Baeley-Mae werd geboren met 28 weken: 'We weten niet of ze het redt'

Spiraaltje als naald in een ballon

'"Als we hem eruit trekken, trekken we de vrucht mee," zeiden ze in het ziekenhuis waar ik me in paniek had gemeld. Ik had net ontdekt dat ik zwanger was van de derde, maar had ook een maand ervoor een spiraaltje laten zetten. Achteraf gezien was ik toen al zwanger, maar dat is door de huisarts nooit getest. Het spiraaltje kon verder geen kwaad. Er was alleen een kleine kans op een vroeggeboorte.

Ik was 27 weken zwanger toen het spiraaltje door mijn vliezen heen boorde. Alsof er een naald in een ballon prikte. Ik kreeg weeënremmers, de baby longrijpers. Maar een week later begonnen toch de weeën. Een gynaecoloog, die mijn dossier niet had gelezen, checkte mijn ontsluiting en stond verschrikt met mijn spiraaltje in zijn handen.

Gewikkeld in bubbeltjesplastic

Bij mijn eerdere bevallingen vond ik vooral het persen heftig. Nu was het: floep, en Baeley-Mae was er. Ik mocht haar niet vasthouden, ze moest meteen behandeld worden. Toen ik haar zag, lag ze aan snoertjes, had een masker tot over haar neusje, en was gewikkeld in bubbeltjesplastic.

Maar ze was zo mooi. Mijn hand op haar rug leggen was het enige dat ik kon doen. Daarom wilde ik ook graag dat de borstvoeding zou lukken. Nachtenlang ben ik met de kolf in de weer geweest, maar er kwam alleen bloed uit. Ik had niets om haar te geven.

Voorbereiden op een handicap

Als ik de artsen over Baeley-Mae hoorde praten, was het alsof ik een Chinese film keek. Maar na een tijdje wist ik precies waar ze het over hadden. Ik schreef in een dagboek wat voor medicatie ze kreeg en hoeveel. Alles om maar grip te hebben op de situatie. Die ik natuurlijk niet had. De ene dag kan het goed gaan, de andere dag kan er totaal anders uitzien.

Baeley-Mae kreeg een hersenbloeding. Een zware, de schade zat aan de motorische kant. Het is raar hoe je blij kunt zijn met slecht nieuws, want, dacht ik toen, geestelijk was ze dus nog in orde. Na nog een hersenbloeding werden we voorbereid op een leven met een gehandicapt kind.

Een kamer vol artsen

Met 32 weken werd ze overgeplaatst naar een ziekenhuis tegenover ons huis. Zo goed ging het. We waren de hele dag bij haar geweest toen we om vier uur 's nachts werden gebeld. "We zijn haar aan het reanimeren, we weten niet of ze het redt." In onze pyjama's zijn we ernaartoe gerend. Een kamer vol artsen, duwend op zo'n hummeltje.

Vijf dagen heeft ze slecht gelegen, maar de antibiotica sloegen aan. Drie weken daarna: een hersenvliesontsteking. Ze kreeg een drain, antibiotica, bloedtransfusies. En ze krabbelde weer op. Sterker nog: het ziekenhuis had dit nog nooit gedaan, maar ze lieten haar voor de nachten mee naar huis gaan. In de ochtend brachten we haar weer terug. En na bijna vijf maanden mocht ze, met inmiddels twee permanente drains om hersenvocht af te vloeien, voorgoed met ons mee.

De leeuw in mij

Baeley-Mae doet de artsen versteld staan. Ze heeft niet het mooiste loopje. Haar voetje staat naar binnen toe, waardoor ze er vaak over struikelt. Maar ze doet het toch maar. En met een lach op haar gezicht. Ze heeft wekelijks fysiotherapie, gaat naar een speciale revalidatieschool. In het ziekenhuis wilden ze een rolstoel voor haar bestellen. Ik zei: gun haar de tijd. En vlak daarna liep ze.

Er is een leeuw in mij wakker geworden. Ik laat me niet zo snel meer iets vertellen. Onlangs hebben we haar ingeschreven voor regulier basisonderwijs. Dat vinden mensen heel optimistisch van mij, maar ik zie een meisje met doorzettingsvermogen. En ik geloof in haar.'

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Sabine Kok en Mariska Schulte.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.

SpeelgoedBij bol

Bekijk

VerschonenBij bol

Bekijk

Voeding accessoiresBij bol

Bekijk

BabyverzorgingBij bol

Bekijk

BabykledingBij Wehkamp

Bekijk

FopspenenBij Wehkamp

Bekijk

RompertjesBij HEMA

Bekijk

KnuffelbeestenBij Prénatal

Bekijk

DraagzakkenBij Prénatal

Bekijk