Start: 07.00 uur
'"Zou je wel gaan werken vandaag?" vraag ik aan Björn. Het voelt anders dan bij mijn eerste bevalling. Bij Yinthe had ik na drie dagen pijnlijke, onregelmatige weeën maar 1 centimeter ontsluiting. Verschrikkelijk. Nu heb ik al een tijdje krampen en het lijkt alsof ze steeds regelmatiger worden. Zouden het al weeën zijn?
Al 4 centimeter
Ik bel de verloskundige. We hebben vanmiddag een afspraak, maar ze komt even langs. 4 centimeter ontsluiting, blijkt na haar controle. "Normaliter gaan we nu de vliezen breken," zegt ze. Nu al? Ik heb amper pijn en de geboortefotograaf is nog niet onderweg. Ze moet drie uur rijden, dat gaat ze nooit redden.
"We kunnen nog wachten met de vliezen," zegt de verloskundige. Over een paar uur komt ze terug. Ik bel gauw de fotograaf: je kunt vertrekken! Als de verloskundige weg is, pak ik mijn vluchttas verder in.
Uit of thuis
Bij de volgende controle heb ik 5 á 6 centimeter ontsluiting. Oké, er zit beweging in. En de fotograaf is er inmiddels bijna. Klaar voor de vliezen! Zeiltjes op het bed. Pats! Een sloot water stroomt eruit. Ik blijf het vies vinden. De weeën zijn nog goed te doen, maar ze worden daarna wel feller. "Wil je thuis bevallen of in het ziekenhuis?" vraagt de verloskundige.
Thuis? Ik moet toch in het ziekenhuis bevallen? Ik heb migraine, waarbij halfzijdige verlammingen optreden. Voor de zekerheid was mijn eerste bevalling poliklinisch. Tijdens deze zwangerschap heb ik veel aanvallen gehad. Nooit bij stilgestaan dat thuis bevallen een optie zou zijn. Maar is het wel handig om thuis te blijven? Terwijl ik wik en weeg, haalt Björn Yinthe op van het kinderdagverblijf, mijn zus past straks op haar. Ik besluit tóch naar het ziekenhuis te gaan.
Hobbelig
Ik gooi nog snel een berg lekkers in mijn tas. Het duurt altijd zo lang in zo'n ziekenhuis. In de auto kiest Björn de snelste weg, maar ook de meest hobbelige. Door werkzaamheden zijn veel wegen afgesloten. We hobbelen drempels over. Lekker bezig vriend. We lachen er maar om.
Gezellig maken
Vanaf de parkeerplaats waggelen we samen het ziekenhuis in. Af en toe even puffen. Zo'n rolstoel is prima voor de tassen en maxi cosi, maar ik loop liever. In de kamer geeft de verloskundige mij de regie: "Zeg maar hoe jij het wilt, wij volgen zover het kan. Wat fijn dit! Laten we het vooral gezellig maken. Ik red me verder wel.
Al zijn de weeën niet grappig meer. Ik wil geen pijnstilling, maar dit is wel doorzetten. Even naar het toilet. Spontaan scheur ik uit mijn zwangerschapsbroek. Ik lig in een deuk, echt iets voor mij dit.
Badbevalling is mijn grote wens
In de badkamer slaat de twijfel toe. Bij mijn vorige bevalling vielen de weeën helemaal stil in bad, maar een badbevalling is nog steeds mijn grote wens. Ik vraag of het nog kan. "Dan moeten we wel opschieten," zegt de verloskundige.
Het bad is zacht en de pomp is even kwijt. Het gaat een beetje knullig, maar dat is juist grappig. Ik hou hiervan. 8 centimeter ontsluiting. Ik mag erin!
In bad zetten de weeën door. Ik voel druk. Alsof ik moet persen. "Vertrouw maar op je lichaam," zegt de verloskundige, "doe wat goed voelt." Iedereen maakt zich snel klaar. Ik kan het niet meer tegenhouden. Hij komt er NU uit.
Hem zelf aanpakken
Björn zit achter me. "Hou nog even vol," zegt hij. Ik hoor het maar half. Een paar keer persen. "Hij heeft veel haar!" roept Björn. Zie je dat dan? "Ja!" zegt hij enthousiast, "hij is er al bijna!"
"Pak hem maar!" zegt de verloskundige. Ze weet dat ik hem zelf wil aanpakken. Ik buig naar voren, maar mijn armen zijn lam van het hangen over de badrand. De kleine man zweeft al tussen twee werelden. Half in mij, half in het warme bad. Wat is dit magisch.
Ze houden hem nog even onder water. De verloskundige voelt mij feilloos aan. Mijn armen krijgen weer gevoel. Langzaam pak ik hem over en haal hem uit het water. Daarna gauw op mijn borst. Er worden doeken om ons heen gewikkeld. Ik voel de navelstreng nog kloppen. Zo bijzonder! Onze lieve Tycho.'
12 uur later
Naam: Tycho Milan • gewicht: 4295 gram • lengte: 54 cm
