Lees ook: Geboortefoto van het jaar 2023: dit zijn de winnaars
'Toen de uitslag kwam was onze dochter Jill pas vijf weken oud. Onze roze wolk was in één klap weg: Emiel zou niet meer beter worden. Ineens kwamen de mensen niet meer op kraamvisite, maar op ziekenbezoek. Wat een surrealistische tijd was dat. De artsen konden ons niet vertellen hoe lang Emiel nog bij ons zou kunnen zijn, dus voordat hij levensverlengende chemo kreeg, besloten we om zijn zaad in te laten vriezen. De chemo zou zijn vruchtbaarheid aantasten en we wilden heel graag nog samen een kind.
Lees ook: Jolanda's bevallingsverhaal: 'Ik doe alsof er een wee is en geef alles. Daar is ze!'
Afscheid nemen
Een groot gezin is altijd mijn ideaalbeeld geweest. Emiel vond het een naar idee dat Jill en ik straks altijd met ons tweetjes aan tafel zouden zitten. Daar keek ik zelf ook bepaald niet naar uit. Maar het was desondanks geen makkelijke beslissing: was het niet egoïstisch om een kind op de wereld te zetten dat straks geen vader meer zou hebben? Zou ik het wel aankunnen, alleen met twee kleintjes en volop in de rouw? Emiel had er veel moeite mee dat hij van twee kinderen afscheid zou moeten nemen, maar vond het tegelijkertijd een mooi idee dat hij in nóg iemand zou voortleven. We besloten ervoor te gaan.
Het ziekenhuis adviseerde om met ICSI te starten na Emiels overlijden. Dat was niet wat wij voor ons zagen. We wilden zo normaal mogelijk samen naar de geboorte toeleven, met zo min mogelijk verdriet. Dat is gelukt. Emiel was bij de twintigwekenecho, waar we hoorden dat we weer een dochter zouden krijgen, we bedachten haar naam en hij heeft de babykamer geschilderd. Maar de proefdruk van het geboortekaartje viel op dezelfde dag op de mat als de rouwkaart. Ik was 32 weken zwanger.
Lees ook: 7 moeders vertellen: dit is hoe een wee écht voelt
Net Emiel
Eerder had ik al besloten dat ik in mijn eentje wilde bevallen, met alleen de verloskundige erbij. Als Emiel er niet bij kon zijn, de enige op aarde bij wie ik volledig mezelf kon zijn, dan niemand. Emiel snapte dat, al vond hij het wel naar voor mij. Op het moment suprême heb mij echt wel even eenzaam gevoeld. Ik moest het helemaal alleen gaan doen, zo voelde het ineens. Dat gevoel duurde gelukkig kort, Lotte was er in no time. Toen ze op mijn borst gelegd werd, hoefde ik niet te huilen. Ik had dat moment al zo vaak afgespeeld in mijn hoofd, blijkbaar bleven de emoties daarbij op de achtergrond. Misschien kon ik op dat moment niet anders.
Dat Lotte (nu 1,5) straks niet weet wie haar vader is, vind ik het allermoeilijkst. Ze lijkt heel erg op Emiel, ik had zo graag gewild dat hij dat ook zou zien. Ik heb er geen moment spijt van dat we het zo hebben gedaan, hoe zwaar ik het soms ook heb. Emiel heeft Lottes geboorte dan wel niet meegemaakt, hij wist wél dat hij vader zou zijn van twee prachtige dochters. Daar ben ik ontzettend blij mee.'
Lees ook: Supersnel bevallen: 'Hij viel op de grond. Dat geluid vergeet ik nooit meer'
Interviews: Neeltje Huirne Visagie: Marja Hermes en Corinne van der Heijden
