivel, nu vermomd als fulltime werkende moeder.

Geschreven door

Danny Koks

‘Het ondergeschoven kindje van de opvoeding’

De consequentie van deze spartaanse en hopeloos verouderde kijk op het moederschap is dat het vaderschap het ondergeschoven kindje van de opvoeding is. Veelzeggend was het gehannes van Lodewijk Asscher rond het vaderschapsverlof. De minister van Sociale Zaken vond twee dagen kraamverlof voor verse vaders te karig, dat wilde hij graag opkrikken naar maar liefst vijf hele dagen. Meteen reageerden de werkgeversorganisaties als door een adder gebeten. Hoe durfde Loetje met zijn tengels in hun snoepdoos te graaien?

Verlof in andere landen

Toch heeft Asscher zijn zin gekregen: papa’s hebben voortaan recht op drie extra dagen verlof. In de vorm van onbetaalde vrije dagen die hun baas niet mag weigeren. Joepie. Daarmee zitten wij, Nederlandse vaders, net iets ruimer in ons verlofjasje dan onze broeders in Ivoorkust, voor wie het feest er na twee doorbetaalde verlofdagen alweer op zit. In Tanzania en Burkina Faso zijn ze met drie betaalde dagen al wat liever voor papa’s en hun kroost, terwijl het in Rwanda en Burundi vergeleken met Nederland al helemaal een feest is: vier betaalde verlofdagen voor vaders. Een ware hoorn des overvloeds.

‘Zelfs in macho Italie 3 maanden verlof’

Maar nog niets vergeleken met Duitsland, waar Vati’s recht hebben op zestig dagen. Of IJsland, waar faðrirs liefst drie maanden voor hun kleintje kunnen zorgen zonder zich zorgen te hoeven maken of ze de hypotheek nog wel kunnen aflossen. Zelfs in macholand Italië krijgt papi drie maanden betaald ouderschapsverlof.

‘Wat heb ik aan 3 vrije dagen?’

Onze zoon komt straks via een keizersnee ter wereld. Dat betekent dat Annemarie zes weken moet revalideren en geen zware dingen mag tillen, niets zwaarder dan een pasgeboren baby, dus geen dochter van drie die graag stoeit. Wat heb ik dan aan die drie vrije dagen? Al mijn vakantie-uren zijn in de verbouwing van de kinderkamers gaan zitten en onbetaalde dagen opnemen kunnen wij ons niet veroorloven. Mijn vrouw is zzp’er en heeft bij het UWV vier maanden recht op een zwangerschapsuitkering die onder het minimumloon ligt. Daarna moet ze weer volop aan de bak, anders kunnen we de peperdure kinderopvang niet betalen.

‘Emigreren naar een papaparadijs’

Ik klaag niet, hoor. We hebben zelf het volwassen besluit genomen dat we graag kinderen willen. En Vadertje Staat hoeft echt niet voor hun opvoeding op te draaien. Maar als ik in de krant lees hoe onze regering met miljarden smijt naar gammele hogesnelheidstreinen en failliete vakantielanden, voel ik me als aanstaande vader van goede wil ergens toch bekocht. Nou ja, we kunnen altijd nog emigreren. Naar een papaparadijs als Burkina Faso of zo.