In jullie eerste podcast namen jullie de luisteraar mee in de strijd tegen baarmoederhalskanker. Nu komt er een deel twee. Vertel.
Lex: 'Ja, het begint eigenlijk met dat Suus een jaar is hersteld en dat we het op de natuurlijke manier mochten proberen. Dan kom je dus in een situatie van op gezette tijden het 'leuk' met elkaar hebben. Ik ben haar zelfs in het buitenland gaan verrassen, toen voelde ik me een soort sekstoerist in Frankfurt, haha. Uiteindelijk hebben we toch de hulp ingeroepen van het ziekenhuis. Moest ik op Vaderdag nota bene masturberen in een potje, dat werd later bij Susan geïnsemineerd. Dezelfde dag gingen we naar Pinkpop omdat ik moest optreden. Dat waren wel echt twee uitersten.'
Lees ook: (Borst)kanker en zwanger worden
Susan: 'En dan blijk je op een gegeven moment zwanger. We waren dolblij, maar het was ook eng. Door de baarmoederhalskanker kleefden er veel risico's aan. De kans was heel klein dat het kindje de hele zwangerschap bleef zitten. Ik telde de weken en bij elke controle moest ik huilen. Het hele proces had ook effect op onze relatie. Er waren zoveel ups en downs, waardoor het niet altijd lukte om te genieten.'
Maar het kwam goed: dochter Kees werd gezond geboren.
Susan: 'Ja. Ze bleef uiteindelijk tot 39 weken zitten, tot de datum van de geplande keizersnede. Echt een unicum, vooral omdat we zo in onzekerheid zaten al die tijd.'
Tekst gaat verder onder de foto.
Is het pijnlijk om terug te blikken op alles? Of werkt dat juist helend?
Susan: 'Voor mij werkt het helend, al is het confronterend. Ik ben eigenlijk het type dat confrontaties wil vermijden. Dus ja, het is pittig om alles weer op te rakelen, maar daardoor kan ik het ook wat meer loslaten. Lex, jij hebt alles moeten monteren. Dan ga je nóg een keer door al die emoties heen. Dat was wel pittig.'
Lex: 'Dat was met De tumor tapes al niet fijn en dat had ik nu weer. Suus zat mentaal best wel diep en kreeg ook nog eens spit. Daarnaast hadden we ook nog stress: blijft het kind wel zitten? Daar sta je mee op en ga je mee slapen. Het grote verschil is alleen dat ik nu wist dat het een vrolijk einde zou krijgen. Want: zwangerschap en een gezond geboren kind, onze dochter Kees.'
Soms gaat het anders: Kathinka werd onvruchtbaar door baarmoederhalskanker: 'Als ik geen moeder zou worden, ging ik liever dood'
En nu is baby nummer twee ook nog onderweg. Hoe beleef je deze zwangerschap?
Susan: 'Omdat het deze keer op een natuurlijke manier is gegaan en we niet die strijd vooraf hebben gevoerd, ben ik veel relaxter. En Keesje heeft natuurlijk bewezen dat ze bleef zitten. Het hangt nog wel boven me hoor, ik ben nu dertig weken, dus het blijft spannend. Maar psychisch is het heel anders. Ik ben nu optimistisch.'
Waarom willen jullie dit delen met de wereld?
Lex: 'Het is echt niet vanzelfsprekend om zomaar een gezin te stichten, zeker niet na zo'n diagnose. En die roze wolk van een zwangerschap is er ook bij veel mensen níét. Dat taboe hopen we te doorbreken. Tegelijkertijd: hoop doet leven, kijk maar naar ons.'
'Wat we ook willen meegeven is het belang van meedoen aan het bevolkingsonderzoek. Dat moet net zo gewoon worden als een rondje sportschool of een tandartsbezoek. Daarom hebben we de handen ineengeslagen met BNNVara. Dus haal dat uitstrijkje als je 30 bent! Voorkomen is zoveel waard.'
Susan: 'Ik had zelf heel erg behoefte aan succesverhalen. Toen wij dit traject in stapten, wisten we: oké, de kansen zijn klein. En in het ziekenhuis zeiden ze ook dat er weinig vergelijkingsmateriaal was. We hopen met ons verhaal dus te laten zien dat het heel pittig kan zijn, maar dus ook goed kan gaan.'
