Nathalie (54): 'Had ik maar meer steun gehad bij het verlies van mijn tweeling'

'Anderhalf jaar duurde het voordat ik eindelijk zwanger raakte. Mijn man René en ik hebben het eerst een jaar zelf geprobeerd. In het ziekenhuis kwamen we erachter waarom het niet lukte: ik ovuleerde niet.

Ik kreeg medicijnen die de eisprong moesten opwekken. Het was een zware periode, maar René en ik bleven hoopvol. We deden het ergens voor.

Lees ook: Na vier jaar hopen en hormonen raakte Cora (32) uit MDV spontaan zwanger van een eeneiige drieling

Dolgelukkig

We waren dan ook in jubelstemming toen het was gelukt. Omdat we er zo mee bezig waren, wisten we ook al heel vroeg dat ik zwanger was. Al rond vijf weken vertelden we het mijn ouders. We konden het nieuws niet voor ons houden.

De eerste drie maanden was ik onder controle van de gynaecoloog. Met dertien weken zou onze laatste afspraak bij hem zijn. 'Als alles goed is, mag je net als iedere andere zwangere naar de verloskundige', had hij gezegd.

Lees ook: Zwangerschapsaankondiging: hoe vertel je dat je zwanger bent?

Tweeling

Ik kreeg al heel vroeg een buikje, waardoor ik dacht: zouden het er misschien twee zijn? Maar op de eerste twee echo's was steeds maar één embryo te zien. Bij de derde echo, die ik kreeg toen ik dertien weken zwanger was, was dat wel anders.

In eerste instantie zag de gynaecoloog niets in mijn buik. 'We moeten een inwendige echo maken', zei hij. En tijdens poging twee: 'Ik zie een tweeling en het is niet goed. Allebei de hartjes kloppen niet'.

In datzelfde gesprek kreeg ik te horen dat ik een week later gecuretteerd zou worden.

Verslagen

Het was voor René en mij een grote schok. René viel zelfs flauw, de dokter kon hem nog maar net opvangen. Verslagen verlieten we het ziekenhuis.

We gingen allebei op onze eigen manier om met het slechte nieuws. Hij wilde het liefst weg, het bos in om te mountainbiken. Ik had juist behoefte om erover te praten.

Lees ook: Miskraam verwerken: dit kan helpen

Dat deed ik met mijn moeder en vriendinnen. Soms kreeg ik te horen dat het allemaal zo had moeten zijn en dat de natuur zijn werk doet omdat de tweeling zich niet goed ontwikkelde. Maar dat wilde ik allemaal helemaal niet horen.

Weinig empathie

De artsen toonden weinig empathie. Zo noemde de gynaecoloog de tweeling 'maar een hoopje cellen'. Voor mij was de tweeling natuurlijk veel meer dan dat.

En vlak voor de curettage had ik een afspraak met de anesthesist. Die noemde de ingreep steeds een 'abortus'. Dat vond ik heel erg, want daardoor leek het voor mijn gevoel alsof ik hier zelf voor koos.

Lees ook: Maaike (38): 'Had ik maar eerder geleerd dat er manieren zijn om met miskramen om te gaan'

Wakker worden naast de kraamafdeling

Van de curettage zelf heb ik niets gemerkt, want ik was onder zeil. Daarna werd ik wakker naast de kraamafdeling. Aan de andere kant van de gang hoorde ik baby's huilen. Dat vond ik heel moeilijk.

De verpleegkundigen waren gelukkig wel lief voor me. Maar over de tweeling werd niets gezegd. Wat ze met de baby's hebben gedaan: geen idee. Achtergelaten bij het vuil? Ernaar vragen durfde ik niet.

Opnieuw proberen

'Je moet nog even een maand wachten met opnieuw zwanger proberen te worden, maar daarna mag het weer', kreeg ik mee als advies.

Het enige wat ik wilde, was moeder worden. Ik kon nergens meer aan denken en had het er weer voor over om medicijnen te slikken. Anderhalf jaar later is Xander (27) geboren, bijna twee jaar later kwam Christian (25). Kelvin (20) is onze jongste. Pas na de geboorte van onze derde zoon was ik er klaar voor om te rouwen.

Watermethode

In 2017 hoorde ik voor het eerst over de watermethode. Ik ben kunstenaar en maak in mijn atelier van alles van vilt. Een uitvaartverzorger kwam voor haar onderneming bij mij langs om te vragen of ik broches voor haar wilde maken.

Toen vertelde zij me over de watermethode. Zo kwam ik op het idee om vilten wiegjes te maken voor wateropbaring. Wat had ik dit graag voor de tweeling gewild. Dan had ik op een mooie manier afscheid van hen kunnen nemen.

Lees ook: Majorie koos voor de watermethode: 'Zo konden we Ravi nog even bij ons hebben en samen zijn als gezin'

Twee meisjes

Als ik er nu op terugkijk had de gynaecoloog mij voor een curettage moeten behoeden. Hij had me beter naar huis kunnen sturen en de miskraam spontaan op gang laten komen. Dan had ik de tweeling misschien zelf kunnen begraven.

René en ik hebben de tweeling Madelief en Sophie genoemd. Ik heb namelijk sterk het gevoel dat ik twee meisjes in mijn buik had. Tijdens een meditatiesessie zag ik een beeld van twee meisjes die ronddartelden in jurkjes. Die droom komt soms nog terug. Ik zie Madelief en Sophie dan altijd als 4-jarige meisjes.

Kunst

Het is inmiddels 28 jaar geleden dat ik Madelief en Sophie verloor. Ik ben niet elke dag met hen bezig, maar ze zijn wel onderdeel van het gezin. De tweeling komt ook terug in mijn kunstwerken, bijvoorbeeld als engelen aan mijn muur.

Ik heb ook een echofoto gemaakt van vilt. Het is gemaakt op basis van hoe ik denk dat die echo eruit zou hebben gezien, want ik heb helaas nooit een echofoto gehad van Madelief en Sophie samen.

Steun

Creatief bezig zijn heeft mij geholpen om te gaan met mijn verdriet. Toen ik de tweeling verloor werd daar niet of nauwelijks over gesproken. Voor rouw leek geen ruimte. Had ik maar meer steun gehad om het verlies van mijn tweeling te verwerken.

Je kunt zwanger worden, dus probeer het maar opnieuw, was de boodschap. Gelukkig is tegenwoordig meer bespreekbaar. Dat wil ik ouders die hetzelfde meemaken dan ook meegeven. Het verdriet mag er zijn en het is niet raar om erover te praten.'

Lees ook: Geen spijt, wel rouw: Jet (25) koos ondanks kinderwens voor abortus toen ze ongepland zwanger raakte