'Sinds ik kinderen heb, kook ik niet meer', zei een vriendin. 'Ze vinden het toch niet lekker en hangen alleen maar ondersteboven op hun stoel om een toetje te zeuren.' Het gevolg is dat ze tegenwoordig vooral dingen uit de diepvries opwarmt, pizza haalt of het enige maakt dat haar kinderen wel lusten: quesadilla's. Eten, het is net zoiets als het begrip weekend: nooit meer hetzelfde als je eenmaal kinderen hebt.
Ons eigen dieptepunt kwam toen Simon als kleuter tijdens een chaotisch diner zijn kip tegen het plafond gooide. Letterlijk. Vlak daarvoor was het een herrie, maar nu waren we heel even sprakeloos. De kip bleef niet plakken, waardoor je het ook een hoogtepunt zou kunnen noemen.
Lees ook: Wanneer kan je kind met bestek eten?
Ouderlijke tafelmanieren
Lang ben ik verbijsterd geweest over het gebrek aan tafelmanieren bij peuters en kleuters. Natuurlijk eten ze niet meteen met mes en vork, maar ze kunnen het toch tenminste proberen? Hun totale desinteresse in eten en tafelgenoten vond ik stuitend. Wéér een hap uit de kurken onderzetter genomen, waaróm?
Tot ik me bedacht: hoe goed zijn mijn eigen ouderlijke tafelmanieren eigenlijk? Ik hield zelf dan wel hartstochtelijk van eten (waardoor ik er slecht tegen kon als anderen het in hun haar smeerden) maar vaak werd ik door hun geklier zó kwaad dat ik uit het niets begon te schreeuwen.
Een keer heb ik stamppot in de mond van mijn huilende en weigerende kleuter gepropt – not a pretty sight. En dat ze mijn geliefde kokoswortelsoep niet wilden, vond ik zo moeilijk te accepteren, dat ik er een tablet bij pakte en alles tijdens Sesamstraat naar binnen lepelde – tot de peuter alles weer uitkotste. Hij bleek misselijk, dáárom wilde hij geen soep. Wat ik wil zeggen: op etiquettegebied verschilden ze niet zoveel, de steile leercurves van mijn kinderen en die van mij.
Lees ook: Wat is voor jou belangrijk en hoe geef je je waarden en normen door aan je kind?
Door elkaar heen boeren
Maak het gezellig aan tafel, adviseren opvoedexperts vaak. Als iedereen het leuk heeft, krijg je vanzelf een ontspannen diner. Maar ik was vooral bezig met hapjes in monden stoppen en voor de honderdste keer uitleggen dat ze niet door me heen moesten schreeuwen (of boeren) en dacht: hoe dan? Viel er heel soms ineens een stilte, dan wist ik van verbazing niet meer wat ik wilde zeggen en vreesde dat we in zo'n uitgepraat stel veranderd waren.
Als het niet zo vermoeiend was, zou het best grappig zijn geweest. En daar zit waarschijnlijk ook de oplossing: lach erom. Als je kunt. En zorg dat je in ieder geval zelf lekker eet. Uiteindelijk is het langzaam, heel langzaam, beter geworden. Ze schreeuwen nu naar elkaar dat ze moeten blijven zitten. Soms gebruiken ze hun mes om niét in hun placemat te snijden. Vaak is het zelfs gezellig.
Lees ook: Lust je kind niets? Zo houd je het gezellig aan tafel
Picknickkleedje onder de kerstboom
Het enige waar ik nog mee zit, is het komende kerstdiner. Als een harmonieuze familie uren aan tafel zitten, dat lijkt me gewoon zo kerstig, maar ik vrees dat de kinderen in werkelijkheid na tien minuten van tafel willen en anders hun wenkbrauwen verbranden aan de waxinelichtjes.
Nou goed, dan maar tussen de gangen door een tabletpauze op de bank. Tot ik een tip van kookboekschrijver Nigella Lawson las, zelf Brits en dus enorm gesteld op een klassiek kerstdiner: leg voor de minderjarigen een kleedje onder de kerstboom en laat ze daar picknicken. Ouders blij, kinderen blij. Klinkt als een perfect kerstdiner – en bij kaarslicht ziet niemand die kipvlek op het plafond.
