Lees ook: Kort maar krachtig: dit zijn de voor- en nadelen van een stortbevalling
'Ik was 41 weken zwanger, zat er echt op te wachten. Die ochtend dacht ik: volgens mij is het aan het rommelen. Er waren geen weeën. Ik bracht de middelste naar het kinderdagverblijf, ging boodschappen doen, dat soort dingen. Rond 10.30 uur kwam ik thuis en werd mijn oudste opgehaald voor een middagje zwemmen. Toen de deur dichtging, voelde ik een wee, het was toen 11.05 uur. Ik appte mijn man: misschien kun je thuis komen werken? Dan ben je in de buurt.
Geen hulp
Gelukkig was hij snel thuis, want ik kreeg ineens een heel heftige wee en daarna nog twee die ik bijna niet kon verdragen. Het overviel me. "Ik ga de verloskundige bellen," zei Hans. Er kwam nog zo'n wee en ik kreeg persdrang. Al die tijd hield ik me vast aan de kast, daar stond ik toen de weeën begonnen en sindsdien leek ik bevroren. Ik was niet in paniek, maar schrok wel. De verloskundige is er nog niet, we hebben geen hulp, wat moeten we doen? Ik kreeg een perswee, het water brak. Hans had de deur opengezet voor de verloskundige. Stond ik daar bij die kast, maar Hans was rustig.
Lees ook: De bevalling, wat kun je verwachten?
Glibberig
Ik bukte een beetje en zag het hoofdje. "Hierna komt hij eruit, je moet hem oppakken," zei ik. Ik weet niet waarom, misschien dat het lastig was, maar met dat hoofdje zo eruit durfde ik helemaal niet meer te bewegen. De weeën gingen maar door, er was amper tijd om na te denken. Hans was op de grond gaan zitten en probeerde Julan op te vangen bij de tweede perswee. Maar er was veel vruchtwater, het was zo glibberig, al dat bloed. Hans had Julans hoofdje vast, maar hij kwam met zo veel vaart eruit dat hij met zijn ruggetje op de grond in het vruchtwater viel. Niet hard, Hans brak zijn val, maar dat geluid vergeet ik nooit meer. Het was 11.29 uur, alles ging zo snel. Ik schrok enorm. En nu? Wat doen we nu? Julan huilde niet meteen. Ik dacht een seconde: is-ie dood? Dit is niet goed gegaan. Veel mensen zeiden later: "Wat fijn dat het zo snel ging." Maar het was geen fijne ervaring. Ik dacht toen even: ik heb het verpest en nu overleeft mijn kind het niet.
Ook interessant: Bevallen: thuis of in het ziekenhuis?
Totaal bevroren
We wikkelden Julan in handdoeken, maar we beseften niet dat hij door die navelstreng bloed verloor. Hij werd lijkbleek. Dit gaat niet goed, wat is er aan de hand? Hij ademde wel goed. De verloskundige kwam binnen, ik stond daar maar bij die kast, nog steeds totaal bevroren en in paniek. De verloskundige riep meteen: "Waar is het navelklemmetje?" Toen dat erop zat, was er meer rust. Julan had wat bloed verloren door de navelstreng, maar zijn scores waren goed. Er was niks aan de hand, gelukkig. Ik heb er later nog weleens over gedroomd, hij is echt gevallen. Eerst durfde ik het ook niet aan anderen te vertellen, welke moeder laat haar eigen baby vallen? Hans zei: "De volgende keer sta ik klaar met keepershandschoenen."'
