Start: 13.00 uur
'"Straks beval je bij de kassa!" roept mijn beste vriendin Wendy paniekerig. Welnee, komt goed. We kunnen écht nog wel even naar de supermarkt. We komen net uit het ziekenhuis, waar ik wat controles kreeg. Mike is aan het werk, dus Wendy ging met me mee. De gynaecoloog heeft me daar meteen gestript. "Als je straks weeën krijgt, bel je maar," zeiden ze voordat we het ziekenhuis verlieten.
Puffen
In de auto krijg ik al krampen. En best wel regelmatig, daarom vindt Wendy het spannend. Maar ik móét naar de supermarkt. Mijn zoontje Collin is met mijn broer mee en ik heb hem popcorn beloofd als hij thuiskomt. Even later lopen we rustig door de supermarkt. Mijn handen stevig om het karretje. Gaat prima toch? Bij een wee even stilstaan. 'Geboeid' naar de tomaten kijken en ondertussen puffen. Niemand die wat merkt.
Aan één stuk door
We rekenen af. Het wordt geen bevalling bij de kassa, maar het opvangen van de weeën gaat wel lastig. Ze komen aan één stuk door. En er zit telkens maar een halve minuut tussen of zo. Geen paniek, maar het voelt wel heftig.
Missie geslaagd
Vóór deze zwangerschap kreeg ik een miskraam. Gelukkig werd ik daarna snel weer zwanger, maar de angst zat er de hele zwangerschap in. Die angst is nu gelukkig weg. De baby hoeft er alleen nog maar uit. En de popcorn en chips zijn gelukt. Missie geslaagd. De bevalling kan nu écht beginnen. Het is tijd om Mike te bellen. Volgens mij moeten we zo naar het ziekenhuis. Hij komt er meteen aan. Halfuurtje rijden. Wendy en ik gaan ondertussen naar huis.
Zonder pauzes
Eenmaal thuis is Mike er ook snel. "Kan ik nog even douchen?" vraagt hij. "Hoe kun je dat nou bedenken?" roept Wendy verbouwereerd. Ik moet zo lachen om Wendy. Het is lief, ze is bezorgd. Terwijl Mike nog wat spullen pakt, zet Wendy mijn tas in de auto. Daarna neemt Mike het van haar over. Samen rijden we richting het ziekenhuis. De weeën blijven doorgaan.
Pokerface
Totdat we op de parkeerplaats staan, ben ik vooral bezig met puffen. "Geen rolstoel hoor, ik loop zelf naar de ingang." Concentreren. Even stilstaan bij een wee. Daarna mag die rolstoel erbij. We worden naar onze kamer gebracht. Bij een eerste controle blijk ik twee centimeter ontsluiting te hebben. Dat heb ik de hele week al.
Bloot
De weeënstorm raast door. Draaien, puffen, woelen. Het is niet te doen, maar de tijd vliegt voorbij. En het gaat goed. Ik blijk al vijf centimeter ontsluiting te hebben, dus we mogen verhuizen naar de verloskamer. "Je moet wel even iets aantrekken, want je gaat over de gang," wordt er gezegd. Ik heb geen ondergoed aan, maar wat kan mij dat nou schelen. Hup, gewoon naar die andere kamer toch?
Geen verschil
In de nieuwe kamer prikken ze meteen een infuus. Dit gaat vast nog lang duren, net als bij mijn vorige bevalling. Mag ik pijnstilling? Een morfinepomp wordt aangesloten. En ze vragen Mike om de kleertjes voor de baby. Alles wordt al klaargelegd. Maar die pomp werkt volgens mij voor geen meter. Ik voel geen verschil. De weeën doen zo veel pijn.
Zonder woorden
Ik puf en zucht. Geen gesprekken. Mike en ik begrijpen elkaar zonder woorden. Ik ben alleen met de weeën bezig. Mijn buik trekt steeds krampachtiger samen, lijkt wel. "Dit zijn geen gewone weeën meer, dit zijn persweeën," zegt de verloskundige.
Wat een rotzooi
"Ga maar op je rug liggen, je mag meepersen." Huh, zo snel al? Het voelt zo plotseling allemaal. Ik pers met de eerste wee mee. Ze prikken meteen mijn vliezen door. De baby heeft in het vruchtwater gepoept. Wat een rotzooi.
Op de borst
Mike houdt mijn hand vast. Nog een keer persen. Daar komt hij al. Hij wordt haast gelanceerd! Ze pakken hem aan en leggen hem op mijn borst. Wauw, wat ging dat snel. Ik ben zo blij dat hij er is, onze Jaxx.'
4 uur later
naam: Jaxx • lengte: 50,5 cm • gewicht: 3215 gram
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
