Airen Mylene: 'Ik kan hard zijn, maar niet naar mijn kinderen'

Shownieuws-presentatrice Airen Mylene (36) komt er rond voor uit: zij en haar partner hockeyer Taeke Taekema (42) zijn nogal chaotisch. Samen zijn ze ouders van twee jongens: Bodhi (bijna 4) en Foss (2). 'Taeke is duidelijker, consequenter en strenger dan ik, ik ben de pappige moeder die ze kunnen inpakken.'

‘Meestal ren ik van hot naar her en neem ik me voor om ’s middags even te rusten. Dat moet ook wel, want op de avonden dat ik Shownieuws presenteer, zoals gister, lig ik pas om 2.00 uur in bed. Taeke regelt dan wel de nacht, maar om 06.00 uur ben ik weer aan de beurt. Zeker als ik die avond weer moet werken, móét ik dan wel ergens rust pakken, maar dat vind ik moeilijk.

Als de kinderen er niet zijn en ik dus echt mijn handen vrij heb, is de verleiding te groot om andere dingen te doen. In praktijk komt dat slaapje er dus meestal niet van – dan komt om 16.00 uur de klap van de man met de hamer: dan besef ik dat het slaapmoment voorbij is, dat de kinderen bijna thuiskomen, de avondspits gaat beginnen en ik om 23.00 uur echt moet pieken voor de uitzending. Dat besefmoment is wel pittig. Na drie avonden werken lig ik er dan ook helemaal af.’

Doorlopende jetlag

‘Dan ben ik verre van een optimale moeder, want alles kost nou eenmaal meer moeite als je misselijk bent van vermoeidheid. Die korte nachten zorgen feitelijk voor een soort doorlopende jetlag. Ik voel me dan wel echt gezegend met Taeke die veel opvangt, bijvoorbeeld door een ‘dubbele dienst’ te draaien – dan pakt hij naast de nacht ook de ochtend om mij te ontzien.

Ik heb groot respect voor Taekes overgave in zijn vaderrol, hij gaat er vol voor. Ook al heeft hij geen oog dichtgedaan, dan nóg is hij hartstikke actief met de jongens. Ik probeer op die brakke momenten wel wat minder streng te zijn voor mezelf: ja, ik ben moe, maar ik accepteer dat en doe wat ik kan. Cut yourself some slack, Airen! Vaak ben ik namelijk zelf mijn grootste vijand.’

Hoe bevalt het leven met een peuter en een (bijna) kleuter?
‘Ik moet zeggen: in praktisch opzicht wordt het steeds overzichtelijker. De ellende van alles meezeulen wordt minder, dus je kunt bijvoorbeeld makkelijker naar buiten. Ook geeft het meer ruimte dat beide jongens enigszins zelfstandig kunnen communiceren; Foss maakt nog geen volzinnen maar is prima in staat om aan te geven wat hij wel of niet wil. Dat maakt dat ik ze makkelijker overdraag aan een oppas.

Ik had overigens nooit verwacht dat ik daar überhaupt moeite mee zou hebben, maar ik vond ze tot nu toe echt te klein om bij een oppas achter te laten. Het lukt me nu beter om het iets meer los te laten. Tegelijkertijd vind ik dat ook het ingewikkelde van de situatie. Bodhi gaat bijvoorbeeld bijna naar school en daar heb ik het stiekem best een beetje moeilijk mee. Ook dat had ik nooit verwacht.’

Ben je van nature een controlfreak?
‘Totaal niet. Ik denk al snel: ah, dat komt wel goed. Ik moet er juist op letten dat ik met die houding niet voorbijga aan de behoeften van mijn kinderen. Bodhi is bijvoorbeeld een kat-uit-de-boomkijker, hij wil graag weten waar hij aan toe is. Toch zette ik hem bij de eerste tandartscontrole gewoon – hup – in die stoel, komt wel goed joh! Pas toen ik hem verstijfd zag zitten, dacht ik: misschien had ik hem wat beter moeten voorbereiden. Sindsdien let ik daar meer op. Op een kinderfeestje bij onbekende ouders stap ik bijvoorbeeld echt naar binnen om rond te kijken – mijn kind is nou eenmaal een voorzichtig mannetje, voor hém moet ik even checken of alles oké is.’

Dus je zit overal strakker bovenop?
‘In werksituaties of op persoonlijk vlak laat ik niet snel het achterste van mijn tong zien, maar als het aankomt op mijn kinderen blijk ik een behoorlijk fel typje. Zo heb ik Bodhi in de grote transitie naar de basisschool die nu plaatsvindt, intensief begeleid door hem van A tot Z uit te leggen wat hij kan verwachten en hoe het gaat lopen. Toen daar op het laatste moment van alles aan veranderde en hij bijvoorbeeld in een andere klas werd geplaatst dan afgesproken, werd ik heel fel. Puur omdat ik dit vervelend vind voor hem. Dit heb ik ze op school direct laten weten, iets wat ik niet van mezelf had verwacht. Ik schrok echt een beetje van mezelf, maar om mijn kind te beschermen laat ik inderdaad duidelijk van me horen.’

Betekent dit dat jij als moeder alles altijd piekfijn op orde hebt?
‘Hahaha, zeker niet. Ik ben meer het type dat overal enthousiast aan begint, maar uiteindelijk lachend de puntjes op de i vergeet. Laatst kwam ik op de crèche aan en zag ik een juf in een eenhoorn-onesie rondlopen. Shit, denk ik dan, carnaval vergeten. Dan heb ik dus al wel anderhalf jaar een cool spiderman-pak klaarliggen hè, maar wáár het precies ligt… ook geen idee. Ik denk dat er voor mijn kinderen uiteindelijk niets anders opzit: ze worden het type dat zelf aan de gymspullen denkt óf het prima vindt om even in de bak gevonden voorwerpen te graaien en het zo alsnog zelf op te lossen.’

Beschikt Taeke wel over organisatorisch talent?
‘Nee, helaas is ook hij een chaoot. We herinneren elkaar vaak aan dingen, oftewel: de lamme helpt de blinde. Maar soms vergeten we samen echt alles. Dit gebeurt wel zonder elkaar iets te verwijten, het is niet het einde van de wereld. Het scheelt dat we alle verantwoordelijkheid delen, we doen het samen. Zo zitten we de avond voor een verjaardag met z’n tweeën te klooien met traktaties. Ik zoek dan op internet naar inspiratie: wat kunnen we met tig zakjes smoothies die nog in de kast liggen? Uiteindelijk besluiten we er samen gehandicapte egeltjes van te maken, allemaal gedoe met secondelijm, loshangende oogjes, zakjes die lek worden geniet. Maar prima, het komt altijd goed.’

Wat is jullie rolverdeling?
‘Taeke is duidelijker, consequenter en strenger dan ik, ik ben de pappige moeder die ze kunnen inpakken. Ik kan als persoon heel hard zijn, maar niet naar mijn kinderen. Consequent zijn vind ik ontzettend lastig. Laatst waren we in een zwembad. Bodhi zeurde al drie dagen om dezelfde opblaasbal. Gaan we niet doen, had ik Taeke al horen zeggen. Maar op het moment dat Taeke lekker met Foss door die flappen naar het buitenbad zwemt, koop ik dus direct die enorme opblaasbal voor Bo. Vond Taeke niet leuk. Maar het pakte goed uit, omdat Foss ineens de tijd van z’n leven had in het water.’

Hoe gaat het verder met de onderlinge communicatie?
‘Stukken beter dan toen we nog één kind hadden: Bodhi huilde veel. En wij probeerden daar dan ook nog doorheen te praten, omdat we geen idee hadden. Toen Foss op komst was, wisten we: het wordt druk en veel en we zijn nooit meer alleen, we waren er gewoon beter op ingesteld. We pakken onze momentjes ook beter, hebben aan minder woorden genoeg. Daarnaast heeft Taeke duidelijke kernwaarden, hij is realistisch en nuchter.

Ik kan nog weleens denken: moeten we niet dit of dat met onze kinderen doen, of ze dit aanbieden en dat laten ervaren? Enigszins opgefokt door ouders om me heen die ik van alles zie ondernemen. Gelukkig gaat Taeke totaal niet mee in mijn onrust. Door hem weet ik weer wat de jongens nodig hebben: liefde, een dak boven hun hoofd, ouders die elkaar lief vinden, de rest is extra. Taeke blijft extreem dicht bij zichzelf, altijd. Ik ben de onrustige factor in huis, hij bewaart de rust.’

Ben je relaxter met Foss dan bij Bodhi?
‘Ja, bij Bodhi wist ik precies hoeveel milliliter melk hij dronk op de opvang, bij Foss heb ik geen idee, ik vertrouw erop dat het goed zit. Het gebeurt gewoon. Het is ook een totaal ander kind. Bij Bodhi hadden we slapeloze nachten omdat ie niet alleen wilde slapen, bij Foss zou ik dat wel even heel anders aanpakken. Hup, naar zijn eigen kamertje, wat er ook gebeurde, ik zou de hele nacht naast hem zitten om hem in slaap te coachen, maar hij bleef op zijn eigen kamer. Ik legde hem neer, pakte nog even een kruk, kwam terug en: hij sliep. Huh?’

Voordat je moeder werd, was je erg gehecht aan je vrijheid en onvoorspelbaarheid, hoe zit dat nu?
‘Ik fladder nog steeds graag rond op een dag dat de kinderen er niet zijn, lekker rondstruinen in de kringloopwinkel. Onvoorspelbaarheid zoek ik nog steeds wel op kleine schaal, door niet elke dag strak te plannen maar op het moment zelf te beslissen: wat zullen we eens gaan doen vandaag? Ik hou van chaos en al helemaal omdat ik die samen kan delen met Taeke. We genieten er ook echt van.

Laatst probeerde Bodhi zelf zijn billen af te vegen, ter controle checkte hij even met zijn vingers of dat ‘goed’ was gegaan. Uiteraard niet. Maar voordat ik er erg in had, kreeg ik – BAM – die vingers in mijn gezicht. Gedverdemme echt, een luier prima, maar poep op plekken waar het niet hoort? Hartstikke goor. Als ik dat vervolgens aan Taek vertel, liggen we samen volledig in een scheur.’

Zou je nog meer kinderen willen?
‘Ik zou het supertof vinden om weer zwanger te worden, maar we zijn er niet mee bezig, Ik vind twee jongens al heel fantastisch. Drie mannen zou wel heftig zijn – we zijn nu al een vrij luidruchtige bende. Een meisje zou ook leuk zijn natuurlijk… Maar als dat allemaal niet gebeurt: ook oké, ik ben blij zo. Ik vind het geweldig om te zien hoe leuk Bodhi en Foss het samen hebben. Hallo, ik heb laatst een hele vt wonen van voor naar achter kunnen doorbladeren, terwijl zij samen zoet zaten te spelen. Dat ik daar alweer tijd voor heb!’

Verheug je je op de vakantie?
‘Enorm. Ik kijk ernaar uit om samen te zijn, de hele dag spelen en zwemmen, mooi weer, heerlijk. We gaan het liefst naar een plek waar veel te doen is, zodat we de optie hebben om dingen te ondernemen. Maar het moet er wel meteen vakantie zijn zonder dat we iets móéten. Op vakantie wil ik niets ‘moeten’. Dat woord gaat sowieso niet goed samen met kinderen, vind ik.’

In hoeverre is een vakantie mét kinderen anders dan zonder?
‘Totaal! Alleen al het feit dat je meer moet nadenken over alles wat je meeneemt en geen essentiële dingen mag vergeten. Als je met kinderen te laat op een bestemming komt waardoor alles daar al dicht is, en je hebt géén eten mee… dan heb je wel een probleempje. Hebben we een keer meegemaakt. Niet ideaal. Nadenken dus.’’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Kim Hopmans, Fotografie: Ester Gebuis

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.