Dirk en Feikje emigreerden met hun jonge gezin naar Spanje: ‘We fantaseerden hier al lang over’

Je huis verkopen, je baan opzeggen en opnieuw beginnen in het buitenland is sowieso een avontuur, maar met een baby of peuter emigreren is nog nét wat uitdagender. Feikje en Dirk deden het, en: ‘Voorlopig gaan wij niet terug’.

Vijf jaar geleden vertrokken Feikje (37) en Dirk (50) met zoons Jep (nu 7) en Siem (nu 5) naar het Spaanse Andalusië en daar werd vorig jaar Boaz (1) geboren. Hoe Spaans de jongens inmiddels ook zijn, ze gaan nog steeds op Hollandse tijden naar bed.

Geen ideale combinatie

Feikje: ‘We fantaseerden al langere tijd over wonen en werken in het buitenland, meestal als we op vakantie waren. Heel concreet werd het niet, tot ik zwanger was van Siem. Toen dachten we: áls we nog willen gaan, moeten we het nu doen, nu de kinderen nog makkelijk kunnen wennen aan een nieuwe omgeving en taal. Voor we het wisten, hadden we een vakantiecomplex in Andalusië, boven op een berg, met uitzicht op zee.’

Dirk: ‘We wilden het twee jaar proberen, ging het niet dan zouden we teruggaan. De eerste tijd was het pittig: hard werken om open te kunnen met een peuter en een baby die veel aandacht vragen, is geen ideale combinatie. We besloten daarom opvang te zoeken voor Jep en Siem, en op de crèche in de buurt konden ze tot onze verrassing meteen terecht.

Tweetalig

De kinderen vonden het vanaf het eerste moment fantastisch tussen het wanstaltige en hysterisch gekleurde plastic speelgoed. Maar de juffen waren ontzettend lief en de jongens supersnel gewend. Ze gingen vijf ochtenden per week en dan werkten wij. ’s Middags deden we dan leuke dingen samen.’

Feikje: ‘We hadden Jep twee Spaanse woordjes geleerd toen hij voor het eerst naar de crèche ging: poep en plas. Binnen een paar maanden sprak hij vloeiend Spaans; Siem leerde eigenlijk twee talen tegelijk.

Als de jongens samen spelen, doen ze dat ook in het Spaans, dat is echt hun speeltaal, heel leuk om te horen. Ik vermoed dat Boaz’ eerste woordje ook een Spaans woord zal zijn, al spreken wij thuis alleen Nederlands tegen ze. We houden dat strikt gescheiden.’

In hun eentje in de schoolbus

Dirk: ‘Kinderen gaan hier met 3 jaar voor het eerst naar school, in hun eentje in de schoolbus. Dat was de eerste weken echt wel even slikken voor ons. Daar gaan je jongens, zo klein nog, met een rugzakje op de bus in. Maar alle kinderen doen het en het is gelukkig vanaf dag één goed gegaan.

Waar ik nooit aan zal wennen, zijn de absurde tijden waarop Spaanse kinderen naar bed gaan. Tien, elf uur is heel normaal, terwijl school gewoon vroeg begint. Er wordt weleens gezegd dat het Spaanse schoolsysteem niet goed is, maar ik denk dat de kinderen gewoon te moe zijn om goed mee te doen. Onze kinderen gaan dus gewoon op Hollandse tijden naar bed: voor achten liggen ze erin.’

Au pair in het hoogseizoen

Feikje: ‘De jongens groeien op in een paradijs, mét zwembad, waarbij in de zomer elke zaterdag een blik nieuwe vrienden wordt opengetrokken. We hebben een au pair die in het hoogseizoen voor ze zorgt, maar eigenlijk hoeft zij niet veel meer te doen dan erop letten dat ze ingesmeerd zijn en af en toe iets te eten en te drinken krijgen. De rest gaat vanzelf. Voorlopig gaan wij dus niet terug.’

Volg Feikje en Dirk op Instagram: @villaatalanta

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Neeltje Huirne, Beeld: privé.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.