1. 'Flinke pijnscheuten in mijn kont'
Eva (41) moeder van Reza (6): 'Zelfs de verloskundige keek me aan alsof ik gek was. Maar ik voelde de weeën toch echt vooral in mijn kont. Een scherpe kramp, een soort steek, in mijn billen. Voor de bevalling had ik een cursus hypnobirthing gedaan waarbij ik de weeën vooral als 'golven' moest beschouwen. Want – zo is de insteek van hypnobirthing – bevallen hoeft helemaal geen pijn te doen. Nou, het deed wel pijn hoor en het waren echt flinke pijnscheuten. Bij mijn billen dus.
Achteraf denk ik dat het lage rugweeën waren. Gelukkig was de bevalling verder een heel mooie ervaring. Het mooie aan weeën vind ik dat er meestal een flinke pauze tussen zit. Je kunt je dan even opladen voor de volgende wee en tijdens elke wee weet je: hij gaat weer voorbij.'
Zo voelt een ruggenprik écht volgens deze 17 moeders
2. 'Mijn blindedarmontsteking was pijnlijker'
Alida (37) is moeder van Tom (5) en Stine (1): 'Zes weken na de geboorte van mijn eerste kind kreeg ik een blindedarmontsteking. Dat deed pas pijn. Echt, ik zou tien keer liever bevallen. De weeën waren natuurlijk best onaangenaam, maar ik vond ze niet enorm pijnlijk. Ik heb ademhalingstechnieken van zwangerschapsyoga gebruikt en zat helemaal in mezelf. Ik was volledig geconcentreerd. Die zintuigen die op scherp stonden, dat vond ik heel bijzonder.
Je staat er niet bij stil dat je die oerdrift hebt. Bij de tweede was het in drie persweeën gedaan. De hele bevalling duurde maar één uur en tien minuten. Ik denk dat beide bevallingen zo fijn waren door het vertrouwen dat ik had in mijn lichaam en mijn goede voorbereiding. Ik heb zwangerschapsyoga en haptonomie gedaan. Mijn kind ter wereld brengen was echt een feestje.'
Bereid je voor op de bevalling met één van deze boeken.
3. 'Het leek wel een tsunami'
Janneke (34) is moeder van Teun (6) en Elin (2): 'Ik bleef maar herhalen: "Dit is niet normaal, dit is niet normaal." Even keek ik op naar mijn bezorgde man die aan de rand van het bed stond om te vervolgen met: "Lief, dit is niet normaal, dit is niet normaal." Ik had een weeënstorm. Dat betekent dat de weeën zonder pauze achter elkaar kwamen. Van 5 centimeter ontsluiting tot het persen was het één lange wee. Ik kan het nergens mee vergelijken, een tsunami was het.
Bij mijn oudste had ik dat niet, toen kwamen de weeën en gingen ze weer over, zodat ik even op adem kon komen. Ik denk dat het bij de geboorte van mijn dochter anders ging, omdat ik zo bang was om mijn oudste wakker te maken met mijn geschreeuw. Die lag rustig in zijn kamer te slapen. Ik kon me daardoor niet overgeven aan de bevalling.'
4. 'Alsof iemand met twee vuisten in mijn baarmoeder kneep'
Stella (28) is moeder van Dean (1): 'Hoe de weeën voelden? Alsof ze er niet waren. Na de ruggenprik dan. Toen ik die prik eenmaal kreeg, was het alsof ik heerlijk weggleed in een warm bad. Daarvoor had ik twintig uur lang weeën gehad. Dat voelde alsof iemand met twee vuisten mijn baarmoeder fijn kneep en er ook nog eens twee voeten tegenaan zette. Ik lag in een soort trance in mijn slaapkamer met mijn twee miauwende katten op het voeteneind. Met z'n drieën lagen we te jammeren terwijl mijn vriend bezorgd probeerde te helpen. In het begin viel het nog mee: toen waren het van die menstruatiekrampen waarvan ik dacht: is dit het nou? Maar ha, daar bleef het helaas niet bij.
Na twintig uur stelde de verloskundige een ruggenprik voor. Eigenlijk wilde ik dat niet – ik was bang voor die prik – maar zij verzekerde me heel rustig dat het beter was. En ze had gelijk. Na die ruggenprik viel ik in slaap en terwijl mijn vriend op de monitor de ene wee na de andere voorbij zag komen, doezelde ik door. Toen ik wakker werd, had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Die ruggenprik was ideaal, want in mijn slaap kon ik me pas overgeven aan de weeën.'
5. 'Het voelde alsof de wee door mijn buik rolde en ik hem weg blies'
Lieke (33) is moeder van Bob (6 maanden): 'Op yoga had ik geleerd dat je overal spanning op moet zetten behalve op je buik. Dus zette ik tijdens de weeën al mijn kracht op mijn armen, zo kon ik mijn buik ontspannen. We waren in het ziekenhuis en mijn vriend hielp. Hij waarschuwde me als hij op de monitor een wee zag aankomen. Ik kon me dan alvast concentreren op het ademen. Het voelde alsof de wee door mijn buik rolde en ik hem weg blies. Tussendoor kon ik gewoon kletsen.
Eerlijk, ik vond niet heel erg pijnlijk. Dit kan toch niet alles zijn, dacht ik. Na de bevalling was ik echt high: ik straalde en voelde me zo fit. Hoe het komt dat mijn bevalling zo fijn was? Misschien hebben veel vrouwen angst waardoor ze verkrampen. Ik ben geen enkel moment bang geweest. Waarschijnlijk ook omdat mijn moeder twee makkelijke bevallingen heeft gehad. Natuurlijk deed het pijn, maar ik heb ooit cystes gehad en die pijn was honderd keer erger. Dit was goed te doen.'
Dingen die niemand je vertelt over de bevalling (maar die je wel wilt weten)
6. 'Ik had het gevoel dat ik moest poepen'
Roos (31) is moeder van Daan (9) en Lynn (2): 'Als ik aan vriendinnen vertel dat ik tijdens de bevalling het gevoel had alsof ik ongelooflijk moest poepen, zeggen ze allemaal: "Ja, tijdens het persen zeker?" Maar nee: voor mij voelden niet alleen de persweeën alsof ik een grote boodschap moest doen, ook de ontsluitingsweeën voelden zo.
De hele bevalling had ik een enorme aandrang om naar de wc te gaan, maar eenmaal daar kwam er niks uit. Ook geen baby gelukkig, dat zou niet handig zijn voordat ik volledige ontsluiting had. De weeën deden flink pijn, maar die enorme aandrang om te poepen overheerste.'
7. 'De persweeën gaven me kracht, ze konden me niet hevig genoeg zijn'
Merlin (41) is moeder van Lize (13) en Tijn (9): 'Toen de persweeën begonnen, vond ik dat heerlijk. De ellende was voorbij, eindelijk kon ik zélf aan de slag. De ontsluitingsweeën die ik daarvoor had, vond ik op zich te doen. Natuurlijk deed het zeer, een soort kramp die steeds heftiger wordt, maar ik kon ze opvangen. Ik vond het alleen zo irritant dat ik het moest ondergaan.
Wegzuchten of puffen lukte niet, dus ik ademde maar een beetje mee. Verder kon ik niet zoveel doen. Daarom was ik zo blij toen die persweeën kwamen. Kom maar door, dacht ik, nu mag ik. Het is niets voor mij om passief iets te moeten ondergaan, ik dóé liever iets. Die persweeën gaven me kracht, ze konden me niet hevig genoeg zijn.'
