'Ik heb dienst en dat betekent: de telefoon in de gaten houden en klaarstaan zodra ergens een bevalling begint. Ik vind bevallingen leuk, ben er graag bij om te assisteren en het moment dat er een baby wordt geboren blijft magisch. Als de telefoon gaat, pak ik dan ook meteen mijn tas en vertrek richting het opgegeven adres.
Ik krijg ook de naam van de vrouw door, maar die zegt me natuurlijk niets. De rit naar het huis in een nieuwbouwwijk duurt niet lang. De aanstaande vader doet open, de verloskundige is er al en ik loop naar boven, waar de bevalling al even aan de gang is, maar nu pas echt vordert.
,,Hoi", zeg ik als ik de slaapkamer binnenkom. ,,Ik ben Geraldien van de kraamzorg. En jij ..." Ik stok even. Er is iets met het gezicht van de kraamvrouw dat me doet fronzen. Ik kijk haar in de ogen en zie het dan meteen. Dit is Caroline!
Vriendschap in groep één
Dertig jaar geleden sloten Caroline en ik op onze eerste schooldag in groep één vriendschap; we hebben bijna dezelfde geboortedatum en startten op dezelfde dag. Die vriendschap bleef hecht tot zij helaas op haar tiende verhuisde vanwege de scheiding van haar ouders.
Het was een afscheid zoals meisjes van 10 dat hebben: tránen met tuiten, beloftes over brieven, maar na drie maanden en twee brieven was het contact voorbij. Toch heb ik haar nog lang gemist, ze was echt mijn allerbeste maatje.
Lees ook: 5x zó belangrijk is een beste vriend(in) voor je kind
En hier sta ik dan, in haar slaapkamer, terwijl zij heftige weeën heeft en op het punt staat haar eerste kind ter wereld te brengen. ,,Oh my god", puft ze, niet van een wee maar van het enorme toeval. ,,Dit is echt geweldig."
We laten het onderwerp voor nu even rusten, want de weeën worden steeds pijnlijker en Caroline heeft al haar energie nodig om ze op te vangen. Een paar uur later houdt ze supertrots en supermoe haar zoon in haar armen: een prachtig kereltje van ruim 3800 gram.
Ik voel de band van toen
Na een tijdje is er een rustig moment om even te praten. Caroline vertelt dat ze onlangs is terugverhuisd naar de plek waar ze is opgegroeid, met de liefde van haar leven. En dat ze de tijd die we samen op school zaten nog steeds beschouwt als een paar van de gelukkigste jaren uit haar jeugd. Voor mij geldt hetzelfde en ik realiseer me dat ik onze band van toen weer voel, ook al zijn we nu vreemden voor elkaar.
,,Bel me", zegt Caroline bij het afscheid en ze geeft me haar nummer. Ik heb alleen bij de bevalling geassisteerd maar zal de komende dagen de kraamzorg niet op me nemen, dus ik zie haar niet meer. ,,Ik zou het zo leuk vinden om eens bij te kletsen."
Voor de zekerheid overleg ik met mijn leidinggevende, omdat privécontact met cliënten in principe niet wordt toegejuicht vanuit de organisatie. Maar mijn leidinggevende ziet geen problemen. ,,Lekker koffiedrinken", zegt ze glimlachend. ,,Waar een bevalling al niet goed voor kan zijn."
Lees ook: Zo houd je de vriendschap sterk met vrienden die (nog) geen kinderen hebben
We halen herinneringen op
Zes weken later zie ik Caroline in een koffietentje. Ik knuffel met haar zoon en we halen oude herinneringen op – aan de vreselijke meester in groep vier en onze gedeelde angst voor spreekbeurten. Aan de klasgenootjes die we niet meer spreken maar natuurlijk wél op Facebook hebben opgezocht. We hebben het ook over onze levens nu, over onze mannen, onze families en het is alsof die bijna 25 jaar die zijn verstreken, er helemaal niet zijn.
Bij het afscheid maken we meteen een nieuwe afspraak en ik weet: die dag is er niet alleen een baby geboren, maar er is ook een hernieuwing van onze vriendschap ontstaan. Mijn leidinggevende heeft gelijk: waar een bevalling al niet goed voor kan zijn.'
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
