'Ik was zo moe, echt, zó ontzettend moe. En ik zei het tegen iedereen die het wilde horen. Vanaf het moment dat hij werd geboren voelde ik me uitgeput. Ik zei het constant: ,,Ik ben moe, ik ben moe." Het moederschap zelf viel me niet zwaar, maar de nachten zonder slaap: die hakten erin. Zelfs nu, terwijl ik dit vertel, voel ik de vermoeidheid van toen in elke vezel van mijn lichaam. Een tweede kind? Nee, daar kan ik nog steeds echt niet aan denken.
Lees ook: Gebroken nachten: hoe houd je het (beter) vol?
Niet vergeten
Vanaf het moment dat Toon werd geboren, zei ik het tegen iedereen in mijn omgeving: ,,Ik vind het echt heel zwaar. Ik ben echt heel moe, ik vind het echt heel zwaar." En dat was niet overdreven. Toon sliep de eerste anderhalf jaar heel slecht, en ik dacht dat ik de pijn en de moeheid misschien zou vergeten, maar ik wilde me juist blijven herinneren hoe zwaar het was. Daarom zei ik het tegen iedereen. Ik dacht: als ik die moeheid straks ben vergeten, kan ik me in ieder geval nog herinneren dat ik het echt duizend keer tegen iedereen die het maar horen wilde heb gezegd.
Tien kinderen
Mijn vriend Tom en ik hebben nooit een officieel gesprek gehad over het krijgen van een tweede kind. Hij ziet het wel voor zich, maar ik zeg steeds: nee, ik wil het niet. Het is confronterend voor hem en misschien roept hij daarom nog harder dat hij wél de optie voor een tweede kind wil openhouden. We zijn allebei muzikant, wat betekent dat we vaak 's avonds weg zijn voor optredens en repetities. Soms denk ik dat dit bijdraagt aan mijn moeheid, omdat we niet zo'n standaard leven leiden.
Ik zou zo weer zwanger willen zijn en willen bevallen. Het is de periode erna die ik nooit meer wil
Onze zoon Toon is nu bijna 3 jaar, en voordat ik zwanger was, wist ik zeker dat ik moeder wilde worden. In een parallel leven had ik tien kinderen, zo sterk was dat gevoel. Maar na de geboorte van Toon veranderde dat. Het is gek hoe mijn gedachten zijn omgeslagen. Eerst dacht ik: ik wil heel veel kinderen, en nu denk ik: hoe dóén mensen dat met meer kinderen?
Lees ook: 'Wanneer komt de tweede?' Dit is waarom een gezin met twee kinderen nog steeds de norm is
Hormonale achtbaan
Andere moeders zeggen vaak dat het ongelooflijk is hoe je lichaam toch weer energie vindt. Maar ik word een naar mens en kan niet meer genieten van mijn kind en mijn partner. Ik zeg al vanaf de kraamweek dat er geen tweede kind komt en dat is na drie jaar nog steeds mijn standpunt.
Ik ben de oudste in een gezin met drie kinderen en mijn moeder heeft een jongere zus. Het grappige - of misschien wel angstaanjagende - is dat mijn zusje vijf jaar jonger is dan ik, en mijn moeder scheelt ook vijf jaar met haar zus.
Soms maak ik er een grapje over dat ik, volgens die familietraditie, ook vijf jaar na de eerste weer een kind zou moeten krijgen. Maar eerlijk gezegd gruwel ik van dat idee. De gedachte alleen al om nog een keer door die vermoeidheid en hormonale achtbaan te gaan, maakt me al moe.
Ik ben de baas
Het feit dat Toon het enige kleinkind is aan beide kanten van de familie vind ik soms nog wel ingewikkeld. Bij feestjes is hij de enige. Maar die andere kleinkinderen van onze broers en zussen komen nog wel. Eerst kon ik de vraag of er nog tweede kind kwam pareren met: ,,Nee, hij is pas een half jaar." Later werd dat: ,,Nee, het is wel even goed zo." Maar echt hardop uitspreken dat we maar één kind willen, dat doe ik nog steeds niet zo snel. Gek is dat eigenlijk.
De druk van de omgeving nam af naarmate Toon ouder werd. Mensen vroegen minder vaak wanneer er een tweede zou komen. Tom zegt dat hij nu nog niet klaar is voor een tweede kind, en dat is mijn redding. Hij ziet het wel voor zich, maar hij zegt ook dat ik de baas ben. Ik moet immers weer zwanger zijn en bevallen. Maar ik zou zo weer zwanger willen zijn en willen bevallen. Het is de periode erna die ik nooit meer wil.
Geen extra vaatje energie
Sommige mensen zeggen na de eerste dat hun gezin nog niet compleet voelt, maar dat heb ik totaal niet. Wij zijn helemaal goed zo, het voelt perfect met z'n drieën. Toon krijgt alle liefde en aandacht die hij nodig heeft. Ik doe extra mijn best om sociale interacties voor hem te regelen, zoals speelafspraakjes in de speeltuin en opvang twee dagen per week. Ik ben tevreden met hoe het nu is.
Als ik nu terugkijk, ben ik blij met de keuzes die ik heb gemaakt. Ik heb geen spijt van hoe ik het doe en ik ben helemaal niet onzeker over mijn moederschap. We doen leuke dingen samen, kroelen veel, en ik zie Toon vaak. Als ik nu een tweede kind zou hebben, zou ik dat allemaal weer perfect willen doen, maar hoe dan? Mensen zeggen: ,,Er komt gewoon een extra vaatje liefde bij." Maar dat extra vaatje energie heb ik nooit gevonden. Voor mij voelt het goed zo. Ons gezin is compleet, en ik ben blij met wat we hebben. We zijn met z'n drieën, en dat is perfect."
/c814ea5fedb4494f9646dbfcd315974c/image.jpg)
/b1c3408f876a4a9db912951f5c7fd4fb/image.jpg)
/52f8d88a6a544fbf89b71059b5bc1ebb/image.jpg)
/7a567420f1bb47d0bff30d0f0dde8624/image.jpg)
/afac3d5d91b0425f8f697fc78d1ca474/image.jpg)
/3c8f2309186d40f2a4cf4ad781d45a66/image.jpg)
/9f15677ea8b34cbb99ffea8cae1c47d1/image.jpg)
/5137e522df7f4f99bb53086883e2d2e8/image.jpg)
/cf4601b3f45b42bf859419aae5163a5e/image.jpg)
