Linda: 'Vooraf dacht ik: o, dat persen dat lukt me wel. Het zal misschien wel lijken op het gevoel dat je een heel grote drol eruit moet krijgen en dat dan na heel veel persen lukt. Maar eenmaal echt bezig dacht ik: no way, dit is zóóó niet hetzelfde. Het past gewoon niet. Het is eerder alsof je een voetbal hebt ingeslikt en die er op een of andere magische manier weer uit moet. Oftewel: dat lukt niet! Dat het toch is gelukt, vind ik nog steeds een wonder.'
Sil: 'Ik zag vooraf heel erg tegen de persfase op. Maar tijdens de bevalling was het persen vooral een opluchting: die weeën had ik ondergaan, dat was een kwestie van opvangen. Nu kon ik zelf actief aan de slag en trok die ergste pijn weg. Dat gaf me een enorme power boost.'
Caro: 'Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik mijn benen vastpakte en dacht: oké, hier gaan we dan écht. Het moment dat de verloskundige zei dat ik mocht persen, vond ik overigens heel eng. Ik schoot in lichte paniek. Kon ik het wel? Maar vervolgens nam mijn lijf het over, want de druk die je voelt tijdens het persen is gewoon niet te houden. Daar heb je geen controle over. Het is echt een oergevoel en met niets te vergelijken.'
Lees ook: Persen tijdens de bevalling: hoe gaat dat?
Rachel: 'Bij mijn eerste heb ik een uur lang keihard zitten duwen. Zo voelde dat echt. Het erge: ik wist ook gewoon dat het geen effect had. Ik voelde hem steeds weer terugzakken. Zo frustrerend. Uiteindelijk is de vacuümpomp erbij gepakt en na veel duw- en trekwerk kwam hij er eindelijk uit. Ik had geen idee dat het zoveel moeite zou kosten.'
Nadia: 'Vooraf was ik heel relaxed. Ik heb een vrij hoge pijngrens en dacht dat persen me heus wel zou lukken. Ik had van tevoren ook opgezocht hoe lang de persfase uiterlijk zou duren bij de eerste: dat bleek een uur te zijn. Ik dacht: nou oké, één uur heel heftige pijn, dat kan ik wel aan. Little that I knew… De pijn vond ik niet te harden en een uur lang persen bleek een echte nachtmerrie. Want ja: bij mij duurde het dus echt een uur lang. Sterker nog: 1 uur en 5 minuten. Ik heb zo hard in de reling van het ziekenhuisbed geknepen dat de blaren erop zaten. Maar dat was nog de minste schade die ik had.'
Agnes: 'Het moment dat ik ging persen, dacht ik: help, maar waar moet ik dan naartoe persen? Ik had geen idee! Gelukkig kwam de verloskundige met de oplossing. Tijdens een perswee toucheerde ze me en zei ze: 'Goed, en nu híér naartoe persen! Nu!' Auw! Het hielp overigens heel goed.'
Erin: 'Bij de tweede dacht ik vooraf: dit gaan we weer even klaren, heerlijk die flow van weeën en de trots achteraf. Weeën, ja die herkende ik meteen. Menstruatiepijn keer tien. Intense druk onderin mijn buik tot in mijn bekken, het gevoel een megadrol eruit te persen. Maar zo geleidelijk als het ging bij mijn eerste kind, zo snel en hysterisch was de pijn bij deze bevalling. Heftige harde buiken die mij zo intens pijn deden, alsof ik volledig uit elkaar zou klappen. 'Beetje' wegpuffen zoals geleerd bij de yogales, werkte deze keer niet echt. Elke wee trok mij volledig leeg qua energie. Godzijdank waren daar de persweeën. De adrenalinestorm maakte mij helder en superkrachtig. Achteraf dacht ik: holy moly, dit was wel even anders dan de eerste keer.'
Lees meer: Wat niemand je vertelt over de bevalling
Sophie: 'Van tevoren had ik me niet echt een voorstelling gemaakt van de weeën en het persen. Ik zou het allemaal wel over me heen laten komen. Toen de weeën eenmaal op gang waren gekomen, merkte ik dat ik erg in mezelf keerde. De weeën volgden elkaar steeds sneller op en toen de weeënstorm begon, wist ik het even niet meer. Ik probeerde de rust en controle te bewaken, maar dit vond ik erg moeilijk. Ik wist me geen houding te vinden. Tot ik op m'n linkerzijde ging liggen, die houding vond ik heel fijn. Uiteindelijk had ik het gevoel alsof ik moest poepen. Ik kon alleen nog niet persen, omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. Toen het eindelijk mocht, voelde dat als een ontlading. Ik voelde een oerkracht omhoog komen die ik nooit eerder heb gevoeld. Na een paar keer persen was daar eindelijk het hoofdje, maar tegelijkertijd ook de bekende 'ring of fire'. Een helse brandende pijn, voor m'n gevoel duurde dit wel even, maar gelukkig na een paar keer persen kwamen de schouders en de rest van haar lichaam tevoorschijn. Het euforische gevoel daarna is onbeschrijfelijk, een roes, iets onwerkelijks en echt intens bijzonder. Een klein mensje dat mijn lichaam heeft gemaakt, gevormd en heeft laten groeien. Een heel mooie ervaring.'
Bianca: 'Persen is het fijnste moment van de bevalling. Ik was wel heel blij dat onze dochter maar een klein hoofdje had. Ik voelde het niet eens toen het hoofdje stond.'
Tessa: 'Ik vond het minder pijnlijk dan de laatste ontsluitingsweeën en echt een gevoel alsof je een meloen moet uitpoepen. Ook wist ik van tevoren niet dat ik tijdens het persen mijn adem in moest houden en geen geluid mocht maken. Helaas zakte mijn dochter steeds terug en was ik mijn kracht na 2 uur persen ook wel verloren. En de kracht om m'n benen naar me toe te trekken was ook weg. Wat een workout was dat, zeg! Na 2,5 uur persfase werd ze eindelijk geboren met de hulp van een knip en vacuümpomp. Hoop dat ik volgende keer iets minder lang hoef te persen.'
Lees meer: Dit zijn de 15 beste bevallingstips van verloskundigen
Esther: 'Ik vond persen het ergste van de hele bevalling. Het deed pijn in m'n hele onderrug en buik. Een rare pijn die ik niet goed kan omschrijven. Daarbij had ik het gevoel dat ik de complete controle over m'n eigen lijf kwijt was. M'n lichaam deed het helemaal zelf voordat ik überhaupt mocht persen. Ik vond het echt afschuwelijk.'
/d2fed7e2b60d4ef098bd926a12cf6bac/image.jpg)
/0e93567459654050acb254395808a611/image.jpg)
/4e7099a0e6c442a2be4f5e04d3173265/image.jpg)
/f6fea6eb42e7409c9ad3477028a73dc1/image.jpg)
/1f83bba1dd55485ea93245f70872f0b8/image.jpg)
/0e78b103af8040e89a2839bc61231cff/image.jpg)
/021fe495ab7f46a8b4f8d22c8fe10d16/image.jpg)
