We hadden afgesproken: ieder met één kind op vakantie. Mijn man en oudste dochter aten grote ijsco's in Barcelona, mijn middelste dochter en ik zaten aan zee, zand in onze oren en zonnebrand in ons haar.
Witte wijn en chocomel
Dus toen mijn 2-jarige zoon riep dat hij ook op vakantie wilde, kon ik moeilijk nee zeggen. Hij had een punt. Als de grote zussen op pad gaan met één van ons, waarom hij dan niet?
Voor hem betekent vakantie: ijs, patat, glijbanen, zon en zwemmen. Vooral dat laatste. Dus ik boekte iets. Ik zag het al helemaal voor me: hij en ik op een terras. Ik een glas witte wijn, hij een chocomel, hij bij mij op schoot. Handjes vast, samen patatjes delen, voorbijkomende voertuigen benoemen.
Lees ook: Ideaal voor vakantie: 12x waterbestendige sandalen en waterschoenen
Niks geleerd
De realiteit: De Lievelinge. Een camping in Nederland, maar dan eentje die lijkt op een soort mini-Parade. Met theater, kunst en oude bussen die dienstdoen als huisje. Het was mooi weer en we mochten slapen in het houten huisje van een vriendin. Idyllisch, toch? Bij aankomst liepen we richting het café. Eindelijk: witte wijn voor mij, chocomel voor hem. Ik ging zitten, leunde achterover.
Maar mijn zoon had andere plannen. Hij rende achter een vlieg aan, verdween richting het water, stond opeens midden in de keuken en trok nog maar eens iets van een tafel. Wat dacht ik ook? Dat een peuter ging genieten van een goed gesprek en een kaasplankje? Had ik niks geleerd van die andere twee die ook ooit peuter waren geweest?
Middagdutje in reddingsvest
Ik trok hem een gigantisch oranje reddingsvest aan — zo'n officieel bootmodel met kraag. Dan hoefde ik me in ieder geval wat minder zorgen te maken over het water in de buurt. Dat vest ging aan ... en nooit meer uit.
Eten in reddingsvest. Douchen in reddingsvest. Middagdutje in reddingsvest. Mijn poging om het stiekem uit te trekken mondde uit in een schreeuwconcert. Dus ik gaf me over.
Lees ook: Van zwembandjes tot een zwemvest: wat is het veiligst?
Dubbele knoop
Toen viel de nacht. We lagen in ons houten huisje, dat inmiddels was veranderd in een sauna van 30 graden. Hij, druipend van het zweet, nog steeds in zijn reddingsvest, stond om de haverklap op. En ik lag wakker. Niet alleen door hem, maar ook door het slot op peuterhoogte. Wat als hij midden in de nacht zelf op avontuur ging?
Dus pakte ik een panty — een zwart, licht elastisch exemplaar uit mijn tas — haalde hem door de lus aan de achterkant van zijn reddingsvest en bond 'm met een dubbele knoop strak om mijn pols. Zo waren we letterlijk aan elkaar vastgeklonken.
Lees ook: Tips om je kind niet kwijt te raken (en wat je moet doen als dit toch gebeurt)
Pure vreugde
's Ochtends, ik gebroken, hij in topvorm, besloten we dan maar te gaan zwemmen. Hij in zijn reddingsvest, uiteraard.
We dobberden samen in de grote plas. Hij keek me aan, ogen groot, wangen roze, mond druipend van het water. En toen fluisterde hij in mijn oor, met een blik vol pure vreugde: 'Vakantie'.
En ik wist: voor hem was dit alles. En voor mij eigenlijk ook. Al is dat dan wel achteraf bezien.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
