Lucia is samen met haar partner Dave (46). Uit een eerdere relatie heeft ze een dochter van 12 jaar, en met Dave samen heeft ze een zoon van 6. Hun dochter Sofia Nova is in januari 2025 geboren.
'Eind 2023 had ik een HG-zwangerschap. Ik was echt dood- en doodziek: ik viel heel veel af, spuugde als ik onderweg was, plaste in mijn broek van het spugen. In drie weken tijd viel ik 8 kilo af, waardoor ik aan het infuus moest in het ziekenhuis. Het was zó zwaar, want ik had ook nog twee andere kinderen voor wie ik moest zorgen.
Abortus
Dit trek ik niet meer, dacht ik. Ik wilde het kind heel graag, maar ik kon het geestelijk en lichamelijk niet aan. Hoe graag ik het ook wil, mijn lichaam kan dit niet. We hebben ervoor gekozen om abortus te plegen toen ik zeven weken zwanger was. Dat was mentaal heel zwaar, want het kind was zo gewenst. Dit nooit meer, dacht ik.
Prikpil voorgeschreven
Ik werd behoorlijk depressief en huilde alleen maar, ik kreeg lorazepam om mijn hoofd wat rust te geven. Met de huisarts hebben we voorbehoedsmiddelen besproken, want ik wilde echt niet nog een keer zwanger worden. Zij raadde ons de prikpil aan: je krijgt dan elke twaalf weken een hormooninjectie. Ik heb een hekel aan prikken, maar ik vond het prima.
Twee streepjes
Na drie maanden ging ik naar de apotheek om mijn herhaalprik te halen. De assistente zei: 'Die heeft u niet gehad, dat staat niet in het systeem. U heeft wel een ontstekingsremmende prik gekregen'. De grond zakte onder mijn voeten vandaan, want ik was niet ongesteld geweest. 'De prikpil heet Depo-Provera, en u heeft Depo-Medrol gehad', zei ze. 'Ik zou maar een zwangerschapstest doen, als ik u was.'
Ik was in shock. Als een speer ging ik naar huis, heb ik een test gekocht en mijn man gebeld. En ja hoor: meteen twee streepjes. Ik moest eerst gewoon lachen: hoe dan?! Maar daarna kwamen de tranen, met het besef: dit wil ik helemaal niet.
Lees ook: De derde bleek een tweeling, en nu krijgt Carlijn (31) ondanks een spiraal nog een vijfde kind
Wekenlang huilen
Ik bleek vijf weken en twee dagen zwanger te zijn. Er zijn op meerdere vlakken dingen fout gegaan: de huisarts heeft het verkeerde recept voorgeschreven, en de assistente die de prik gaf heeft het niet doorgehad. Ze vond het wel raar dat ze een potje kreeg, en niet één spuit, zoals altijd.
Wekenlang heb ik liggen huilen en stressen. Ik wilde niet weer een abortus. Elke keer als ik me een beetje misselijk voelde, was ik bang dat ik weer zo ziek zou worden. En ik voelde ook: ik wil dit niet, ik wil het andere kind. Het kind dat ik weg heb laten halen.
Lees ook: Ongewenst zwanger, wat nu?
Wegkijken bij de echo
Mijn man en ik spraken af dat we het toch gingen proberen. Gaat het niet, dan gaat het niet – we kijken of we de twaalf weken doorkomen. Die eerste weken wilde ik er niets van weten. Ik wilde niet eens kijken naar de echo, ik wilde me niet weer binden aan een kind.
Uiteindelijk heb ik de twaalf weken gered, maar het was heel zwaar. Ik heb veel lichamelijke klachten gehad. Ik had last van bekkeninstabiliteit en kon bijna niet meer lopen. Ik was 25 kilo aangekomen, ik was één grote dikke ton.
Engeltje
Met 15 weken kwamen we erachter dat het een meisje was. Daar was ik heel blij mee, dat was een mooi moment in die periode. Die eerste drie maanden waren zo dubbel. Ik wilde haar eigenlijk niet, ik wilde die andere. Maar er wilde een zieltje heel graag bij ons zijn. Dat zei ik ook tegen mijn man: ze is naar ons toegestuurd om van te houden.
Met 37 weken werd Sofia geboren. Het is een verschrikkelijk mooi meisje. Iedereen die haar ziet op straat en in de tram, zegt dat het net een engeltje is. Dat zeiden we ook tegen elkaar: ze komt echt van boven. Ik geniet zo intens van haar, ik ben verslaafd aan haar. Ik geef haar ook borstvoeding, dat ging vanaf het eerste moment goed.
Lees ook: Wil je borstvoeding geven? Goede voorbereiding helpt
Dokter vergeven
Tegelijk is het heel dubbel. Normaal kies je voor een zwangerschap, maar zij is door een fout van de dokter in de wereld gekomen. Dat vind ik heel moeilijk. In het begin wilde ik niets van de huisarts weten, ze heeft me voor een keuze gezet waar niemand twee keer achter elkaar voor zou moeten staan: of ik het wilde houden of niet.
Maar ik heb het haar vergeven. Ook de assistente die de prikken heeft gegeven, heeft slapeloze nachten gehad. Maar ook haar neem ik het niet kwalijk.
Geestelijk zwaar
Ik zit bij de fysio voor mijn rug- en bekkenklachten, lichamelijk ben ik aan het herstellen. Het is vooral geestelijk heel zwaar. We praten er veel over, ik huil om wat ik heb meegemaakt. Ik mag soms ook niet oké zijn, en even niks willen doen.
Het is financieel ook zwaar. Luiers en babyspullen zijn zo duur, gelukkig geef ik borstvoeding. We wonen in een flat met drie slaapkamers: nu slaapt ze bij ons op de kamer, later wordt dat een puzzel.
Lees ook: Hoelang duurt het voordat je weer jezelf bent na een bevalling?
Sterker dan ooit
Maar we maken er altijd het beste van. We zijn echt happy met z'n allen. Sinds we hebben besloten dat we de baby wilden houden, zijn Dave en ik zo close geworden. Het heeft ons sterker gemaakt dan we ooit zijn geweest.
En we genieten enorm van Sofia. Zeven dagen na de bevalling heb ik in het kraamhotel gezeten. Ik wilde bijkomen van alles en alleen met Sofia zijn. Dat had ik echt even nodig: dus jíj bent degene die zo graag bij ons wou zijn.'
