Mieke (30) en Nick (30) zijn negen jaar samen. Mieke is momenteel thuis voor de kinderen en is content creator op Instagram. Nick werkt als bedrijfsleider bij zijn eigen onderneming. Samen hebben ze vier kinderen: Yara (3) en een drieling: Levi, Mats en Twan (15 maanden). Dit gezin is te zien in het EO-programma Meer dan verwacht.
Mieke: 'De wekker gaat om 06.45 uur, want dan moet Nick opstaan voor zijn werk. Meestal is iedereen tegen 07.15 uur wakker, en vertrekt Nick. Ik ben dan vooral veel aan het traplopen om iedereen beneden te krijgen. Gelukkig kan Yara zelf de trap op en af, dus die hoef ik niet meer te dragen.
Ochtendritueel
's Ochtends gaan de kinderen meteen ontbijten, want ze hebben vaak honger als ze uit bed komen. Eerst verschoon ik hun luiers en zet ze in hun pyjama aan tafel, omdat vier kinderen aankleden best veel tijd kost.
Na het eten was en kleed ik ze één voor één aan, zodat ze daarna lekker kunnen spelen. Terwijl zij bezig zijn, probeer ik mezelf ook even op te frissen en aan te kleden. Meestal is iedereen rond 08.30 uur klaar voor de dag.
Lees ook: 10x warme kinderpyjama's voor koudere nachten
Uitstapjes met de kinderen zijn hectisch
Als ik met de kinderen de deur uitga, is dat altijd een druk moment. Naar de kinderopvang, speeltuin, supermarkt of een winkel is altijd hectisch. Het aankleden is een uitdaging; gelukkig kan Yara zelf haar schoenen en jas aandoen, wat tijd scheelt.
Dan moet ik me op de jongens concentreren. Terwijl ik een van hen aankleed, zitten de anderen elkaar bijvoorbeeld te plagen of aan elkaars kleren te trekken. Soms roept Yara om hulp, terwijl ik bezig ben met het verschonen van een luier en de jongens aan het stoeien zijn.
Het is vaak chaotisch, en soms weet ik niet waar ik moet beginnen. Gelukkig heb ik geleerd om in zo'n situatie rustig te blijven en prioriteiten te stellen, want ik heb tenslotte maar twee handen.
Lees ook: Spitsuur: 'Soms zijn we tot 22.00 uur bezig met opruimen'
Schuldgevoel naar dochter
Toen de drieling nog heel klein was, ging er natuurlijk veel aandacht naar hen. Er waren momenten dat ik toen schuldgevoelens had naar mijn dochter, omdat ik wist dat ik haar soms tekortdeed.
Als de jongens bijvoorbeeld slecht sliepen, was het vaak chaos. Soms huilden ze alle drie boven in bed, en dan voelde ik de druk om naar hen toe te gaan. Maar ik had ook nog een dochter beneden op de bank, die ook op mijn aandacht wachtte.
Vaak zat ik dan wel een halfuur boven om de jongens te troosten, terwijl ik haar beneden hoorde roepen: 'Mama, mama!' En dan brak het me soms echt. Ik kon me niet opsplitsen, en dat vond ik moeilijk. Nu wordt het makkelijker omdat de jongens ouder worden en soms wat langer kunnen wachten.
Aandacht verdelen
Ook van buitenaf krijgt de drieling veel aandacht. Als ik ergens ben, dan hoor je meteen: 'Oh, de drieling!' En dan denk ik: ja, maar er loopt ook nog een meisje bij. Ik probeer er echt voor te zorgen dat ik haar niet vergeet.
Want hoewel haar broertjes mij nodig hebben, heeft zij dat ook. Ze geeft dat ook duidelijk aan, dus ik probeer dat evenwicht goed te bewaren. Soms zeg ik dan: 'Wacht even, jongens. Jullie zus wil ook even mijn aandacht.' Alleen al door haar jas of schoenen even aan te trekken, is zij weer blij.
Op die manier geef ik haar mijn hulp en aandacht, zodat ze zich gezien voelt, en daarna ga ik weer naar de jongens. Het is continu prioriteiten stellen en zorgen dat niemand over het hoofd wordt gezien.
Lees ook: Dilemma: 'Hoe verdeel ik de aandacht tussen mijn kinderen goed?'
Ondernemend in het weekend
Nick en ik zijn allebei best ondernemend, dus een heel weekend alleen maar thuiszitten, dat houden we ook niet vol en zeker niet met vier kinderen. We gaan altijd wel even de deur uit, of het nu is om een rondje te lopen of naar het bos te gaan.
We zijn geen stilzitters en proberen ook regelmatig leuke dingen te doen, zoals familie en vrienden opzoeken. We houden er ook erg van om met de kinderen te gaan zwemmen, maar dat is met vier kinderen een hele onderneming.
De jongens zijn nog zo klein, dat we altijd hulp van familie of vrienden vragen als we gaan zwemmen. Met z'n tweeën zouden we het echt niet aandurven; de jongens hebben ons constant nodig en je moet ogen in je achterhoofd hebben.
Voor het eerst op vakantie
Laatst zijn we ook voor het eerst in Nederland op vakantie geweest met zijn allen. Ik stelde het steeds uit, omdat ik dacht: ze zijn nog te klein. Vooral de eerste maanden bestonden uit acht voedingen per dag en heel veel luiers verschonen.
Naarmate ze ouder werden, dacht ik: misschien als ze kunnen lopen. Maar ik bleef het maar uitstellen. Op een gegeven moment dacht ik: we moeten gewoon gaan. Anders blijf ik dit uitstellen tot ze, weet ik veel, hoe oud zijn.
Ik heb tegen Nick gezegd: 'Als het echt een drama wordt, gaan we gewoon eerder naar huis. We moeten het in ieder geval proberen, want anders weten we het nooit.' En uiteindelijk is het ons gelukt.
Lees ook: Op vakantie met je baby: 13 geschikte bestemmingen
Niet laten tegenhouden
We zijn ook met z'n allen uit eten gegaan, wat ik normaal niet snel zou doen. Maar goed, we waren op vakantie, dus ik dacht: we doen het gewoon. Dan ga je ergens lunchen en wordt je eigen broodje koud, want er is altijd wel iets dat je aandacht vraagt.
We proberen ons niet te laten tegenhouden door mogelijke ongemakken. Via Instagram krijg ik vaak berichten van moeders die zeggen: 'Ik durf met mijn kindje van 2 niet eens te gaan lunchen', terwijl wij het met vier kinderen doen.
Soms besef ik daardoor pas dat we inderdaad best veel ondernemen, ook al voelt dat voor ons gewoon als doen wat we willen doen.'
/90b1a4ac8b0d4b2984f37d978f03eda4/image.jpg)
/f508cc7b52bd426aa6c351d46a869b06/image.jpg)
/b7fd833fb9b04dccafa3e7ed4a8359dc/image.jpg)
