'Al van jongs af aan heb ik een kinderwens. Als ik 14 jaar ben, zeg ik tegen mijn moeder: 'Als ik ooit zwanger word, wil ik het houden'. Mijn moeder schrikt zich rot, natuurlijk, maar ik zie het helemaal voor me om ooit moeder te worden.
Wel of geen kinderen?
Wanneer ik eind 20 ben, begint dat gevoel te verschuiven. Ik zie vrienden met kinderen die er uitgeblust uitzien, geen tijd meer hebben om af te spreken, en ik vraag me af of ik mijn vrije leven wel wil opgeven voor een kind.
Als ik 34 jaar ben, leer ik mijn vriend kennen. Hij is tien jaar ouder en heeft geen uitgesproken kinderwens, maar zegt wel graag een jongere vriendin te willen 'voor het geval dat'.
Lees ook: Aanstaand ouderschap, wat is belangrijk om nu al met je partner te bespreken?
Enorme klap
Nadat we samen vier maanden op reis zijn geweest merk ik dat het verlangen naar een kind diep vanbinnen toch aanwezig blijft. Mijn vriend praat met vrienden en een coach om te onderzoeken hoe het bij hem zit. We besluiten ervoor te gaan, en al snel ben ik zwanger.
We leven op een roze wolk, zijn verliefder dan ooit en vertellen het nieuws aan iedereen die ons dierbaar is. Maar niet lang daarna krijg ik bloedverlies. En die dag nog volgt een miskraam. Ik wist dat het kon gebeuren, maar had niet gedacht dat het mij zou overkomen. De klap is enorm.
Weer zwanger
Een maand later raak ik opnieuw zwanger. De eerste weken zijn spannend, maar omdat er geen bloedverlies is, denk ik: dit zit goed. Toch vind ik het vreemd dat ik niet misselijk ben of iets anders aan mijn lijf merk, maar Google stelt me gerust.
Met acht weken krijgen we de eerste echo. Daarop blijkt dat het hartje van de baby niet klopt. Ik had er nooit bij stilgestaan dat je een missed abortion kunt hebben, waarbij het vruchtje stopt met groeien maar je lijf zich nog gedraagt alsof het zwanger is. Ik ben in shock.
Ik kies ervoor om de miskraam af te wachten en mijn lichaam de tijd te geven. Maar na vijf weken ben ik op. Ik ga langs mijn acupuncturist en dan komt het eindelijk op gang. Ik krijg weeën, heb pijn en verlies veel bloed. Het voelt als een rouwproces dat zich letterlijk door mijn lijf heen werkt.
Lees ook: Miskraam opwekken: dit zijn de opties
Niet weten waarom
Daarna raak ik niet direct opnieuw zwanger. Ik vraag me af waarom het steeds misgaat. We laten onderzoeken doen bij de gynaecoloog, maar er komt niets uit. Negen maanden later ben ik opnieuw zwanger. Die eerste, prille weken voelen als overleven. Ik verwacht dat het toch weer mis zal gaan, ik durf niet te hopen. Twee dagen voor de vroege echo krijg ik buikpijn. En inderdaad: op de echo is opnieuw geen kloppend hartje te zien. Ik ben kapot. Maar tegelijk groeit het verlangen alleen maar.
Vooral het niet weten waarom het telkens gebeurt, en dat ik er niets aan kan doen, vreet aan me. Ik was zelfs jaloers op vrouwen die een ivf-traject konden starten, zo graag wilde ik ook gewoon iets kunnen doen. Ik kies voor medicatie om de miskraam op te wekken, maar dat helpt niet. Uiteindelijk krijg ik een curettage. Ik word wakker uit de narcose met een lege buik.
Schildkliermedicatie en progesteron
De gynaecoloog zegt: 'Je bent hartstikke gezond, ik zie je over een halfjaar met een dikke buik'. Maar ik heb er niets aan. Ik accepteer het niet en vraag een second opinion aan. Ik wil gehoord worden.
Zes maanden later heb ik weer een positieve test in mijn handen. Ik krijg schildkliermedicatie, omdat mijn waarden iets afwijken, en progesteronondersteuning. Toch durf ik nauwelijks te hopen. Elk krampje, elk steekje, elk pijntje maakt me bang.
Lees ook: Schildklierafwijkingen voor, tijdens en na de zwangerschap
Een kloppend hartje
Bij de eerste echo zien we voor het eerst een kloppend hartje. Het is alsof de tijd even stilstaat. Ik krijg bijna wekelijks een echo, maar het vertrouwen komt niet vanzelf. Als mensen vragen of ik al wat meer rust voel, vind ik dat lastig, ik kan het immers niet forceren. Maar diep vanbinnen ben ik nog steeds bang.
De verloskundige troost me met haar woorden: 'Misschien komt dat vertrouwen wel nooit. En dat is ook oké'. Ondertussen kom ik bijna wekelijks bij de verloskundige om naar het hartje te luisteren.
Leven dat mocht blijven
Tijdens mijn verlof besluit ik het roer om te gooien met mijn bedrijf als orthomoleculair therapeut en me te gaan richten op mama's in wording en vrouwen die miskramen hebben doorgemaakt, onder de naam @Ellen.Geerlings.
En dan is hij er. Mijn zoon wordt met een keizersnede geboren. Ik ben dolgelukkig. En de miskramen? Die verdwijnen langzaam naar de achtergrond, alsof ze plaatsmaken voor het leven dat eindelijk mocht blijven.'
