Fietsen. Taart eten. Over je gevoelens praten. Er waren een heleboel dingen waarvan ik niet kon wachten om ze aan kleine Simon en Berend te leren, maar seksuele voorlichting geven stond daar niet tussen.
Nooit te vroeg
Dat kon best nog even wachten totdat ze twaalf waren en een beginnend snorretje kregen, toch? Helaas: met elk jaar dat mijn jongens weer een kaarsje mochten uitblazen, kwamen er meer mannen in het nieuws die duidelijk geen goede voorlichting van hun ouders hadden gehad. Of die door roem of andere ingebeelde excuses helemaal vergeten waren hoe dat nou ook alweer moest, het leuk houden in je blootje.
Dus als er afgelopen jaren een ding duidelijk werd, was het dat je daar nooit vroeg genoeg mee kon beginnen. Niet dat je meteen hoeft uit te leggen hoe baby's worden gemaakt, maar je kunt je kinderen wel al laten oefenen met grenzen aangeven, las ik. Nee is nee. Een heel belangrijk onderdeel van het leven, tenslotte, ook buiten de slaapkamer.
Lees ook: Seksuele voorlichting geven: wat zeg je wel en niet?
Ongemakkelijk onderwerp
Ik was opgelucht en ongerust tegelijk. Moesten we dus toch aan de slag met dit ongemakkelijke onderwerp. Het scheelde misschien dat mijn kinderen al van nature goed zijn in nee zeggen, vooral als het over aan tafel komen gaat, maar toch. Hoe ging ik dit nu linken aan hun eigen lichaam?
Ineens wist ik het. Voortaan zou ik ze elke keer na het douchen, als ik hun kleine, sterke lijfjes aan het afdrogen was, vragen of ik hun piemel óók mocht afdrogen. Want: privédeel dat alleen aangeraakt mag worden als je daarmee instemt, toch?
De eerste keer, druipend op de badmat, wisten ze niet wat ze meemaakten. Of ik hun piemel mocht droogmaken? Hoezo?! O ja, als kind overkomt alles je maar, snapte ik weer, ook fysiek. Je wordt door jan en alleman opgepakt, geknuffeld, gekieteld, gewogen, omver geduwd en weer overeind gezet zonder dat iemand je wat vraagt. Mooi dus dat we gingen oefenen met zeggenschap over je eigen lijf.
Consent uit luiheid
Ik depte tevreden het lichaamsdeel dat nu alleen nog maar schattig en minuscuul was, terwijl zij nog even door gingen met lachen. Nadat het nieuwtje eraf was, begonnen ze soms met 'Nee' te antwoorden. Ook goed, alleen ontstond vervolgens de vraag: hoe dan verder? Oké, dan mag je het zelf doen, zei ik, en gaf ze de handdoek. Ook dát was de eerste paar keer nog leuk, totdat daar ook de nieuwigheid vanaf ging.
En zo zitten we inmiddels al een jaartje in de situatie dat ik de afdroogvraag stel, de piemelbezitter bijna begint te geeuwen van verveling en ongeïnteresseerd 'Jahaa' antwoordt. Ik vraag me weleens af: geldt consent uit luiheid ook als consent? Wat leer ik ze daarmee voor later? Nou ja, ik heb in elk geval bereikt dat piemels soms ook heel saai kunnen zijn. Dat is misschien ook wat waard.
Dit verhaal verscheen eerder op Ouders van Nu.
