Selena's bevallingsverhaal: 'Ik ram op de knop. Kom maar door met die morfine'

Mirjam Cremer Pure Life Geboortefotografie

Geschreven door: Janou Zoet

Leestijd 4 minuten

29 november 2021, 14:35

Als blijkt dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept, kan het bevalbad aan de kant. Verloskundige weg, een CTG, slangetjes: het is even omschakelen voor de ruim 41 weken zwangere Selena (30).

Lees verder onder de advertentie

Is dit het?

'"Is dit wat ik moet voelen?" Mijn moeder zit naast me op de bank. Kramp in mijn buik. "Geen idee," zegt ze. "Je praat nog gewoon." Zouden het weeën zijn? Luc is aan het werk. Ik bel hem toch maar even. "Kom je naar huis?" Ik weet het niet zeker, maar die krampen worden erger. En regelmatig.

Spoedcursus puffen

Als Luc onderweg is, bel ik de verloskundige. Wat moet ik doen? Ze komt voor de zekerheid langs. Door corona heb ik geen cursus kunnen doen, dus mijn moeder geeft me nog even een spoedcursus puffen.

Nog eens strippen

De verloskundige doet een controle. "Je hebt drie centimeter ontsluiting." Nog steeds? Dat had ik gisteren ook al. Toen ben ik gestript om de boel op gang te brengen. De verloskundige stript me meteen nog eens. "Als ze over tien minuten stiller wordt, is het begonnen," zegt ze tegen Luc, die inmiddels thuis is.

Lees verder onder de advertentie

Mentaal ding

In mijn lijf start direct een storm. Wat gebeurt er? Zitten, staan, lopen: ik kan niks meer. Zo veel weeën! Snel belt Luc de verloskundige. "Zet haar onder de douche," tipt ze. "Het is een mentaal ding. Ze móet hier doorheen."

Zonder timing

Puffen. Strekken. Tegen de muur hangen. Luc en mijn moeder zitten bij me in de badkamer. Weeën timen hoeft niet meer. Ze zijn heel regelmatig, het is écht begonnen.

Ik moet door

Zó heftig. Ik wil onder de douche vandaan. Dit trek ik niet meer. "Het is tijd om jullie alleen te laten," zegt mijn moeder ineens. Het liefst grijp ik haar arm. Neem ik haar mee naar het ziekenhuis. Maar het kan niet. Stomme coronamaatregelen. Het raakt me zo, maar ik moet het loslaten. Wéér een wee. Ik moet door.

Lees verder onder de advertentie

Rustpunt

We mogen naar het ziekenhuis. Het loopje naar de auto is tien meter, maar het duurt minuten voordat ik zit. "Denk bij elke hobbel aan mij alsjeblieft," zeg ik nog tegen Luc. Ik kan stressen, hij is het rustpunt. Zo fijn.

Glijden in bad

In het ziekenhuis staat het bad al klaar. Goed geregeld. Kleren uit. Meteen erin. Heerlijk, dat warme water. Ik ben minder bezig met de pijn. Ik onderga het. Het is wel zoeken naar een houding. Zit ik eindelijk goed, glij ik weer weg.

Breinaald

De verloskundige wil een controle doen en meteen mijn vliezen breken. Wat een heisa om uit bad te komen. Ze staat al klaar met een soort breinaald. Ik ga liggen. Pats! Mijn vliezen breken spontaan.

Lees verder onder de advertentie

Toch medisch

De baby heeft in het vruchtwater gepoept, dat is meteen duidelijk. Onrust in mijn lijf. Ik wilde zó graag in bad bevallen. Nu wordt het een medische bevalling. Gynaecoloog, CTG, infuus. Ineens lig ik aan de slangetjes. Wat jammer dit.

Rammen op die knop

Een ruggenprik kan niet meer. Morfine wel. Elke drie minuten mag ik op de knop drukken voor een nieuwe dosis. Ik ram erop los. Kom maar door met dat spul. Ik roep en huil. "Je doet het goed," zegt Luc. Een kus op mijn voorhoofd. Het is zó heftig. De baby is onrustig. Ik moet op mijn zij gaan liggen. Mijn hele lijf trilt. Van mijn zij naar mijn rug en weer terug. Het is bijna onmogelijk.

Hoe dan?!

Wisseling van de dienst. Andere gynaecoloog en verpleegkundige en weer een controle. "Ga maar persen," zegt de nieuwe gynaecoloog. Ik heb al volledige ontsluiting! Huh? Hoe dan? "Dat kan ik niet!" roep ik. Ze kijkt me streng aan: "Je gaat dit gewoon doen. Jij kunt dit."

Lees verder onder de advertentie

Ritme zoeken

Rustig legt ze uit wat ik moet doen. Het blijft maar half hangen. Adem inhouden, of juist uitpuffen, wat zei ze ook alweer? Ineens heb ik het ritme te pakken. En nu persen. Het gaat snel. Veel te snel eigenlijk. Ze houden me tegen. Persen, stoppen? Wat moet ik nou?

Zo veel druk

De baby is weer onrustig. Als dat niet ophoudt, wordt het alsnog een keizersnee. Nee. Dat dus écht niet. Alles geven. Persen. "Nog een paar keer, dan is hij er!" wordt er geroepen. Zo veel druk, hij schiet er zowat uit. Luc pakt de baby aan. Direct op mijn borst.

Meteen kletsen

Onbeschrijfelijk. Hij heeft zijn oogjes al open. Luc is in tranen. Ik begin spontaan tegen de baby te kletsen. Alsof het nooit anders is geweest. Wat een geluk, onze lieve Zef.'

Lees verder onder de advertentie