Marije (31) is getrouwd met Jelle (41). Ze hebben samen drie kinderen: Jordi (12) en tweeling Swen en Lotte (9). Marije runt een eigen kringloopwinkel in het dorp. Jelle is zzp'er voor glasvezel en grondboringen.
Marije: 'Drie kinderen krijgen was niet per se het plan. We dachten altijd: twee is perfect. Maar toen bleek nummer twee een tweeling te zijn – en tja, daar hadden we weinig over te zeggen.
Soms is het best pittig, vooral als het gaat om aandacht verdelen. Het ene kind vraagt nu eenmaal meer dan het andere. Voor je het weet, krijgt dat kind automatisch ook meer. Daar probeer ik me bewust van te zijn, zodat de ander – die juist weinig vraagt – niet in de schaduw verdwijnt.
Lees ook: Dilemma: 'Hoe verdeel ik de aandacht tussen mijn kinderen goed?'
Verschillend karakter
Mijn tweeling is bovendien totaal verschillend. Mijn dochter ligt om 19.45 uur in bed, terwijl mijn zoon pas om 20.15 uur gaat slapen. Eerst hadden we 20.15 uur als vaste bedtijd, maar dat trok mijn dochter gewoon niet. De volgende dag was ze zó chagrijnig. Dus hebben we haar bedtijd vervroegd. Maar ja, toen vond mijn zoon het weer oneerlijk. We hebben het verschil uiteindelijk op een kwartier gehouden, maar die discussies blijven.
En het gaat niet alleen om bedtijd – het zit in alles. Mijn zoon loopt al twee jaar zelfstandig door het dorp, terwijl mijn dochter nog op de oprit verdwaalt. Eerst dachten we: als ze 9 zijn, mogen ze bepaalde dingen. Maar bij hen werkt dat niet. De één is veel zelfstandiger dan de ander.
Lees ook: Bevallen van een tweeling: dit wil je weten
Moeilijkste dat er is
Mijn twee jongens schelen 2,5 jaar en zijn twee handen op één buik. Maar mijn dochter? Die voelt zich er vaak een beetje buiten staan. Met z'n drieën spelen gebeurt zelden. Om haar tegemoet te komen, neem ik regelmatig een vriendinnetje voor haar mee.
Maar ja, dan vinden de jongens dat weer oneerlijk. 'Lotte mag altijd iemand meenemen, en wij nooit!' Dus soms neem ik ook een vriendje voor hen mee. Alleen trekken die drie dan weer samen op, en blijft mijn dochter alsnog alleen achter. Het voelt als een constante zoektocht naar balans. Je wilt het voor iedereen eerlijk houden, maar dat is best vermoeiend.
Gelukkig heeft mijn dochter een beste vriendin met wie ze al vanaf groep 1 onafscheidelijk is. Die ouders hebben maar één kind, dus Lotte mag vaak mee als ze een dagje weggaan. Dat maakt veel goed, maar voor mijn jongens blijft het soms oneerlijk voelen.
Speciaal basisonderwijs
Jordi zit op speciaal basisonderwijs. Dit is voor hem de beste keuze. Hij heeft moeite met concentratie en het syndroom van Gilles de la Tourette. In een klas met 26 kinderen had hij het moeilijk. Hij kon zich niet goed concentreren en kreeg last van tics, zoals hoofdschudden of geluiden maken, vooral als de spanning opliep.
Dit was lastig tijdens toetsen, zoals topografie of de Cito. Soms werd hij naar de gang gestuurd, maar dat voelde oneerlijk voor hem, omdat hij niet eens doorhad dat hij het deed. Dit zorgde vaak voor verdriet thuis. Uiteindelijk hebben we aangegeven dat dit niet meer werkte. We zijn gaan kijken bij een school voor speciaal basisonderwijs.
Nu zit Jordi in een klas met acht kinderen, en dat maakt een groot verschil voor hem. De spanning is daar veel lager, en op school heeft hij nauwelijks last van zijn tics. Thuis heeft hij soms nog wel tics, maar dat wordt steeds minder. Hij is inmiddels 12 jaar en het gaat steeds beter.
Lees ook: Tics bij kinderen, en wat je ertegen kunt doen
Vriendjes mee
Ik ben op maandag thuis en op dinsdag- en donderdagmiddag, omdat er dan iemand anders in de kringloopwinkel staat. Op woensdag en vrijdag kunnen de kinderen hier niet spelen, maar dat halen ze op de andere dagen dus ruimschoots in.
Meestal heb ik zes à zeven kinderen rondlopen op de dagen dat ik thuis ben. In ons dorp werken veel moeders en dan kan het weleens lastig zijn om opvang te regelen. Dus of er nu twee, drie of zes kinderen rondrennen, dat maakt dan ook niet zoveel meer uit. Soms nemen ze ook een vriendje of vriendinnetje mee, het is hier altijd een gezellige boel.
En dan is het al 21.30 uur
Op de dagen dat ik tot 17.00 uur werk, ben ik rond half 17.30 uur thuis. Dan zet ik meteen het eten aan en terwijl dat op staat, ruim ik de vaatwasser uit. Rond 18.00 uur eten we dan. Soms hebben we daarna een rustige avond en spelen we een potje Rummikub met de kinderen. Maar ik heb ook regelmatig vergaderingen van verschillende besturen in het dorp waar ik lid van ben of andere verplichtingen in de avond.
Mijn man regelt dan veel en brengt de kinderen naar bed. Sinds een jaar lezen we niet meer voor, want de tweeling leest zelf heel graag. De oudste vindt lezen niks, maar dat is ook prima. Om 19.45 uur gaat de tweeling naar boven en om 20.30 volgt de oudste. Dan werk ik nog wat was weg en voordat we eindelijk zitten, is het meestal al 21.30 uur.
Dan kijken we samen nog even een aflevering van een serie en rond 22.30 uur gaan we naar bed. Vaak vallen we dan bijna direct in slaap, want de dagen zijn gewoon druk. Maar zo gaat dat met een jong gezin, het hoort erbij.
Lees ook: Spitsuur: 'Ik ben vaak twee uur bezig met het avondritueel, en dat voelt soms zwaar'
Puzzelen met oppas
We moeten bewust tijd maken om elkaar te zien, want door onze schema's missen we elkaar anders veel. Daarom proberen we in ieder geval één avond per week samen te zitten en bij te praten. Gewoon even: 'Hoe was je dag?' Dat soort dingen. We zitten soms in zo'n sleur, dat merken we dan allebei.
Dan zeggen we tegen elkaar: we moeten er echt even samen uit, al is het maar een dagje. Maar met drie kinderen is dat best een uitdaging. Toen we er nog maar één hadden, konden we makkelijk oppas regelen. Even naar opa en oma, even bij iemand anders spelen. Maar toen kwam de tweeling erbij en werd het een stuk lastiger.
Mijn schoonouders zijn halverwege de 70 en geven eerlijk aan dat ze drie kinderen tegelijk niet trekken. Dat snap ik ook helemaal. Verder hebben we niet veel naaste familie die kan inspringen, dus het blijft altijd een beetje puzzelen. Gelukkig hebben we een oppasmeisje, dus af en toe plannen we een avondje samen.
Zondag zit altijd vol
In het weekend ga ik soms 's avonds nog even langs bij een vriendin, maar meestal komen ze gewoon naar mijn winkel voor een kop koffie. Mijn man is echt een huismus. Hij is ouder en vindt dat hele sociale gedoe niet meer nodig.
Hij zegt dan: 'Dat heb ik allemaal al gehad'. Maar ik heb die behoefte nog steeds. Ik was al jong moeder, op mijn 19e, en ik vind het fijn om af en toe de stad in te gaan of gewoon bij een vriendin een wijntje te drinken. Mijn man blijft liever thuis, maar ik zoek juist dat sociale contact op.
De zondagen zijn altijd druk! Verjaardagen, familiebezoekjes, babyshowers – alles lijkt op zondag te moeten gebeuren. Op zaterdag hebben de kinderen vaak feestjes en zondag zit altijd helemaal vol. Maar eerlijk? Ik houd daar wel van. Als ik niks te doen heb, word ik onrustig en ga ik ineens een muur behangen of zo. Ik moet gewoon bezig blijven.'
