'Zullen we je vliezen breken? Dan kunnen we hopelijk doorpakken.' De verloskundige kijkt ons aan. Tranen prikken in mijn ogen. Ik hou Remco's hand stevig vast en voel ook zijn verdriet. Het is zó dubbel allemaal.
Lichtpuntje
Onze dochter gaat geboren worden. Zo'n bijzonder moment, maar het gaat samen met veel verdriet. 'Ik laat jullie even alleen,' zegt de verloskundige terwijl ze de kamer uitloopt. Het is allemaal nog zo vers. Nog geen jaar geleden overleed ons zoontje Noud op eenjarige leeftijd. Een maand later bleek ik zwanger. Het was een lichtpuntje in een gitzwarte tijd. Je voelt je op de een of andere manier schuldig. Alsof je niet meer mag lachen. Deze zwangerschap gaf weer hoop. Ook voor Noah, Jonah en Boaz, mijn drie kinderen uit een vorig huwelijk.
Bizarre vergelijkenis
Ik kijk de kamer rond. Het is dezelfde kamer als waarin Noud geboren is. Zelfde tijdstip. Het is zelfs weer een zaterdag. De gelijkenis is eigenlijk bizar. Remco veegt een traan van zijn wang. Nog even knijp ik zachtjes in zijn hand. Noud was zíjn enige kind.
Iedereen klaar?
'Ben je er klaar voor?' vraagt de verloskundige rustig. Even voel ik wat warm water langs mijn been lopen, maar pijnlijk is het breken van de vliezen niet. Bij mijn vorige bevallingen was het telkens de start van een weeënstorm. Anderhalf uur later hadden we dan onze baby in onze armen. Zou het dit keer weer zo snel gaan? 'Ik zal iedereen gaan bellen,' zegt Remco terwijl hij zijn telefoon pakt.
Lees ook: Weeënstorm, wat is het en hoe ga je ermee om?
Geen weeën maar grappen
Mijn vriendinnen Desiree en Nicole komen al vrij snel de kamer binnen. Ze blijven bij de bevalling. Een ervan is peettante van Noud en nu worden ze beiden peettante van onze dochter. We kijken filmpjes van Geer en Goor en komen niet meer bij van het lachen. Wat heerlijk dit. Weeën zijn er nog niet, maar de grappen vliegen in het rond.
Meer tijd
'Je moet wel ophouden met die grappen hoor,' zegt Remco als we samen in de badkamer staan. Ik ben vooral bezig met iedereen om me heen. Grapjes maken is mijn uitvlucht, maar ondertussen kruipen de uren voorbij en heb ik nog amper weeën. Onder de douche probeer ik me te concentreren. De wereld om me heen even vergeten. Focussen op mezelf. Oef, een flinke kramp in mijn buik. Ja, dat is goed! Nu moet het doorzetten! Maar terug op bed valt alles weer stil. Weg weeën. Het schiet niet op. Er is veel meer nodig om een baby te krijgen.
Standje drie
Via het infuus worden weeënopwekkers toegediend. Elke twintig minuten een standje hoger. Op standje drie reageert mijn lichaam eindelijk. Flinke krampen. Mijn buik die samentrekt. Dit wordt een heftige wee, ik voel het. Rustig blijven. Langzaam wegpuffen.
Het echte werk
Het wordt heel snel heel heftig. Dit is het echte werk! Morfinepomp tegen de pijn. Die wordt daardoor minder, maar ik heb wel ineens enórme jeuk aan mijn neus. Weer een sterke wee. Rustig ademen. 'Ik ben zo trots op je,' zegt Remco. 'Ik weet dat je dit kunt.'
Ze komt
Draaien, woelen. Het voelt niet meer fijn. En maar krabben aan mijn neus. 'Ga eens op je zij liggen,' zegt de verloskunde, 'misschien ligt dat beter.' Terwijl ik draai, voel ik de baby zakken in mijn buik. Alsof ze naar beneden duikt. 'Ik zie haar hoofdje al!' roept mijn vriendin verbaasd. Ze komt eraan, ik voel het. De verloskundige moet haasten om haar handschoenen aan te doen.
Hou haar tegen
Ik duw nog wat mee, maar het hoofdje komt eigenlijk vanzelf. Ze moeten haar bijna tegenhouden, want Remco wil haar aanpakken. Dat heeft hij bij Noud ook gedaan. Daar komt ze! Voorzichtig vangt Remco haar op en houdt haar liefdevol vast. Zo snel ineens, en zo overweldigend. Wat is ze mooi. Ons lichtpuntje. Lieve Sophie, we gaan van je genieten. Je bent zó welkom.'
Lees ook:
Bevallingsverhaal: 'In twintig minuten tijd zijn we twee prachtige kinderen rijker'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
