'Wij gaan samen vooruit', lees ik op de NS-site. Nou, dat is niet echt wat ik gisteren ervaarde. Een betere slogan zou zijn: 'Bij NS houden we uw reis lekker onzeker'. Vooral als je met iets op wielen reist: rolstoelen, rollators, kinderwagens. En tot die laatste categorie behoorde ik gisteren.
Lees ook: Zo ga je relaxed met je kind op reis in het openbaar vervoer (vaak nog gratis ook)
Niet omkiepen
Onze reis ging van Amsterdam naar Soest-Zuid. Mijn zoon in de kinderwagen, compleet met luiers, doekjes, snacks, een fles wijn en een halve dreumesgarderobe. Op het station kocht ik nog een cappuccino, want ik dacht: we hebben nog tijd. Tot ik bij de lift naar het perron kwam: buiten gebruik. Tuurlijk. Plan B: de roltrap.
Zoonlief weer in de wagen gehesen, één hand aan de kinderwagen, de ander vol cappuccino, en hopen dat we niet halverwege de roltrap omkiepen. Luiers en kleertjes vielen uit de wagen, voorbijgangers mompelden: 'O jee'. Maar, halleluja, we kwamen boven zonder kleerscheuren.
Lees ook: Door weer en wind met 8x slimme accessoires voor de kinderwagen
Erin en eruit
Daar stond de trein naar München, die ook in Utrecht stopt. Ik dacht: handig, instappen maar! Tot ik me realiseerde dat de opstap hoger was dan mijn zelfvertrouwen. Gelukkig stond er een reusachtige gast in de buurt. 'Hé, zou jij misschien?' Voordat ik mijn zin kon afmaken, tilde hij de hele boel de trein in. Geweldig.
Binnen was het druk. Heel druk. Ik perste mezelf met kinderwagen in een hoekje. 'Wohin musst du?', vroeg een norse Duitse conducteur, die me niet zo vriendelijk aankeek. 'Eh, nach Utrecht?', stamelde ik. Hij rolde met zijn ogen. 'Steig aus, bitte.' Wat?! Zegt die vent nou dat ik eruit moet? 'Ich habe ein Ticket!, riep ik in mijn beste (slechtste) Duits terug. Maar nee hoor, te druk voor kinderwagens, vond hij. Dus hup, weer alles eruit.
Een bekende geur
Aan de overkant zou een andere trein vertrekken. 'Gewoon daarheen lopen, over zeven minuten al', zei de NS-conducteur nog sussend. Ik gehoorzaamde braaf, om vervolgens te zien dat die trein twintig minuten vertraging had. Terwijl ik de München-trein hoorde wegrijden, voelde ik me toch een beetje gepiepeld.
Enfin, weer het roltrapavontuur aangegaan, al was het nu naar beneden. Uiteindelijk belandden we in een andere trein richting Amersfoort. Daar zou ik dan de bus naar Soest-Zuid moeten pakken. Terwijl mijn irritatie gelukkig aan het wegebben was, kwam er een bekende geur mijn neus binnen. Poep. 'Poep!', riep Louis, terwijl hij me vragend aankeek.
Lees ook: Getest: de beste luiers van 2024
Overal poep
En daar gingen we: ik met een poepende dreumes op mijn heup en een rugzak die zwaarder leek dan hijzelf, dwars door de trein op zoek naar een wc. Bij de eerste wc een briefje: wc defect. Natuurlijk. Op naar de volgende. Weer kapot. Toen dit zich bij nog twee deuren herhaalde, begon ik me serieus af te vragen of ik per ongeluk een derdewereldtrein had gepakt.
Uiteindelijk had ik geen keus: ik zette mijn zoon neer in het bewegende tussenstuk van de trein en begon hem daar te verschonen. Poep op zijn broek, poep op mijn mouw, en de trein hobbelde vrolijk verder.
Niet de bestemming
Bij aankomst in Amersfoort bleek – jawel – de lift weer kapot. Een roltrap was er ook niet. Een vrouw, klein van stuk maar met een groot hart, hielp me de kinderwagen twintig treden omhoog te tillen. 'Mijn zoon zit in een rolstoel', zei ze, 'dus dit is dagelijkse kost voor ons'. Ik voelde een diepe zucht van medeleven opkomen.
Uiteindelijk misten we de bus naar Soest-Zuid, maar we besloten de dag toch in stijl af te sluiten: met twee chocolade-ijsjes op het station. Want uiteindelijk, zo hoor ik coaches altijd roepen, gaat het in het leven niet om de bestemming, maar om de reis. Nou, vertel dat maar eens aan iemand in een rolstoel of aan een ouder met een kinderwagen die een trein wil pakken.
Tip: Alle columns van Lauren lees je hier
