'Ik ben dertien jaar jonger dan René. Zijn eerste zin tegen mij was dat hij een jongere vrouw zocht die kinderen wilde. Ik dacht nog: dat ga ik niet worden.
Binnen een halfjaar woonden we samen en stapte ik een wereld binnen die totaal nieuw voor me was: met een puber in huis, terwijl ik zelf geen moeder was. Mijn leven veranderde flink. Al snel kregen René en ik Fosse, die bijna 3 jaar wordt, en onlangs volgde Siep, een baby van 5 maanden.
Totaal geen ervaring
We kenden elkaar zes maanden toen we gingen samenwonen en ineens maakte ik kennis met de praktijk van een samengesteld gezin. Lisa kwam één of twee nachten per week. Ze zat in groep 7, het was coronatijd, ze miste haar vriendinnen. En ik: ik had totaal geen ervaring met kinderen.
Mijn leven was vrijheid, werken, uitgaan. Opeens was er een puber die zich ook bij mij thuis moest voelen. Dat was zoeken, zeker omdat ik geen opvoedende rol had, die lag bij René en zijn ex Mireille, maar toch ... Ik was er natuurlijk wel.
Lees ook: Nieuwe partner voorstellen aan je kinderen, hoe doe je dat?
Samen wandelen
Ik koos ervoor om vooral beschikbaar te zijn. Als ze het moeilijk had, gingen we samen wandelen, gewoon praten. Niet als moeder, meer als iemand die luisterde. Toch schuurde het soms in het begin. Ik wist niet goed wat mijn plek was. Je wilt in een nieuwe relatie belangrijk zijn, maar een dochter wint die plek altijd, en terecht.
Ik herinner me nog een dag dat Lisa door corona niet naar school kon, en de hele dag bij mij thuis bleef terwijl ik werkte. Ze had online les, daarna deden we samen iets leuks, ik kookte, René kwam thuis, en ik dacht: ik blijf hier slapen.
Maar toen Lisa hoorde dat ik óók bleef, wilde zij liever terug naar haar moeder. Voor mij voelde dat toen teleurstellend, terwijl zij gewoon 11 was en aangaf wat zij het liefste wilde. Nu kan ik dat relativeren, maar toen vond ik dat lastig.'
Geen contact
René en ik wilden al snel samen kinderen. Dat ging niet vanzelf: er waren miskramen, waar Lisa ook van wist. Ze reageerde afstandelijk. Misschien waren die miskramen achteraf ook wel beter, want eigenlijk was niemand van ons er toen klaar voor.
Maar toen ik uiteindelijk zwanger werd van Fosse, werd het moeilijker voor haar. Ze trok zich een paar maanden terug, wilde even geen contact. Dat was zwaar, ik zat vol hormonen en verlangde naar harmonie.
Van dichtbij ervaren
Maar toen, vanaf het moment dat Fosse er was, veranderde alles. Echt alles. Lisa was dol op hem. Hun band werd sterk en vanzelfsprekend. Zo wonderlijk. Toen ik later zwanger werd van Siep, was ik bang dat de balans weer zou kantelen. Ik dacht in eerste instantie niet eens aan hoe het voor Fosse zou zijn, maar vooral aan hoe Lisa het zou ervaren.
René vertelde het haar in de auto, en ze belde me meteen, helemaal blij. Ze ging mee naar echo's en zei dat ze gelukkig was met het feit dat ze nu alles van dichtbij meemaakte, omdat ze het bij Fosse op afstand had ervaren. Dat vond ik mooi.
Ex als oppas
Met Mireille, de moeder van Lisa is de band ook goed. Vanaf het begin waren er vaste momenten: aan het eind van elk schooljaar uit eten met z'n allen, verjaardagen bij mijn schoonouders waar zij altijd welkom is.
Omdat zij en René al heel lang uit elkaar waren, voelde het voor mij nooit bedreigend. Ze hoort bij de familie, en zo heb ik het ook ervaren. Naarmate Fosse ouder werd, werd hun band sterker. Hij is gek op haar en zij op hem.
Soms past ze op, ook op Siep. Dan brengen we de kinderen naar haar huis, waar Fosse zijn eigen speelgoed heeft. Hij voelt zich er thuis. Dat vertrouwen is bijzonder.
Op vakantie
Afgelopen mei gingen we met z'n allen naar Lanzarote. Lisa gaat daar elk jaar met haar moeder heen, en ze vroeg of wij mee wilden. Dus zaten we daar, met een baby van 2 maanden aan het zwembad, terwijl Lisa en Mireille Fosse bezighielden. Sinds die reis is het contact nog soepeler. We zijn geen vriendinnen, maar we zijn een team. We verschillen van karakter, maar we delen iets groots en dat verbindt.
Lees ook: Op vakantie met een baby? Zo pak je het aan
Familiefoto
Wat helpt, is dat iedereen het belang van Lisa, en daarna van Fosse en Siep, altijd voorop heeft gezet. Dat maakt mijn rol ook makkelijker. Huisregels gelden voor iedereen, dat geeft rust. En respect voor elkaars plek was essentieel: Mireille en ik hebben nooit strijd gehad, omdat we elkaar vertrouwen in hoe we het met de kinderen doen.
Fosse gaat nu naar de peuterspeelzaal, en daar hadden ze op een dag het thema 'mijn familie'. Hij nam een foto mee van ons allemaal. Ook Mireille staat erop. Voor hem is dat normaal. Voor mij inmiddels ook. En misschien is dat wel de grootste winst: dat een samengesteld gezin, hoe ingewikkeld het ook begon, nu voelt als vanzelfsprekend.'
