'Ik heb altijd graag moeder willen worden. Twee weken nadat ik mijn partner ontmoette, hadden we het al over kinderen. Zijn vader was jong vader geworden, en dat leek hem ook fijn. Een jaar nadat we elkaar hadden leren kennen zei hij dat hij er klaar voor was.
Ik had nog even tijd nodig, maar ging al snel overstag. Toen we er echt besloten voor te gaan, was ik binnen twee dagen zwanger. Ik genoot van de zwangerschap, en dat wakkerde iets in mij aan: de doula in mij werd geboren. Ook de bevalling was prachtig.
Bloedverlies
Wanneer mijn zoon 2,5 jaar oud is, willen we graag nog een kind. Ik ben direct zwanger, maar na vijf weken krijg ik bloedverlies. Ik had nooit stilgestaan bij zwangerschapsverlies en ben totaal verrast. Omdat het zo pril is en ik snel zwanger werd, kan ik er redelijk vrede mee hebben. Ik ben verdrietig, maar niet ongerust.
Een maand later ben ik opnieuw zwanger. Ik voel me goed en heb vertrouwen. Tijdens de eerste echo zegt de verloskundige dat ik minder ver zwanger ben dan ik dacht. Of beter gezegd: dat de foetus kleiner is dan verwacht.
Dat weekend, tijdens een familieweekend, krijg ik bruin bloedverlies. Ik voel me niet goed en wil weten wat er aan de hand is. We vertrekken een dag eerder naar huis. De volgende dag, op zondag, krijg ik een echo: het hartje is gestopt met kloppen.
Lees ook: Hoe verloopt een spontane miskraam en wat moet je doen als het jou overkomt?
Missed abortion
De verloskundige noemt het een missed abortion. Ik vind het zo klinisch en afstandelijk klinken. Ik sta huilend op het toilet, en ga daarna snel naar huis. Ik wil mijn lichaam de kans geven om het zelf op te lossen, maar na acht weken bloeden breekt het me mentaal op. Dan krijg ik koorts, precies op het moment dat mijn partner in het buitenland is. Terwijl de buurman op mijn zoon past, meld ik me bij de eerstehulppost. Ik krijg abortuspillen, en mijn schoonouders blijven die nacht slapen zodat ik niet alleen ben.
De volgende ochtend vang ik weeën op aan het keukeneiland. Ik ben verrast door de intensiteit van het proces. Ik vang het vruchtzakje op in het toilet en bekijk het samen met mijn schoonmoeder. Er zit een minimensje in, met een miniplacenta. Het is helend om alles te kunnen zien, te erkennen en daarmee dit kind bestaansrecht te geven. Ik begraaf alles in de tuin.
Lees ook: Ellens miskraamverhaal 'Ik was jaloers op vrouwen in een ivf-traject, zo graag wilde ik iets doen'
Weer bloedverlies?
Drie maanden later ben ik weer zwanger. Drie dagen na de eerste afspraak bij de verloskundige ben ik aan het stofzuigen wanneer het bloed langs mijn been sijpelt. Is dit dan echt de derde keer op rij? Ik snap er niets meer van en ben intens verdrietig. Maar een aantal dagen later voel ik me nog steeds zwanger.
Ik bel de verloskundige en mag met zeven weken langskomen voor een echo. Daar wordt bevestigd wat mijn intuïtie al voelde: er zit er inderdaad een baby in mijn buik, met een kloppend hartje. Maar ook een leeg vruchtzakje ernaast, wat het bloedverlies kan verklaren.
De zwangerschap verloopt verder goed, maar door het eerdere verlies ben ik meer op mijn hoede en me ervan bewust dat een gezonde zwangerschap niet vanzelfsprekend is. Ik voel me dankbaar dat de baby goed groeit, maar merk dat ik deze zwangerschap vaker bevestiging nodig heb. En dan, met 42+5 weken, mag ik thuis bevallen van een gezonde dochter.
Weer zwanger!
Na haar komst gebruiken mijn partner en ik geen anticonceptie, maar we vrijen om de vruchtbare dagen heen. En dan ben ik plots onbedoeld weer zwanger. Ik voel aan alles: dit klopt niet. Hoewel mijn kinderwens groot is en ik ons gezin graag zou uitbreiden, voelt dit niet als het juiste moment.
We hebben een zware periode achter de rug, met onze dochter die veel in het ziekenhuis lag. Onze relatie stond onder druk. Nog een baby, nog meer slapeloze nachten, mogelijke nieuwe zorgen: het zou zomaar het einde van onze relatie kunnen betekenen. En het voelt alsof we mijn zoon tekort zouden doen als we dit kind nu houden.
Lees ook: Ongewenst zwanger terwijl je al moeder bent: drie moeders over hun abortus
Een abortus
Ik app mijn vriendinnen een foto van de test met de tekst 'fuck' en maak een afspraak bij de abortuskliniek. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar neem de dagen die volgen om alles te doorvoelen. Ik voel me dom, maar ook ongelooflijk boos. Ik mediteer veel en stel me voor hoe het leven eruit zou zien als ik ja zeg tegen dit kind.
Ik houd van zwanger zijn, en van kinderen, maar diep vanbinnen weet ik: dit kind wil helemaal niet naar aarde komen. Ik schrijf een brief aan het kind en maak contact op zielsniveau. Ik richt een altaar in met kaarsjes en voel dat deze baby, op een andere manier, onderdeel is van ons gezin. Ik maak een keuze vanuit mijn hart, hoe moeilijk die ook is.
Voor het hartje klopt
Een paar dagen later is het zover: de abortus, of zoals ze het noemen, een overtijdsbehandeling. Ik wil het graag doen voordat het hartje begint te kloppen, omdat ik bang ben om gehecht te raken. Ik rouw om het feit dat dit kind geen fysieke plek krijgt in ons gezin, maar besef ook dat deze baby licht werpt op dingen die ik in mezelf mag aankijken.
Ze schudt me wakker. Als ik uit de operatiekamer word gereden, voel ik opluchting. En tegelijk voel ik het lijntje met dit zieltje nog steeds. Daar ben ik diep dankbaar voor.
Lees ook: Geen spijt, wel rouw: Jet (25) koos ondanks kinderwens voor abortus toen ze ongepland zwanger raakte
Uit de taboesfeer
Pas later vertel ik het aan mijn ouders en schoonouders. Ze schrikken, maar reageren liefdevol. Mijn vader zegt dat hij nooit had gedacht dat ik, na drie miskramen, ooit voor een abortus zou kiezen. Ikzelf ook niet.
Naar schatting maakt één op de vijf vrouwen in Nederland en België eens (of vaker) in haar leven een abortus mee. Het is dus bijna onmogelijk dat je niemand kent die een abortus heeft gehad. Ik vind het belangrijk om ook dit stukje verlies uit de taboesfeer te halen, en dat doe ik met mijn online groepsprogramma Echoes of loss circles.
Doorvoelde keuze
Laatst vroeg een vriendin mij of ik ooit gevoelens van spijt heb gehad. Hoewel ik soms nog verdriet voel en me weleens afvraag of ik mezelf de kans op een gezin met drie kinderen heb ontnomen, heb ik nooit spijt gehad. De keuze was doorvoeld, gedragen door mijn hart, en klopte in dat moment. Deze ervaring draag ik de rest van mijn leven met me mee.'
