Voor de bevalling
Privékliniek
'Allebei mijn dochters kreeg ik in Zürich, waar Max en ik ruim vier jaar woonden. De zorg voor zwangeren is daar super uitgebreid. De gynaecoloog heeft een praktijk aan huis en maakt iedere vier weken een echo. Als de bevalling begint – en je hebt de juiste verzekering – dan ga je met je koffer naar een chique privékliniek. Daar leggen ze je vijf dagen lang in de watten. Vriendinnen in Nederland wisten niet wat ze hoorden, toen ik vertelde dat er iedere ochtend een verpleegster naast mijn bed stond met de vraag: "Wil je een hard- of zachtgekookt eitje?"
Hollandse nuchterheid
In Zwitserland is het gebruikelijk dat vrouwen kiezen voor een geplande keizersnee. Dat wilde ik niet, omdat ik liever op de natuurlijke manier beval. Dat zal wel iets met mijn Hollandse nuchterheid te maken hebben. Tijdens de weeën vroeg de gynaecoloog steeds: 'Wil je écht geen pijnbestrijding?' 'Nee, écht niet!' zei ik. 'Volgens mij lukt het zonder.'
Champagnediner
Nadat Romee geboren was, kregen we uitgebreid uitleg in de kliniek over borstvoeding en luiers verschonen. Alles werd geregeld en ik mocht slapen terwijl een verpleegkundige op de baby paste. Max en ik kregen op dag vier zelfs een champagnediner, zodat we wat qualitytime hadden met zijn tweeën. Dat zal wel even anders zijn nu ik in Nederland ga bevallen!
Op het moment
Ik ben 36 weken zwanger en voel me fit. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik enorm opgelucht. Zwanger worden was voor ons niet makkelijk. Alle kinderen zijn via een ICSI-traject verwekt en tussendoor heb ik een aantal miskramen gehad. Ik ben redelijk relaxt, maar durf pas écht te juichen als de baby straks in mijn armen ligt. Misschien heb ik daarom weinig verwachtingen. Ik weet niet eens of ik thuis of in het ziekenhuis wil bevallen. Dat laat ik helemaal van het moment afhangen. Mijn moeder past op Romee en Emma als het zover is. Zij kunnen niet wachten tot de baby geboren wordt.
Grote verrassing
Ik kijk zelf erg uit naar de gezelligheid van een kraamweek. Lekker rommelen in huis en lang in bed liggen met de kinderen. Hopelijk is de baby een goede slaper, want ik krijg een kort lontje van weinig slaap. Dan ziet de wereld er meteen een stuk minder leuk uit. Ik ben benieuwd! En of het een jongen of een meisje wordt, dat weten we nog niet. Het is allemaal één grote verassing.'
Na de bevalling
Drie dochters
'Het is een meisje! We zijn zo blij. Drie dochters, wie had dat ooit gedacht? Mijn voorgevoel zei dat de baby eerder dan de uiterekende datum geboren zou worden, maar daar klopte niets van. Met 40 weken en 5 dagen werd ik gestript door een verloskundige die beweerde dat ze met haar lange vingers altijd succes had. En inderdaad! Max en ik hadden Romee en Emma net in bed en zaten naar het journaal te kijken, toen mijn vliezen braken en de weeën begonnen. Ik had meteen zin om de keuken op te ruimen. Omdat ik vruchtwater lekte, liep Max onhandig met doeken achter me aan. Tussen de krampen door kregen we zelfs de slappe lach.
Naar het ziekenhuis
Toen de verloskundige kwam, had ik 2 centimeter ontsluiting. 'Als je naar het ziekenhuis wilt, moet je nu gaan', zei ze. Het was warm in huis en alle ramen stonden open. De eindexamens waren voorbij, dus veel families zaten te borrelen in de achtertuin. 'Ik wil naar het ziekenhuis, want straks hoort de hele buurt me puffen', zei ik. De overbuurvrouw kwam, zodat zij mijn moeder kon opwachten en nog geen tien minuten later zaten Max en ik in de auto.
Rustige sfeer
Bevallen in een Nederlands ziekenhuis viel me alles mee. Het was niet zo chique als in Zürich, maar de verloskundigen waren vriendelijk en efficiënt. De bevalling ging snel, maar iedereen was rustig, ik ook. Ik was er helemaal bij en voelde me niet door de weeën overdonderd, waardoor pijnbestrijding niet nodig was.
Blijft bijzonder
De baby kwam er met een soort reuze-wee uit. Merel werd op mijn buik gelegd en ik voelde vooral opluchting; dat ze gezond was en alles erop en eraan zat. Het was dan wel mijn derde bevalling, maar het blijft bijzonder om je kind na negen maanden eindelijk te kunnen vasthouden en te zien. Max en ik staarden naar ons meisje en waren in één klap verliefd. Ik had zin om snel naar huis te gaan, dus ik zat al in de rolstoel toen de verpleegster binnenliep en verbaasd vroeg: 'Gaan jullie nú al weg?!'. We moesten nog allemaal papieren invullen.
Euforische blijdschap
Romee en Emma wisten niet wat ze hoorden toen Max de volgende ochtend vertelde dat ze die nacht een zusje hadden gekregen. Ze renden naar onze slaapkamer en omhelsden elkaar. Ze knuffelden Merel uitgebreid, maar vroegen na een half uur: 'Mogen we nu een filmpje kijken?' Hun leven gaat ook gewoon door. Onze nachten vallen helaas tegen. Merel heeft last van krampjes en is vaak wakker. Soms word ik overvallen door slaap en ben ik chagrijnig, maar de euforische blijdschap maakt veel goed.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Tekst: Albertine Otten
