Toch relaxed

Ellen Andrea (33) geeft elke maand een kijkje in haar leven als verloskundige. Deze keer vertelt ze over een cliënt met een wel heel bijzonder bevallingsplan.

Margriet en Sander ontmoet ik voor het eerst als Margriet ongeveer 16 weken zwanger is van de tweede. Margriet heeft humor. We hebben meteen een klik. Tijdens de controles is Sander er altijd bij, samen met hun dochter Jools. Er wordt dan hard gelachen. Ik hou wel van Margriets humor: ze neemt alles met een grote korrel zout en ook sarcasme is haar niet vreemd.

Geschreven door

Ellen Andrea

‘Kaarslicht en geitenwollensokken’

Toch hebben we ook serieuze gesprekken. Over de slechte nachten die Margriet heeft door het vele plassen en de nare dromen, maar ook over de naderende bevalling. Wat zijn haar wensen? Aan het eind van de zwangerschap stelt Margriet een bevalplan op. Een bad. Dat zou fijn zijn. En thuis. Met kaarslicht en wierook. En geitenwollensokken. Tegelijkertijd lachen we hard om dit – zoals Margriet het noemt – ‘softe’ beeld. Maar stiekem hoopt ze hier wel een beetje op. En ik begrijp haar volkomen. Een baby krijgen kan ook soft zijn. Met je hoofd in de wolken, een kakelverse baby die naar de borst zoekt… Heerlijk!

‘Met je hand?!’

Omdat Margriet tijdens haar vorige bevalling best veel bloed heeft verloren, zijn we nu nóg alerter. De bevalling moet vlot verlopen, anders is het verstandiger om al in het ziekenhuis te zijn voordat de baby geboren wordt. Mijn collega Renée heeft dienst als Margriets weeën rustig beginnen. Helaas zetten ze niet goed door, en besluit Renée alsnog om Margriet naar het ziekenhuis te verplaatsen. Eenmaal daar gaat het laatste stuk van de bevalling snel, maar alsof haar baarmoeder vergeet dat er nog wat moet gebeuren, laat de placenta niet los. Alle trucjes worden uit de kast getrokken (de baby aan de borst, medicijnen om extra samentrekkingen te maken, de blaas leeg maken), maar helaas moet de dokter ingrijpen om erger te voorkomen. Margriet wordt naar de operatiekamer gereden om daar de placenta te laten verwijderen. Als de dokter uitlegt hoe hij dat gaat doen, ligt Margriet met haar mond open en grote ogen in het verlosbed. ‘Met je hand?! Ik dacht dat ze dat hadden verzonnen bij het verhaal van Kim Kardashian in de krant!’ De dokter weet even niet hoe hij moet reageren.

Een pittige klus

De operatie lijkt goed te verlopen, maar Margriet blijft daarna toch nog bloed verliezen. Er blijkt nog een stukje placenta te zijn achtergebleven en daarom moet ze nóg een keer naar de operatiekamer. Na dit avontuur wordt ze eindelijk herenigd met haar man Sander en hun verse zoon Lex. Als ik Margriet weer zie, op haar kraambed, zit ze toch te stralen. De hele week heeft ze rustig aan gedaan en mede dankzij de bloedtransfusie, voelt ze zich nog best oké. Ze vertelt nog eens haar hele bevallingsverhaal en wederom wordt er hard gelachen. ‘Ja, het was een pittige klus en vooral rot dat je NA de weeën pas een ruggenprik krijgt!’ roept Margriet. Smoorverliefd kijkt ze naar haar zoon. ‘Maar dit ventje, die is zo relaxed. Ha, Lex is relaxed… Wat een goeie!’